Του Ανδρέα Μακρίδη.

“Υπάρχει καλύτερη Ελλάδα και την θέλουμε” ήταν το προεκλογικό σύνθημα της Νέας Δημοκρατίας στις ατυχείς για εκείνην εκλογές του 2000. Τέσσερα χρόνια μετά, ο Κώστας Καραμανλής συνέτριβε το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη με συνθήματα “Μπορούμε με Νέα Πολιτική” και “Επανίδρυση της χώρας”. Το 2012, ο Αντώνης Σαμαράς είχε επιλέξει το μάλλον σεμνό και συντηρητικό “Η Ελλάδα μπορεί και θα τα καταφέρει”.

Δεν μολύνω το σώμα μου με φάρμακα (απάν-ι-μ’ φάρμακα κι βάλλω

Με κάλεσε ο Χριστόφορος, (ο γνωστός Χριστόφορος Κατηκαρίδης του Λεβεντοχωρίου με την ελαφρά χωλότητα στο πόδι, μακαρίτης από χρόνια τώρα), για μία κατ’ οίκον ιατρική επίσκεψη στο Λεβεντοχώρι. Πρέπει να ήταν κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1970.

Του Αναστάσιου Αμανατίδη.

Ο σημερινός σοβαρός και σεβαστός συνταξιούχος Γυμνασιάρχης Νικοπολιτίδης, με νοσταλγία θυμάται την συμμετοχή του σε ‘τσακαλοπαρέες’ κατά την παιδική και εφηβική ηλικία, περίοδο που δεν ήταν και η καλύτερη για την νεαρή και φτωχή πολιτεία του πρώτου Κιλκίς.
   Ανασύρει από την πλούσια μνήμη του και περιγράφει με νεανική ενάργεια, πως μετά τον τρύγο των αμπελιών το φθινόπωρο, ξεχύνονταν τα παιδιά και αλώνιζαν τα κλήματα, περνώντας τα από ένα δεύτερο χέρι, για να κορέσουν την παιδική τους πείνα, αναζητώντας ρόγες και ότι απέμεινε  από κανένα τσαμπί αθέατο κρυμμένο στα φύλλα.

Του Νίκου Σιάνα.

Είναι πλέον κοινό μυστικό το που το πάει η περιβόητη πια «παγκοσμιοποίηση» και όσοι κρύβονται πίσω  απ’ αυτήν.  Ο στόχος τους γίνεται μέρα με τη μέρα και πιο ξεκάθαρος.
Να ισοπεδωθούν τα πάντα, να εξαλειφθούν οι μνήμες, τα ήθη και τα έθιμα, η ιστορία  και ό,τι ακόμη κάνει ένα Έθνος να ξεχωρίζει. Με δύο λόγια να γίνουμε όλος ένας παγκόσμιος χυλός, μια μάζα καταναλωτών και τίποτα άλλο.

Του Ανδρέα Μακρίδη.

Ο Σουλτάνος στρογγυλοκάθισε στον καναπέ του Προεδρικού Μεγάρου. Κατέλαβε με τη μία το μισό καναπέ που του αναλογούσε, ακουμπώντας στην αδιόρατη νοητή γραμμή που χώριζε τα δύο μισά του επίπλου, άνετος, ευθυτενής, ατάραχος. Ο ημέτερος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, δεν θα μπορούσε να κάνει το ίδιο, χωρίς να παρουσιάσει μια γελοία εικόνα παιδιών που τσακώνονται. Περιορίστηκε λοιπόν στην γωνία του καναπέ, ελπίζοντας πως το διπλωματικό κομιλφό θα έσωνε τα προσχήματα. Διαψεύστηκε.

Γράφει η Κωνσταντίνα Γεράκη.

Ελλάς, τι θα γίνει φίλε μου με μας;
Πριν λίγα χρόνια το ακούγαμε το τραγουδάκι και διαμαρτυρόμασταν γενικώς και αορίστως. Ξέραμε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, υποπτευόμασταν ότι θα ΄ρθουν μήνες δύσκολοι και χρόνοι οργισμένοι αλλά επειδή είμαστε Ελληνάρες, που σημαίνει μ΄ ένα φραπεδάκι τα ξεχνάμε όλα, δεν δίναμε και πολύ σημασία.

Του Αναστάσιου Αμανατίδη.

Είμαι αγροτικός ιατρός στην  Τέρπυλλο Κιλκίς. Χρονιά 1971. Κάποια μέρα με ειδοποιούν, πως ο Αναστάς Χαραλαμπίδης, o τελευταίος χότσιας των Τερπυλλιωτών, (αν και ολιγογράμματος έμεινε περισσότερο γνωστός για την θυμοσοφία του, ως χότσιας! ‘Ντο χότσιας εν ατός, γράμματα που ’κι εξέρ’- τι χότσιας – δάσκαλος – είναι αυτός που δεν ξέρει γράμματα’,  έλεγε ο μακαρίτης πατέρας μου Τήμος), καίγεται από τον πυρετό στο κρεβάτι και ζητά τον γιατρό για εξέταση.

Γράφει η Θεοδοσία Ε. Παπαδοπούλου-Τσάτση. Φιλόλογος Α.Π.Θ. MSC Ειδικής Αγωγής. e.mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε..-

Τα παιδιά αναμφίβολα είναι η χαρά της ζωής και το μεγαλύτερο «δώρο» για τους γονείς. Υπάρχουν όμως και φορές, που είναι ικανά με τη συμπεριφορά τους , να εξαντλήσουν όλα τα αποθέματα της υπομονής μας. Σ’αυτό ακριβώς το σημείο, ο κάθε γονέας, προσπαθεί να εφεύρει την πιο «αποτελεσματική» τιμωρία, είτε με φωνές, είτε με υποσχέσεις και καλοπιάσματα, είτε με απαγορεύσεις κτλ.

Του Ανδρέα Μακρίδη.-

Στο οπλοστάσιο της Αστυνομίας, υπάρχει κι ένα όπλο που ονομάζεται “κροτίδες κρότου-λάμψης”. Δεν είναι καινούργιο: Ακόμα και αρχαίοι στρατοί που κατείχαν την πυρίτιδα το γνώριζαν. Οι κροτίδες αυτές δεν σκοτώνουν, είναι ωστόσο σε θέση να σπείρουν τον πανικό στις γραμμές του “εχθρού”, ιδίως αν στις γραμμές αυτές τυχαίνει να βρίσκονται νεαρά παιδιά, φοιτητές, γυναίκες. Στα επικοινωνιακά επιτελεία των κομμάτων, βρίσκονται αρκετές τέτοιες “οβίδες” - σκάνδαλα αστήριχτα ή υποψίες σκανδάλων - έτοιμες για σερβίρισμα την κατάλληλη ώρα. Καμιά φορά, αφορούνε και πραγματικά πυρομαχικά.

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης, Δάσκαλος.-

Μοναχοκόρη η Λίτσα. Καλομαθημένη και καλοζωισμένη η Λίτσα. Γαρυφαλλιά την βάφτισαν (η γιαγιά βλέπεις) αλλά Λίτσα την φώναζαν από μικρή. Και της έμεινε.
Τρέλα με τα σκυλιά η Λίτσα. Μ’ αυτά μεγάλωσε. Σκύλος στο σπίτι του ενός παππού στο χωριό, χαδιάρα σκυλίτσα στο σπίτι του άλλου παππού. Στο δικό τους διαμέρισμα στη Βέροια, η μαμά δεν ήθελε σκυλιά. Και κλάμα η Λίτσα…αλλά η μαμά εκεί…βράχος. Μ’ αυτά και μ΄αυτά, πέρασαν τα χρόνια, μεγάλωσε η Λίτσα, οι παππούδες και οι γιαγιάδες πέθαναν και της Λίτσας τής έμεινε το απωθημένο με τα σκυλιά. Τι απωθημένο…καημός κανονικός….ντέρτι.