Του Ανδρέα Μακρίδη. 

Ο ρόλος ενός αρθρογράφου που πηγαίνει κόντρα στο κοινό περί δικαίου αίσθημα είναι άχαρος. Κάποιοι θα σπεύσουν να τον χαρακτηρίσουν “προδότη”. Κάποιοι άλλοι “γραφικό”. Κάποιοι τρίτοι, μπορεί και να σκεφτούν υπόγειες διαδρομές του, εξαρτήσεις, οικονομικές απολαβές. Το πιο εύκολο είναι να σιωπήσει. Το δικαιούται όμως;

Ο Νώντας γεννήθηκε στη Σαλονίκη το 1977 και μεγάλωσε στα πούπουλα. Κολέγια, γλώσσες, σπουδές στας Ευ

ρώπας και…και …και… Μεγάλωσε σε ένα ωραίο πατριωτικό και χριστιανικό περιβάλλον. Δεν έχει παράπονο. Από τους γονείς και τους παππούδες του πήρε σωστές αρχές.

Θα πρέπει να βρισκόμασταν στα τέλη της δεκαετίας του ’70, με τον Κιλκισιακό να μάχεται γερά στην κατηγορία της Β’ Εθνικής, όπου αγωνίζονταν τότε! Διέθετε πολύ καλή ομάδα, ίσως την καλύτερη όλων των εποχών, αλλά έπαιζε και με εξ ίσου καλές και ιστορικές ομάδες (Δόξα, Σέρρες, Καλαμαριά, Πιερικό, Βέροια, Λάρισα, Λαμία, Πανθρακικό, όπως και με άλλες λιγότερο δυνατές, όπως Αλμωπό, Μακεδονικό, Νάουσα, Εδεσσαϊκό, Γιαννιτσά, Επανωμή, Φοίνικα Πολίχνης κ.ά.). Πολλοί οι ‘μουστερήδες’ για άνοδο, οι περισσότερες ομάδες νοιάζονταν για την παραμονή, αλλά και αρκετές κινδύνευαν με υποβιβασμό

Γράφει η Κωνσταντίνα Γεράκη.

Δεν σου αρέσει τίποτα από το σήμερα, φτιάξε το αύριο όπως σ΄αρέσει.
Δεν μπορείς να ανεχτείς τον εαυτό σου; άλλαξέ τον.
 
Μην αρκείσαι στα λίγα όταν είσαι φτιαγμένος για τα πολλά.

Γράφει ο Ξενέλης Γεώργιος. Πρόεδρος ΕΛΜΕ Ν. ΚΙΛΚΙΣ.

Από τα πρώτα χρόνια της ύπαρξης του ελεύθερου Ελληνικού κράτους η 30η Ιανουαρίου, εορτή των τριών Ιεραρχών, καθιερώθηκε ως η επίσημη εορτή της Ελληνικής παιδείας. Τα έργα και οι διδαχές του Μεγάλου Βασιλείου, του Γρηγορίου του Θεολόγου και του Ιωάννου του Χρυσοστόμου δικαιολογούν αυτή τη σύνδεση. Η Εκκλησία τους ονομάζει "φωστήρες της τρισηλίου θεότητoς". Και η ελληνική Παιδεία τιμά τους εμπνευστές και προστάτες της σύνθεσης της ελληνικής σοφίας με τη θεία Αποκάλυψη του ευαγγελικού λόγου.

Γράφει η Δέσποινα Πολυχρονίδου. 

Αναρωτιέμαι…! «Κοπτόμεθα» οι Έλληνες να δώσουμε όνομα στα Σκόπια από το κομμάτι το ιστορικό του Σώματος της Ελλάδας, την Μακεδονία.  Ποιο το εθνικό συμφέρον μας; Αλλά και τάχα ποιο και το δικό τους, των Σκοπιανών συμφέρον;  Ή μήπως και…

Του Ανδρέα Μακρίδη. 

“Η Ιστορία δεν γράφεται με αν...” συνηθίζουνε να λένε οι ιστορικοί όταν αντιμετωπίζουν υποθετικά ερωτήματα. Γιατί πράγματι, η Ιστορία αφήνει πάντοτε στο διάβα της ερωτηματικά: Τι θα 'χε γίνει άραγε, εάν η Δύση είχε στηρίξει το Βυζάντιο στα 1453 αντί να το αφήσει στη μοίρα του; Τι θα 'χε γίνει εάν ο Ρήγας Φεραίος πετύχαινε τον στόχο του να ενώσει τα Βαλκάνια σε ένα ελληνικό κράτος με τη βοήθεια του Ναπολέοντα το 1798; Εάν η Δύση είχε αποδεχθεί την Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου που παραχωρούσε τη Μακεδονία και τη Θράκη στη Βουλγαρία το 1878; Αν η Ελλάδα είχε μείνει με έναν Γερμανό βασιλιά και βρισκόταν στους χαμένους δύο παγκοσμίων πολέμων; Αν η Σοβιετική Ένωση είχε βρει διέξοδο στη Μεσόγειο το 1949;

Του Αναστάσιου
Αμανατίδη.

Βρεθήκαμε την περασμένη εβδομάδα στην Γουμένισσα, προερχόμενοι από τα Γιαννιτσά. Στο συμπαθητικό μαγέρικο του Ηλία στην πλατεία είδαμε φίλους και τον πρώην Δήμαρχο της μικρής πόλης Στέλιο Παπαπαναγιώτου. Αναζητήσαμε τον Βαγγέλη Ίντο, που δεν άργησε να καταφθάσει με την βοήθεια του Στέλιου.
   Με τον Βαγγέλη Ίντο, καθηγητή φυσικών, συνταξιούχο Λυκειάρχη, μας συνδέει μακρά γνωριμία, που ανάγεται στα φοιτητικά χρόνια από στις αρχές της δεκαετίας του ’60, μέσω της φοιτητικής Ένωσης Κιλκισιωτών φοιτητών με πρόεδρο τον Ξενοφώντα Στεργιάδη, διαπρεπή νομικό του νομού και πρώην νομάρχη αργότερα.

Της Άννας Δημάκη, δημοτικής συμβούλου Κιλκίς.

Το κείμενο υπό μορφή επιστολής εστάλη από την κ. Άννα Δημάκη προς ανάγνωση στο Δημοτικό Συμβούλιο Κιλκίς, στη συνεδρίαση της Τετάρτης 25 Ιανουαρίου, από την οποία απουσίαζε η δημοτική σύμβουλος λόγω προσωπικού κωλύματος.

Αγαπητοί συνάδελφοι Γαλουχημένη μέσα από τις αξίες , τα ήθη και τα έθιμα της Ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς και παράδοσης από τα 10 μου έτη αλλά και στην συνέχεια, υπηρετώντας την μέσα από την πολυετή θητεία μου ως προέδρου πολιτιστικού συλλόγου αλλά και τώρα από την θέση της δημοτικής συμβούλου, με παρρησία και καμάρι , νιώθω την ανάγκη να υπερασπιστώ με κάθε κόστος μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια, ότι η Μακεδονία είναι μια και είναι ελληνική.

Του Αναστάσιου
Αμανατίδη.

Ήταν μια ζεστή ημέρα στα μέσα Ιουνίου του 1987. Αραιή η κίνηση στους δρόμους, που αποτυπώνονταν με την μικρή κίνηση στο ιατρείο, στο επί της οδού Γ. Καπέτα 14, αυτού με τις πολλές σκάλες. Οι περισσότεροι μάλλον απέδρασαν στα ορεινά ή στις παραλίες, για λίγη δροσιά, κάτι που υπολόγιζα να κάνω και εγώ, μόλις αποτελείωνα από ενωρίς το ιατρείο. Όμως το τηλέφωνο 22189, από τα χρήσιμα τηλέφωνα του Κιλκίς, μου χαλάει τα σχέδια…  
Έλα Τάσο, ο διατρόν(ο γιατρός) ο Τάσον ο Αμανατίδης είσαι;