Του Αναστάσιου
Αμανατίδη. "Το Κιλκίς κάποτε".

Ο μπάρμπα Κώστας απ’ το Παλιό, νοικοκύρης καλός, απ’ τους πρώτους του χωριού, κατά τα χρόνια μετά τον πόλεμο, καθώς λέει ο Στυλίκος της ‘’πάππους’’* , μικρό παιδί τότε, είχε ένα χρέος 11.500 στην Αγροτική, που τον στενοχωρούσε η αποπληρωμή του. Το μεράκι του ήταν να το κατεβάσει κάτω από τις 10.000 χιλιάδες και σιγά – σιγά να το εξοφλήσει… Πλήρωνε 2.000 τη μια χρονιά, αλλά την άλλη πάλι ο λογαριασμός γύρω στις 11.000 χιλιάδες! Έκανε το παράπονο στον υπάλληλο…
… Μα εγώ πλήρωσα την δόση μου…
… Οι τόκοι, παππού, οι τόκοι δουλεύουνε κάθε μέρα όλο το χρόνο…
Και ο αγνός Καυκάσιος χωρικός μπάρμπα Κώστας, με τη θυμοσοφία του, για όσους τον θυμούνται σημειώνει ο Στέλιος, που του φάνηκαν υπερβολικοί οι τόκοι, προσποιούμενος τον αθώο, διερωτήθηκε με απορία στα ποντιακά:
… Καλά, ατοίν οι τόκοι τ’ εσέτερον, τον έξεργον πα δουλεύνε;
* Πρόκειται για τον Στυλιανό Παντελιάδη, συνταξιούχο υπάλληλο του Υπουργείου Παιδείας
    A . A .

Το ελληνικό Σύνταγμα, έχει μερικές πολύ σοφές διατυπώσεις όσον αφορά το δημοκρατικό μας πολίτευμα: “Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι λαϊκή κυριαρχία.

Ως νεαρός φοιτητής το καλοκαίρι στο χωριό γέμιζα τις ώρες μου μεταξύ βιβλίου, (πάντα είχα μαθήματα για τις εξετάσεις του Οκτωβρίου) και καφενείου.

35 χρόνια μετά την σύσταση του o χώρος της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης στην Ελλάδα χαρακτηρίζεται από έλλειψη μακροχρόνιου στρατηγικού σχεδιασμού με μεγάλες καθυστερήσεις  προσαρμογής στις ολοένα μεταβαλλόμενες συνθήκες και  απαιτήσεις του σήμερα.

Ο Γιορδάνης (Ιορδάνης Ρωμανίδης 1925 – 2010), πατέρας του Ντάλλου, ήταν από τα χαϊδεμένα και ζωηρά παιδιά στην περιοχή του Γυμνασίου του προπολεμικού Κιλκίς, θυμάται ο Δημήτρης Νικοπολιτίδης,  φίλος καλός και συμμαθητής του Γιορδάνη. Με την δυνατή τσατάλα* του, την θρυλική λαστιχένια σφεντόνα σημάδευε όχι μόνο σπουργίτια (του Θεού τα πουλία),

Ότι έχουμε υποθηκεύσει το μέλλον των γενεών της πατρίδας μας  νομίζω  ότι το έχουμε καταλάβει, το ότι  είμαστε υπό επιτήρηση άλλων εθνών, είναι και αυτό γνωστό, το ότι μας συμβουλεύουν  ξένοι ειδικοί για το πώς θα   λειτουργούμε, το ζούμε  και το  εμπεδώσαμε. Είναι πλέον γνωστό  στους πάντες  ότι είμαστε ένα κράτος  υπό κηδεμονία.

Μια ενδιαφέρουσα έκδοση είδε το φως πρόσφατα στο Κιλκίς υπό τον τίτλο «Οι Ρίζες μας. Πόντος-Καύκασος-Χωρύγι Κιλκίς». Οι συγγραφείς Αρχοντούλα Κωνσταντινίδου και Νίκος Κωνσταντινίδης επιχειρούν να προσεγγίσουν τους κατοίκους ενός σύγχρονου χωριού της Κεντρικής Μακεδονίας παρουσιάζοντας το πλήρες ιστορικό πλαίσιο,

Συμπληρώνονται τούτες τις μέρες, δύο χρόνια από το δημοψήφισμα του 2015 - ένα δημοψήφισμα στο οποίο η αντιμνημονιακή παράταξη στήριξε μεγάλες ελπίδες για να οδηγηθεί τελικά σε μια ολοένα διογκούμενη απογοήτευση. Άξιζε τελικά η διενέργειά του, και πώς θα πρέπει να κριθεί; Εκ των προθέσεων, ή εκ του αποτελέσματος;

Του Αναστάσιου
Αμανατίδη.

Αυτοσχέδιους εκρηκτικούς μηχανισμούς σχεδίαζαν οι μικροί αλλά και μεγάλοι στο παλιό Κιλκίς, για να υποδεχθούν την Ανάσταση στη γιορτή του Πάσχα, παρά τις απαγορευτικές αστυνομικές διαταγές των ημερών.
   Πάσχα κάποτε στον Άη Δημήτρη, προπολεμικά, θυμάται ο Νικοπολιτίδης μικρό παιδί, και μια δυνατή έκρηξη κροτίδας συγκλόνισε την περιοχή και έπεσαν σοβάδες της εκκλησίας, όπως λέγανε, μερικοί…

Του Αναστάσιου
Αμανατίδη. 

Ένα άλλο Σάββατο, νάτην πάλι την κυρά Πολυξένη  να καταφθάνει στο Κιλκίς για την λαϊκή αγορά, αλλά και τον γιατρό μαζί. Τα αρθριτικά της, με τα παραμορφωμένα δάχτυλα των χεριών της, δεν θέτουν θέμα αναζήτησης νέων συμπτωμάτων. Στον αγκώνα της το καλαθάκι με τα χωριάτικα αυγά. ‘’Το καλόν το απίδιν ο άρκον τρώγει α(το), λένε οι Πόντιοι’’. Το φρέσκο χωριάτικο αυγό της αλανιάρας κότας της γραίας Πολυξένης από την Κορομηλιά, ο γιατρός πρέπει να το γευτεί πρώτος, κατά την γραία Πολυξένη, που έχει, όπως είπα, τρείς λεβέντες γιους στην Πολίχνη.