Του Αναστάσιου
Αμανατίδη.

Η είδηση στα ‘ψιλά’ της εφημερίδας ‘Ειδήσεις’ του Κιλκίς έλεγε, ότι με εντολή του Υπουργείου, (με σαφές υπονοούμενο, ότι οι νόμοι και οι αποφάσεις ψηφίζονται στην Αθήνα και εφαρμόζονται με σπουδή και αυστηρότητα στην επαρχία), οι ασφαλισμένοι, (συνήθως συνταξιούχοι γεράκοι και γριούλες), όταν πρόκειται να πάνε στο Κέντρο Υγείας Δροσάτου (αλλά και σε κάθε Κέντρο), για να γράψουν τα φάρμακα, που παίρνουν χρονίως, όπως για πίεση, καρδιά, ζάχαρο, αρθριτικά κλπ, πρέπει προηγουμένως να κλείνουν ραντεβού.
Η είδηση της εφημερίδας, μου έφερε στο νου σχετικό περιστατικό στο ιατρείο μου, του επί της οδού Γ. Καπέτα 14,  με ‘θύμα’ αμύητο και ‘αθώο’ περί των νοσοκομειακών ραντεβού στο επαρχιακό Κιλκίς, έναν Πόντιο, πριν από τριάντα τόσα χρόνια!  Ήταν τότε, που πρωτοεφαρμοζόταν ο θεσμός, σύμφωνα με τον οποίο, για να εξετασθεί κανείς στα τακτικά εξωτερικά ιατρεία του Νοσοκομείου, έπρεπε να είχε κλείσει προηγουμένως ραντεβού. Αυτό γινόταν συνήθως μέσω τηλεφώνου. Δεν θυμάμαι, αλλά νομίζω πως ήταν μάλλον  γύρω στα μέσα της δεκαετίας του 1980, που άρχισε η εφαρμογή του γενικά σωστού, για μένα, μέτρου. Στην αρχή, τον πρώτο καιρό, μέχρις ότου εξοικειωθεί ο κόσμος,  τα πράγματα ήταν ελαστικά και υπήρχε αρκετή κατανόηση και ανοχή από πλευράς νοσοκομειακών υπηρεσιών για αυτούς που επικαλούνταν άγνοια. Αργότερα όμως σκληρύνθηκε η συμπεριφορά και η κατάσταση, για όσους δεν συμμορφωνόταν, για αυτό και πολλοί ‘ανυποψίαστοι’ βρίσκανε πόρτες κλειστές ερχόμενοι με ‘απαιτήσεις’ στα εξωτερικά ιατρεία!.
Μία ζεστή μέρα καλοκαιριού, μου έρχεται στο ιατρείο, λίγο πριν από τις 2 το μεσημέρι, ο 65άρης πάνω – κάτω, Σαββαντίδης κατά δήλωσή του, από το Κάτω Θεοδωράκι, άγνωστος ως φυσικό πρόσωπο, αλλά γνωστής επιφανούς ποντιακής οικογένειας, στον Πόντο και στην Ελλάδα, τύπος αστικοποιημένου Ποντίου χωρικού.  Δεν θυμάμαι το μικρό του όνομα, ούτε και τον ίδιο νομίζω ότι τον ξαναείδα στο παρελθόν. Είχε μια δύσκολη αναπνοή, ήταν βλέπετε και οι πολλές σκάλες του ιατρείου, αλλά γενικά φαινότανε, ως χρόνιος αναπνευστικός, με τα ‘βρογχικά’ κατάλοιπα των κακουχιών των προσφύγων της πρώτης γενιάς και των ταλαιπωριών της Κατοχής και του Εμφυλίου. Περισσότερο εντυπωσίαζε ο εκνευρισμός  και η βιασύνη του.
…Φοβάμαι, πως θα χάσω το λεωφορείο. Ήταν η πρώτη κουβέντα του!   …Δες μου, σε παρακαλώ, κάπως γρήγορα… …Είμαι από το Κάτω Θεοδωράκι …Μένω στην Αθήνα εδώ και χρόνια. …Ήρθα να περάσω το καλοκαίρι στο  χωριό…. είπε, χωρίς να κατεβάσει το σακάκι από το μπράτσο του.
Και γιατί τέτοια ώρα; τον ρώτησα.
…Έχω χρόνια βρογχικά. …Είπα να πάω στο νοσοκομείο για εξέταση. Αυτό το νοσοκομείο του Κιλκίς, που έχτισαν οι γονείς μας. Είμαι και ΠΑΣΟΚ και ένοιωθα την υποχρέωση να δω την αλλαγή… Την αλλαγή από τότε που για να εξετασθείς στο νοσοκομείο έπρεπε να περάσεις βουλευτικό γραφείο!...
Πήρε μια βαθειά ανάσα και συνέχισε, χωρίς να καθίσει!
…Στα εξωτερικά ιατρεία του Νοσοκομείου είχε πολύ κόσμο! Φώναζαν ονόματα και οι άρρωστοι ένας – ένας έμπαιναν για εξέταση. Έβλεπα, που έφευγαν με την συνταγή στο χέρι. Μεσημέριασε και κανείς δε μου έδινε σημασία. Τελείωσαν και σταμάτησε το μεγάφωνο να καλεί ονόματα… Στο τέλος έφυγαν όλοι! Γιατροί και νοσοκόμοι…
…Αποτόλμησα, τότε, να διαμαρτυρηθώ!
…Ρώτησα την πρώτη με άσπρη μπλούζα, προϊσταμένη νομίζω,  στο γραφείο κινήσεως:
…Εγώ πότε θα εξετασθώ;
…Έχεις κλείσει ραντεβού* κύριε;
…Άκουσα, αλλά έκανα, πως δεν κατάλαβα και ξαναρώτησα:
…Θέλω να εξετασθώ. Πέρασε η ώρα και εγώ θέλω να φύγω και στο χωριό με το ΚΤΕΛ.
…Σε είπα κύριε, για να εξετασθείς, πρέπει να είχες κλείσει ραντεβού, είπε σταθερά, χωρίς να με νοιώθει η προϊσταμένη.
…Τι να σου πω κύριε Αμανατίδη, έγινα έξω φρενών, βγήκα έξω στο δρόμο συγχυσμένος, είπα το παράπονό μου σε κάποιον, που συνόδευε  ασθενή, που πήρε εξιτήριο και αυτοί με στείλανε σε σένα.
…Πήγαινε, μου λένε, στον Τάσο Αμανατίδη τον γιατρό  -αυτοί σε ξέρανε- να σε ιδεί, να σε εξετάσει και να κάνεις σίγουρα τη δουλειά σου! Είναι και δικό μας παιδί, εννοώντας ότι είμαι καλός Πόντιος πατριώτης.
…Λέγομαι  Σαββαντίδης και είμαι από το Κ. Θεοδωράκι, αλλά μένω χρόνια στην Αθήνα, συνταξιούχος τώρα…,  αυτοσυστήθηκε και έτσι έμαθα την ταυτότητά του , που γράφω στην αρχή. (Γνώριζα έναν πολύ καλό άνθρωπο, κοινωνικό και πρόσχαρο Σαββαντίδη στο χωριό, ενώ όλοι μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια για έναν άλλο Σαββαντίδη Γεώργιο*, τον καθηγητή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων).
…Ακούς εκεί ραντεβού και ana – ana m.., γιατρέ μου…
…Έγινα 67 χρονών, (έμαθα και την ηλικία του), και δεν βγήκα ποτέ ραντεβού… Ακούς εκεί… Ήρθα στην πατρίδα μου για να μου ρωτήσουν, αν έκλεισα ραντεβού στο νοσοκομείο του Κιλκίς!     Είμαι και ΠΑΣΟΚ! (μάλλον επειδή παρεξήγησε το “δικό μας παιδί” του άλλου)
Για να επαναλάβει φανερά οργισμένος … Γαλλο – ελληνο - τουρκιστί: Ακούς εκεί:
Ραντεβού και ana ana m..!
 
   * Ραντεβού: Δάνειο από τα γαλλικά: Rendez - vouz. Συνάντηση, συνήθως ερωτευμένων, σε προκαθορισμένο σημείο και χρόνο.
Από εδώ και τα ‘ραντεβουδάκια’, οι παστίλιες, ροζ και πράσινες, με ευκάλυπτο και μέντα, για τον λαιμό, αλλά και για ευχάριστη ανάσα των ερωτευμένων κατά τις συναντήσεις τους στα ραντεβού.
* Σαββαντίδης Γεώργιος (1933 – 2012). Καθηγητής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και Αντιπρύτανης αυτού (1984 – 1986), από το Κάτω Θεοδωράκι Κιλκίς. Έγινε γνωστός με την συγγραφή στην ποντιακή των Αστερίξ και Οβελίξ.
   Κιλκίς Σεπτέμβριος 2017      Αναστάσιος  Αμανατίδης

Του Κώστα Τερζενίδη. 

Το διάστημα αυτό παρακολουθώ –με μια δόση έκπληξης- τη θρυλική αμερικάνικη σειρά κινουμένων σχεδίων Τομ και Τζέρι, που αν και αμερικάνικη ομολογώ πως ακόμα μου αρέσει. Η έκπληξή μου έχει να κάνει με το γεγονός πως τα τελευταία επεισόδια αυτής της… σειράς είναι γυρισμένα στο Κιλκίς και προβάλλονται με επιτυχία στο πανελλαδικό κοινό!

Ο Τζέρι, το θρυλικό ποντικάκι της σειράς έκανε –λέει- την εμφάνισή του στο νοσοκομείο του Κιλκίς και όπως τόχει συνήθειο, αναστάτωσε τους πάντες! Άρχισε να τριγυρνά από κλινική σε κλινική, με τις νοσοκόμες –σε ρόλο Τομ- να το κυνηγούν μέσα σε θαλάμους ασθενών, με τους γιατρούς να παρατούν ασθενείς και να τρέχουν ξωπίσω του αλαφιασμένοι και με τις σύριγγες ανά χείρας, αλλά που να πιαστεί ο… Τζέρι.

Γράφει ο Γρηγόρης Κυριακού. Γραμματέας Ν.Ε. Κιλκίς της ΔΗΜ.ΑΡ. Μέλος Περιφερειακού Συντονιστικού Οργάνου Κ. Μακεδονίας της ΔΗ.ΣΥ.

Το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών οφείλει να προβληματίσει και να θέσει σε συναγερμό όλη τη δημοκρατική Ευρώπη. Όχι γιατί η Άνγκελα Μέρκελ παρέμεινε στην εξουσία ή οι σοσιαλδημοκράτες του Μάρτιν Σουλτς γνώρισαν την ήττα αλλά γιατί μετά από εβδομήντα δύο χρόνια ένα ακραίο κόμμα βρίσκεται εντός του γερμανικού κοινοβουλίου με τον διόλου ευκαταφρόνητο αριθμό των 90 και πλέον βουλευτών. Γεγονός που ξυπνά μνήμες και προκαλεί ανατριχίλα.

Του Αναστάσιου Αμανατίδη. 

…Σε διαβάζω, …σε διαβάζω και συμφωνώ  με όσα γράφεις και όπως τα γράφεις  για την συμπεριφορά μερικών στρατιωτών  που προφασίζονταν ασθένεια, τουλάχιστον όταν υπηρετούσα εγώ… έσπευσε να μου πει ο Νικόλαος Μ. βγαίνοντας από το μαγαζί του, όταν με είδε να περνώ απ’ έξω στην οδό Θεσσαλονίκης.  Για τον καημένο τον στρατιώτη, που τον πέρασες για ‘λουφαδόρο’…, λέω.

Του Ανδρέα Μακρίδη. 

Δεν είναι ο ναζισμός που απειλεί την Ευρώπη, αν και κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίσει την κρίση που περνά ο Διαφωτισμός στην ήπειρο που τον γέννησε. Δεν είναι οι κακοί Γερμανοί που γεννούν το AfD και το αυγό του φιδιού, αν και κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίσει την τάση που έχει το γερμανικό έθνος για ολοκληρωτικές λύσεις.
Την Ευρώπη την απειλεί η πολιτική του "δεν πληρώνω", την οποία έχει επιβάλει η οικονομική ελίτ της.

Γράφει ο Γιώργος Φραγγίδης, πρώην βουλευτής ΠΑΣΟΚ ν. Κιλκίς, μέλος ΚΠΕ ΠΑΣΟΚ. 

Σε μερικές εβδομάδες οι προοδευτικοί πολίτες της χώρας θα κληθούν να πάρουν θέση στο πιο σημαντικό πολιτικό γεγονός των τελευταίων ετών για το χώρο του κέντρου. Θα κληθούν να εκλέξουν τον ηγέτη του νέου φορέα της δημοκρατικής παράταξης.
Είναι φανερό στις καθημερινές συζητήσεις ότι η διαδικασία  έχει κινητοποιήσει δυνάμεις που είχαν αποστασιοποιηθεί από το χώρο του κέντρου και από το χώρο της πολιτικής και την παρακολουθούν με ενδιαφέρον όσοι αντιλαμβάνονται πόσο σημαντικό είναι για την ισορροπία του πολιτικού συστήματος και για τη χώρα η δημιουργία μιας  ισχυρής, προοδευτικής, δημοκρατικής παράταξης με φιλοευρωπαϊκό στίγμα.

Του Ανδρέα Μακρίδη. 

Κατεβαίνοντας κανείς με το αμάξι του απ' τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, περνά μέσα από τις τέσσερις διαφορετικές “εθνικές οδούς” με τα πολυάριθμα διόδια. Χρησιμοποιούμε τον όρο καταχρηστικά. Στην πραγματικότητα, η έννοια της εθνικής οδού είναι μια απλή παράσταση από το παρελθόν, όταν κατασκευαστής της ήταν το Δημόσιο. Σήμερα οι δρόμοι αυτοί ανήκουν σε ανώνυμες εταιρείες. Το κράτος πού βρίσκεται;

Γράφει ο Ιωσηφίδης Μάκης. Εκπαιδευτικός. 

Ο Μητσάρας, γεροδεμένος τριαντάρης, μένει στο κέντρο της Θεσσαλονίκης σε ένα διαμερισματάκι (ο Θεός να το κάνει...). Ένα μικρό δωμάτιο, μια κουζινίτσα και μια στενή τουαλέτα όλοι του οι χώροι. Υπόγειο, ανήλιαγο, μέσα στην υγρασία, με σαρακοφαγωμένα κουφώματα αποτελεί βασίλειο για τις κατσαρίδες που σουλατσάρουν παντού. Τι να κάνεις όμως; Πού να βρεις φθηνό διαμέρισμα στο κέντρο;

Του Αναστάσιου
Αμανατίδη. 

Πριν από λίγες ημέρες πέθανε πλήρης ημερών στη Θεσσαλονίκη και τάφηκε στο Μελισσουργείο, ο γείτονάς μας στο χωριό Γιώργος Τσαγκαλίδης, συνταξιούχος της Σουηδίας από χρόνια. Ήταν θείος,  από πατέρα, του Φώτη (αναμμένα κάρβουνα) και της Μαρίας, γυναίκας του γνωστού Γιάννη του ‘’κοντού’’. Ο μακαρίτης, αν και δεν είχε ιδιαίτερη μόρφωση λόγω χρόνων, είχε την αδυναμία να ερευνά και να μελετά σε βάθος, (διέθετε πλούσια βιβλιοθήκη), την ιστορία της Κατοχής και του Εμφύλιου γενικά, και τα γεγονότα του τόπου μας ειδικά, για τα οποία όπως έλεγε, πολλά παραμένουν αδιευκρίνιστα και προκαλούν ερωτηματικά. Διασταύρωνε πληροφορίες σε κάθε γνωριμία του. Όσες φορές με επισκεπτότανε στο ιατρείο, δεν δίσταζε να ανοίξει συζήτηση, με τους ‘’γεράκους’’, που ανέμεναν τη σειρά τους στον προθάλαμο για εξέταση. Ο θάνατός του μου έφερε στο νου περιστατικό, που αξίζει να αναφερθεί στη συνέχεια των προσωπικών ενθυμημάτων μου.

Του Δημήτρη Ιωαννίδη.

Στις δημοκρατικές κοινωνίες οι άνθρωποι εργάζονται, αφ’ενός, για την προώθηση των δημοκρατικών θεσμών, και αφ’ετέρου, αποβλέπουν στη βελτίωση και των ανθρώπινων σχέσεων, αλλά, και της ποιότητας ζωής των πολιτών τους. Στην προσπάθεια αυτή οι άνθρωποι, και κυρίως, οι πολιτικοί κάνουν λάθη και παραλείψεις και πολλές φορές ξεφεύγουν τελείως από τους στόχους τους ή ακόμη και με καταστροφικές συνέπειες και  επιπτώσεις στους συμπολίτες τους.