Του Νίκου Σιάνα. 

Ο Μεγάλος Πόλεμος άρχισε με συντριπτικές νίκες των Γερμανών στα δύο Ευρωπαϊκά μέτωπα.  Στο Ανατολικό οι Ρώσοι μέσα σε δύο εβδομάδες κατατροπώθηκαν, στο δε Δυτικό μια προωθημένη μονάδα των Γερμανών έφτασε έως τα περίχωρα του Παρισιού.  Η Γερμανία πρότεινε στον Βενιζέλο να επιτεθεί η Ελλάδα μαζί με την Βουλγαρία κατά της συμμάχου μας Σερβίας, η οποία ήδη αντιμετώπιζε μόνη της την επίθεση της Αυστροουγγαρίας. Η ανταμοιβή για την Ελλάδα θα ήταν η επέκταση της σε βάρος της Σερβίας. Η απάντηση του Βενιζέλου ήταν λακωνική, « η Ελλάς είναι πάρα πολύ μικρή χώρα δια να διαπράξει τόσο μεγάλη ατιμία».
Ο Βενιζέλος  είχε κι όλας διαμορφώσει την πολιτική του καθώς θεωρούσε τη θεομηνία που είχε ξεσπάσει στην Ευρώπη ως μια ανεπανάληπτη ευκαιρία για τον ελληνισμό. Η Μεγάλη ιδέα ήταν το δικό του όνειρο. Πίστευε πως η θέση της Ελλάδος δεν έπρεπε να είναι θέση ουδέτερου.  Μια και η Αυστρία, η Βουλγαρία και η Τουρκία ήταν με τους Γερμανούς, εμείς έπρεπε νάμαστε με τους αντιπάλους των, με την ΑΝΤΑΝΤ, για να βρεθούμε  μαζί στο συνέδριο της Ειρήνης. Τότε όμως στην Ελλάδα υπήρχε πυρήνας ηγετών με αντίθετη γνώμη.  Οι καλύτεροι και μεγαλύτεροι αρχηγοί στο Γενικό Επιτελείο Στρατού, μαζί με τον βασιλιά Κωνσταντίνο είχαν επηρεαστεί απ’ τον καιρό των σπουδών τους στη Γερμανία, αλλά και από την δύναμη και την οργάνωση του Γερμανικού Στρατού.  Πίστευαν στην ανωτερότητα των Γερμανών. Όλα τα παραπάνω δεν τους καθιστούσαν κατά κυριολεξία γερμανόφιλους, περισσότερο βρίσκονταν κοντά στην ουδετερότητα.
Το πρώτο σοβαρό ρήγμα ανάμεσα στις δύο πλέον παρατάξεις δεν άργησε, τον Αύγουστο του 1914 άνοιξε η πρώτη ρωγμή στο χάσμα του Εθνικού Διχασμού. Το δεύτερο ουσιαστικό βήμα προς τον μοιραίο διχασμό ήταν μια πρωτοβουλία του βασιλιά, ο οποίος βάσει του Συντάγματος δεν είχε καμία τέτοια αρμοδιότητα.
Αυτές ήτανε οι αιτίες του μοιραίου διχασμού. Και οι δύο πλευρές δεν ήθελαν το κακό της Ελλάδας, είχαν δικαιολογημένη βάση και ψυχολογία. Στην αρχή όμως. Κινούμενοι  σε διαφορετικής κατεύθυνσης δρόμους, έφτασαν  και οι δύο πλευρές γρήγορα στα άκρα. Ο διχασμός μέρα με τη μέρα φουντώνει, και σ’ αυτό συνέβαλε σημαντικά και η ασυναρτησία της πολιτικής των Μεγάλων Δυνάμενων. Την αδιαλλαξία ενίσχυσε και η προπαγάνδα γερμανών και αγγλογάλλων πρακτόρων στην Ελλάδα, καθιστώντας  το χάσμα αγεφύρωτο. Στο μεταξύ τα γεγονότα εξελίσσονται γοργά, τον Σεπτέμβριο του 1915 η Βουλγαρία είναι έτοιμη να επιτεθεί κατά της Σερβίας, ο Βενιζέλος σύμφωνα με την ελληνοσερβική συμφωνία κήρυξε γενική επιστράτευση. Οι δηλώσεις όμως του βασιλιά προς τον βούλγαρο πρεσβευτή αποδεικνύουν την ριζική διαφορά των αντιλήψεων του με τον Βενιζέλο, ο οποίος τον Οκτώβριο του 1915 παραιτείται. Οι αγγλογάλλοι αποβιβάζονται στη Θεσσαλονίκη, ο επιστρατευμένος ελληνικός στρατός παραμένει αδρανής.  Στις αρχές μάλιστα του Δεκεμβρίου 1915 οι στρατιωτικές δυνάμεις παίρνουν διαταγή να μετασταθμεύσουν στο Αμύνταιο διότι  η μεταξύ Στρυμώνα, Βερμίου και Καϊμακτσαλάν περιοχή θα γίνει πολεμική ζώνη των Συμμάχων. Στην ουσία η Μακεδονία βρίσκεται υπό συμμαχική κατοχή. Οι πιέσεις προς την Ελλάδα γίνονται όλο και πιο έντονες, με αποκλεισμό λιμανιών, εμποδίζοντας ακόμη και το επισιτισμό της Αθήνας και καταργώντας τις ελληνικές αρχές στη Θεσσαλονίκη ο στρατηγός των αγγλογαλλικών στρατευμάτων στην Θεσσαλονίκη φέρεται σαν ασύδοτος κατακτητής.
Την άνοιξη του 1916 η Ελληνική Πολιτεία βρίσκεται σε προχωρημένη αποσύνθεση και η αιτία είναι ο τρόπος που επιβλήθηκε και ο τρόπος που εφαρμόζεται – κατ’ ανάγκην – η πολιτική της ουδετερότητας. Οι Αγγλογάλλοι, ιδίως μετά την Γερμανοβουλγαρική κατάληψη της Ανατολικής Μακεδονίας δεν εμπιστεύονται απολύτως τους Έλληνες και σκέπτονται να παραδώσουν την Κεντρική Μακεδονία στους Σέρβους. Παράλληλα όμως αφήνουν και μια χαραμάδα ελπίδας.  Μέσω του συνταγματάρχη Μπονιέ έστειλαν στον Περικλή Αργυρόπουλο το παρακάτω μήνυμα «είστε ελεύθεροι να κάνετε ότι καλύτερο και συμφερότερο για την πατρίδα σας”
Ύστερα απ’ αυτό αποφασίζεται να γίνει σύσκεψη, όπου θα εκανονίζοντο οι λεπτομέρειες του κινήματος και η εγκατάσταση στη Θεσσαλονίκη φιλοανταντικής ελληνικής διοίκησης.
Το κίνημα έγινε και την διοίκηση της Θεσσαλονίκη ανέλαβε η επιτροπή Εθνικής Αμύνης.
Τον Αύγουστο οι Βούλγαροι, καταλαμβάνουν και την Καβάλα, η 6η Μεραρχία με την βοήθεια του Γαλλικού ναυτικού καταφεύγει στην Θάσο και από εκεί τον Σεπτέμβριο αποβιβάζεται στην Θεσσαλονιικη.
Ο Βενιζέλος σε μια ύστατη προσπάθεια από την Κρήτη όπου βρίσκεται κάνει μια τελευταία έκκληση προς τον Βασιλιά για να αποκατασταθεί η ενότητα της χώρας. Στις 9 Οκτωβρίου του 1916 ο Βενιζέλος φθάνει στην Θεσσαλονίκη και η επιτροπή Εθνική Αμύνης του παραδίδει την αρχηγία. Αμέσως συγκροτεί μαζί με τον ναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη και τον στρατηγό Π. Δαγκλή την προσωρινή κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης της οποίας πρωταρχικό και κατεπείγον έργο ήταν η συγκρότηση του στρατού. Η επιτροπή είχε ήδη συγκροτήσει τις μεραρχίες Σερρών και Θεσσαλονίκης και αποφασίστηκε η συγκρότηση άλλων δύο της Κρήτης και του Αρχιπελάγους. Ο Βενιζέλος επείγεται και μόλις οι συμμαχικές κυβερνήσεις αναγνώρισαν το κίνημα στις 24 Νοεμβρίου, η προσωρινή κυβέρνηση κήρυξε τον πόλεμο στις  Κεντρικές Δυνάμεις.
Και ενώ αυτά συμβαίνουν στην Θεσσαλονίκη και η Σέρβοι στο μεταξύ έχουν ανακαταλάβει την Φλώρινα και το Μοναστήρι, η αντίδραση στο «Κράτος των Αθηνών» εκφράζεται με προπηλακισμούς και ύβρεις. Ακόμα και πιστοί βασιλικοί όπως ο Λάμπρος Κορομηλάς, ο Νικόλαος Στράτος και ο Ίων Δραγούμης εκλιπαρούσαν τον  Βασιλιά να εγκαταλείψει την ολέθρια ουδετερότητα για την σωτηρία της πατρίδας. Τελικά κάτω από την πίεση των αγγλογάλλων ο Κωνσταντίνος εγκαταλείπει τον θρόνο.

Επίθεση στον τομέα Λούμνιτσας (Σκρα)
Από την αρχή ο στρατηγός Σαράιγ είχε τον φόβο μήπως οι Γερμανοί αποσύρουν δυνάμεις από το Ρωσικό μέτωπο και τις φέρουν στο Μακεδονικό. Ήξερε ακόμα πως δύσκολα θα ερχόταν βοήθεια από Αγγλία, Γαλλία και έτσι θέλησε να χρησιμοποιήσει τον στρατό της Εθνικής Αμύνης. Ελπίζει πως έτσι θα επέλθει η ένωση του Ελληνικού κράτους αλλά και για να  αποκτήσει  άλλες έξι, επτά  ελληνικές μεραρχίες. Γι’ αυτό σχεδιάζει σειρά επιθέσεων με ελληνικές δυνάμεις  στο μετώπο της Λούμνιτσας (Σκρα).
Η γαλλική μεραρχία είχε στον τομέα της την μεραρχία Σερρών. Ο τομέας άρχιζε από την Καρατζόβα (Αριδαία) κοντά στο μοναστήρι του Αρχάγγελου, ανέβαινε τον αυχένα του Πάικου και κατέβαινε όλη την ανατολική πλευρά του ως τον Αξιό. Αντίκρυ στον τομέα βρισκόταν η γραμμή των Βουλγάρων με το ψηλότερο μέρος της την κορυφή Σίρκα ντι Λέγκεν ,Περδικοβούνι στα βλάχικα.
(Ένα χρόνο αργότερα στην κορυφή αυτή η ελληνική ανδρεία θα δοξάσει και πάλι την Ελλάδα στη μάχη του Σκρά)
 Οι Γάλλοι στρατηγοί αποφάσισαν η επίθεση να γίνει με τρόπο διαδοχικό, προσβολής και επιτήρησης. Η προετοιμασία της επίθεσης θα γινόταν με πυροβολικό. Τα τάγματα Γουλιανού και Παπακώστα θα έκαναν την επίθεση εναντίον του Λόφου Ραβινέ. Η προετοιμασία του πυροβολικού άρχισε στις 20 Απριλίου 1917 αρχικά με μικρή ποσότητα οβίδων και σταδιακά ο βομβαρδισμός έγινε δυνατός και γενικός ώστε από την πρώτη κιόλας μέρας το σχήμα της γραμμής είχε αλλάξει μορφή. Ο δρόμος ήταν ελεύθερος για την επίθεση του πεζικού.

Η μάχη του Ραβινέ
Ο λόφος Ραβινέ ήταν καλά οχυρωμένος και τον κρατούσε μεγάλη βουλγαρική δύναμη. Ο ταγματάρχης Ζαφειρίου είχε την διεύθυνση και το τάγμα του Γουλιανού θα επιχειρούσε την κατάληψη τα χαράματα της 1ης Μαίου 1917. Όταν έφθασε η στιγμή της εφόδου το τάγμα κίνησε με τάξη και ορμή, η βουλγάρικη φρουρά δεν μπόρεσε να αντισταθεί, άλλοι σκοτώθηκαν, άλλοι πληγώθηκαν και άλλοι παραδόθηκαν μες τα καταφύγια. Και ήταν η μεγάλη η περηφάνεια του τάγματος Γουλιανού όταν οδηγούσε στους Γάλλους 17 Γερμανούς οπλίτες με τον υπολοχαγό τους, τον λοχία τους και τα πολυβόλα τους. Όλο το Ραβινέ είχε κυριευθεί γρήγορα. Υπήρχαν εκεί όμως καταφύγια βομβαρδισμού στερεά σε βάθος 7 μέτρων, σε αυτά έπρεπε να καταφύγουν οι άνδρες και όσοι κατέφυγαν σώθηκαν. Ο αντίπαλος βομβαρδισμός από ακτίνα 18 χιλιομέτρων με ολάκερο το Βουλγαρικό και Γερμανικό πυροβολικό να έχει συγκεντρώσει το πυρ του πάνω στον λόφο του Ραβινέ ήταν τρομερός. Πολλές χιλιάδες οβίδες έπεσαν πάνω στο λόφο επί μέρες. Το τάγμα του Γουλιανού έμεινε στη θέση του από τον βαριά τραυματισμένο ταγματάρχη έως και τον τελευταίο στρατιώτη που ελάχιστοι δεν τραυματίστηκαν. Ο σφοδρότατος βομβαρδισμός έκανε σκόνη σε βάθος τριών μέτρων όλο τον λόφο γεγονός που καθιστούσε αδύνατη οποιαδήποτε κατασκευή οχύρωσης. Και μέσα στον κατακλυσμό εκείνων των οβίδων που δεν έμεινε βαθμοφόρος όρθιος (νεκροί και πληγωμένοι ήταν όλοι τους) έναν μόνο σεβάστηκε το εχθρικό κανόνι, τον πελώριο υπασπιστή του τάγματος ανθυπολοχαγό Κ. Φλούλη. Από το ηρωικό τάγμα του Γουλιανού ελάχιστοι μείνανε. Όλος ο λόφος φαινόταν σκεπασμένος μέσα σε σύννεφα καπνού και σκόνης. Δεν διακρίνονταν ίχνη ζωής. Το βράδυ μόλις σκοτείνιασε η γαλλική διοίκηση στέλνει έναν ουλαμό να καταλάβει το Ραβινέ από τον φόβο μήπως επανεγκατασταθούν Βούλγαροι. Προχωρούν οι Γάλλοι με προφύλαξη όταν βλέπουν κάτι σκιές να ξεχωρίζουν και να τους πλησιάζουν χωρίς φόβο. Ήτανε έξι ηρωικοί έλληνες στρατιώτες από το τάγμα Γουλιανού, μαζί και ένας λοχίας. Είχαν μείνει έξω από τα καταφύγια αψηφώντας τον ανελέητο βομβαρδισμό. Το τάγμα του Γουλιανού αν και είχε τεράστιες απώλειες προσέφερε τη νίκη στο Ραβινέ τη σημαντικότερη ως τότε στον στρατό Εθνικής Αμύνης.
Η μάχη του λόφου Ραβινέ διάρκεσε τέσσερις μέρες με την οριστική κατάληψη του στις 4 Μαίου 1917. Από τους 250 άντρες του τάγματος Γουλιανού πέντε αξιωματικοί και 53 υπαξιωματικοί και στρατιώτες έπεσαν νεκροί. Τραυματιστήκαν εννέα αξιωματικοί και 225 υπαξιωματικοί και στρατιώτες.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σκεπάζει τα οστά των πεσόντων και αιώνια η μνήμη των ηρώων της μάχης του Ραβινέ. Και όσων θυσιάστηκαν για την πατρίδα ανά τους αιώνες.
Δικός μας χρέος ένα και μοναδικό να τους θυμόμαστε και τιμούμε την μνήμη τους. Δυστυχώς συμβαίνει όλο και λιγότερο τα τελευταία χρόνια και αυτό δεν μας τιμά καθόλου.

Του Ευθύμιου Κουρτζανίδη
(κείμενο - παρέμβαση στην συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Παιονίας). 

Κύριε Δήμαρχε
Η  παρέμβασή μου  αφορά στην κατάσταση που επικρατεί στον Αρχαιολογικό  χώρο της Ευρωπού και στην ανάδειξη και τουριστική αξιοποίηση του χώρου αυτού.
Σας  ενημερώνω ότι επί  εικοσιπέντε (25) συναπτά έτη από το 1984 την τότε Κοινότητα Ευρωπού και μέχρι το 2010 τον Καποδιστριακό Δήμο Ευρωπού, υπήρχε αδιάλειπτα, στενότατη και άριστη σχέση με την Αρχαιολογική Υπηρεσία και ειδικότερα με την υπεύθυνη αρχαιολόγο κα Σαβοπούλου, η οποία μάλιστα σε επίσημη τελετή επί Δημαρχίας κ. Γίτσου ανακηρύχτηκε Επίτιμη Δημότης Ευρωπού τιμώμενη για την εν γένει προσφορά της στο τόπο μας.   
Η συνεργασία αυτή της Κοινότητας και του Δήμου Ευρωπού με την Αρχαιολογική Υπηρεσία, είχε ως αποτέλεσμα το τεράστιο ανασκαφικό και αναστηλωτικό έργο που έχει εκτελεσθεί στον Αρχαιολογικό χώρο Ευρωπού όλα αυτά τα χρόνια ανεξάρτητα από τις αλλαγές στη θέση του Προέδρου Κοινότητας αρχικά και μετέπειτα Δημάρχου,  μεταξύ εμού  και του  κ. Γίτσου  και αντίστροφα..
Στο χώρο αυτόν κύριε Δήμαρχε έχουν δαπανηθεί είτε στις εργασίες και τις κατασκευές, είτε στις προσβάσεις από το χωριό  (δρόμος και περιπατητικό μονοπάτι)  πλέον των 4.000.000,00 ευρώ.
Σημειώνω δε ότι οι ανασκαφικές εργασίες της Ευρωπού,  καθώς επίσης και οι πρωτοποριακές εφαρμογές της έδρας της σεισμολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης στον υπόψη χώρο, απετελούσαν ιδιαίτερο σημαντικότατο γεγονός στα ετήσια πανελλήνια συνέδρια των αρχαιολόγων.
Αρχαία ευρήματα της Ευρωπού εκτός του «Κούρου της Ευρωπού», που κοσμεί το Μουσείο Κιλκίς, εκτίθενται σε περίοπτη θέση στο Μουσείο Θεσσαλονίκης. Πολλά από τα ευρήματα αυτά έχουν «ταξιδέψει» και εκτεθεί  από την Αυστραλία μέχρι τη Νέα Υόρκη και το Πεκίνο.
Η Ευρωπός, η γενέτειρα του στρατηγού του Μεγάλου Αλεξάνδρου, «Σέλευκου  Α’ του Νικάτωρα» που δημιούργησε μετά τον θάνατο του Μεγ. Αλεξάνδρου την Αυτοκρατορία των Σελευκιδών από το 312 π.χ μέχρι το 64 π.χ  και εκτεινόταν από τη Παλαιστίνη μέχρι  τη Περσία και  το Αφγανιστάν, είναι γνωστή για την αξία της σε παγκόσμιο επίπεδο, γι’ αυτό και είχαμε επισκέψεις καθηγητών αρχαιολογίας στον αρχαιολογικό χώρο της Ευρωπού από το Τόκιο και το Πεκίνο μέχρι τη Μόσχα. Επίσης στη Συρία ο Σέλευκος δημιούργησε την πόλη « Δούρα Ευρωπός», την «Ευρωπό» της Τεχεράνης και την  «Ευρωπό» της Μεσοποταμίας σε ανάμνηση της μητρικής Μακεδονικής γης.
Κύριε Δήμαρχε
Μετά  τη δημιουργία του νέου «Δήμου Παιονίας», δυστυχώς αυτή η καλή συνεργασία με την Αρχαιολογική Υπηρεσία, μάλλον έχει  ατονήσει  αφού ούτε  για  ουσιαστική γνωριμία έχει κληθεί η υπεύθυνη αρχαιολόγος  από το 2011 μέχρι σήμερα.
Ο χώρος αυτός κύριε Δήμαρχε μετά από  επτά (7) περίπου χρόνια αδιαφορίας και έλλειψης συντήρησης , άρχισε σιγά-σιγά να καταστρέφεται,  οι εγκαταστάσεις υποδοχής και υγιεινής πριν καν λειτουργήσουν βρίσκονται σε  άσχημη κατάσταση και γενικά η εικόνα δείχνει  εγκατάλειψη. Το γεγονός αυτό είναι απαράδεκτο, διότι αφενός μεν δηλώνει έλλειψη σεβασμού στον  ιδρώτα δεκάδων ανθρώπων που εργάσθηκαν αφιλοκερδώς για την ανάδειξη αυτού του χώρου, αφετέρου δε τα χρήματα που επενδύθηκαν από την Τοπική Αυτοδιοίκηση και την Πολιτεία δεν έχουν αντίκρισμα, στην Τουριστική αξιοποίηση της περιοχής.
Κύριε Δήμαρχε
Σε ένδειξη αναγνώρισης της σημασίας της Αρχαίας Ευρωπού, σε καιρούς μάλιστα χαλεπούς για τα εθνικά μας δίκαια προτείνω στο Δημοτικό σας Συμβούλιο για προβληματισμό και  απόφαση :
1.    Να τεθεί ο «Κούρος της Ευρωπού» ως έμβλημα του Δήμου σε όλα τα επιστολόχαρτα αλληλογραφίας και σε ευανάγνωστη θέση να υπάρχει η φράση «…Ευρωπαίων η πόλις…» ,διότι στη φράση αυτή που υπάρχει σε μία μαρμάρινη στήλη παρατηρείται για πρώτη φορά σε γραπτό λόγο ο επιθετικός προσδιορισμός «Ευρωπαίος».
2.    Να οργανωθεί σε συνεργασία με την Αρχαιολογική Υπηρεσία, το 2018 παγκόσμιο αρχαιολογικό συνέδριο για την ηγεμονική μορφή του «Σέλευκου Α’ του Νικάτωρα», ιδρυτή της βασιλείας των Σελευκιδών.
 Ερωτάσθε κύριε Δήμαρχε
 εάν  είναι στα σχέδιά σας η  τουριστική ανάπτυξη και προβολή του αρχαιολογικού χώρου της Ευρωπού, ο οποίος είναι και ο μοναδικός οργανωμένος μαζί με το χώρο της «Τούμπας», στη εδαφική έκταση του Δήμου μας.
 εάν  θα συνεχίσετε τη διαφημιστική καμπάνια που είχαμε ξεκινήσει το 2009-2010 στα  Σχολεία της εκπαίδευσης κάθε βαθμίδας  τόσο του νομού όσο και όμορων νομών, προκειμένου να οργανωθούν ημερήσιες εκδρομές και περιηγήσεις στον αρχαιολογικό χώρο.
 Και γενικά ποιος ο προγραμματισμός της Διοίκησής σας για την τουριστική προβολή και ανάπτυξη  αυτού του χώρου.                                             

Του Δημήτρη Ιωαννίδη. 

Έχουν γραφτεί κατά καιρούς πάρα πολλά, από πολιτικούς της Αντιπολίτευσης κυρίως, για τον αριθμό των βουλευτών και την ανάγκη μείωσής τους. Μάλιστα, υπάρχουν συγκρίσεις με άλλες χώρες της ΕΕ, οι οποίες με τον ίδιο περίπου αριθμό κατοίκων ή και περισσότερους έχουν λιγότερους βουλευτές (Ολλανδία, Δανία, Σουηδία, Πορτογαλία). Δυστυχώς, ενώ συζητείται χρόνια το θέμα της μείωσης του αριθμού των βουλευτών (τελευταία ο κ. Λεβέντης μετ’επιτάσεως), καμία Κυβέρνηση δεν προχώρησε κι ούτε καν τόλμησε να το αγγίξει.

Από την Κωνσταντίνα Γεράκη. 

Μόλις τελείωσα τη δουλειά έτρεξα στη στάση.  Έβλεπα το λεωφορείο να φεύγει και σκέφτηκα πως δεν θα έχω το κουράγιο να περιμένω είκοσι λεπτά για να ‘ρθει το επόμενο..
Δεν υπήρχε άλλη λύση κι ας μην με κρατούσαν τα πόδια μου.  Όλη μέρα πάνω στα τακούνια ένιωθα τις πατούσες μου να χουν πάρει φωτιά.
Υπομονή, σκέφτηκα, λιγάκι υπομονή..

Το άρθρο γύρω από το μεταναστευτικό που έδωσα στη δημοσιότητα πριν 2 εβδομάδες και που είχε εξαιρετική απήχηση σε χιλιάδες συμπολιτών (είχε περισσσότερες από 15 χιλιάδες αναγνώσεις στα διάφορα μέσα, ηλεκτρονικά και έντυπα) ξυπνώντας συνειδήσεις από το λήθαργο και την άγνοια, έγινε η αφορμή να δεχθώ αήθεις προσωπικές επιθέσεις με ύβρεις, απειλές και συκοφαντίες σε βάρος του προσώπου μου πρώτα από facebooks, όπως της Ειρήνης Αγαθοπούλου (ο πατέρας της μάλιστα διένειμε τις σκαιές ύβρεις της κατά του προσώπου μου με το δικό του facebook) και 3–4 ατόμων ακόμη που το έχουν για σπορ να κανιβαλίζουν όταν δεν τους αρέσει κάποια άποψη.

Του Ανδρέα Μακρίδη. 

Επισκεπτόμενος τον καθεδρικό ναό του Μάντσεστερ στην Αγγλία, ο επισκέπτης μπορεί να διαπιστώσει τις διαφορές της αγγλικανικής χριστιανικής προσέγγισης από τη δική μας. Το οικοδόμημα είναι εντυπωσιακό, η αρχιτεκτονική του θαυμάσια. Στο εσωτερικό του διαθέτει παρεκκλήσια – γωνιές ειδικής προσευχής και σύναξης. Το ένα αφορά πεσόντες σε πολέμους. Το άλλο, παιδιά που χάθηκαν στη γέννα τους. Στο τελευταίο αυτό, έχει τοποθετηθεί σε περίοπτη θέση μια ορθόδοξη εικόνα της Παναγίας βρεφοκρατούσας.

Του Νίκου

Σιάνα. 

Πραγματοποιήθηκε στις 2 Απριλίου η συνάντηση των Ποντίων ύστερα από κάλεσμα της επιτροπής για την ενότητα στον οργανωμένο ποντιακό χώρο. Να υπενθυμίσουμε πως η πρώτη συνάντηση έγινε στις 25 Σεπτεμβρίου του 1916, όπως και η δεύτερη στο αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Τότε είχε συγκροτηθεί δεκαμελής επιτροπή με πρόεδρο τον καθηγητή Πανεπιστημίου Γεώργιο Θ. Παυλίδη με συγκεκριμένα δεσμευτικά κριτήρια. Αποκλειστικό θέμα συζήτησης – ερώτησης προς τους συνέδρους: τι και πως προτείνετε να επιτύχουμε την καθολική ενότητά μας και πως και πότε θα εφαρμοσθούν οι αποφάσεις – προτάσεις που επεξεργάστηκε η επιτροπή;

Του Δημήτρη
Ιωαννίδη. 

Ο μύθος του ψεύτη βοσκού είναι γνωστός σε όλους, αλλά, παρ’όλα αυτά, θα σας τον θυμίσω με πολύ λίγα λόγια
( Ήταν, λέει, ένα βοσκόπουλο που φύλαγε τα πρόβατα του πατέρα του κοντά στο χωριό του πάνω σε ένα λόφο. Κάποια στιγμή είχε βαρεθεί τη μοναξιά και σκέφθηκε να παίξει ένα παιχνίδι στους συγχωριανούς του. Άρχισε., λοιπόν να φωνάζει: « Τρέξτε χωριανοί λύκοι, λύκοι έπεσαν στα πρόβατα. Βοήθεια! Βοήθεια!».

Του Ανδρέα Μακρίδη. 

Το αρχαίο κείμενο αναφέρεται στον Ορφέα και στη θρακική μουσική παράδοση. Συντάκτης του είναι ένας χριστιανός λόγιος του 4ου μ.Χ. αιώνα, ο Δαυίδ, μαθητής του νεοπλατωνικού φιλοσόφου Ολυμπιόδωρου από την Αλεξάνδρεια. Κάπου ανάμεσα στις γραμμές, αναφέρεται στα πολεμικά εμβατήρια, και στον πολυσυζητημένο πυρρίχιο χορό – τον αρχαίο εκείνο πολεμικό χορό, που οι Πόντιοι ταυτίζουμε με την δική μας σέρα. Έχουμε δίκιο άραγε;

Του Νίκου Σιάνα. 

Σε ένδειξη συμπαράστασης στις οικογένειες των θυμάτων και θέλοντας να τιμήσει τη μνήμη των τεσσάρων παιδιών που σκοτώθηκαν στο τραγικό δυστύχημα στον Εύοσμο, η Ολομέλεια της Βουλής κράτησε ενός λεπτού σιγή. Ο προεδρεύων Νικήτας Κακλαμάνης ζήτησε να θεσμοθετηθεί υποχρεωτικό μάθημα οδικής αγωγής στα σχολεία. «Είχαμε πάλι ένα τραγικό δυστύχημα με νέα παιδιά, νομίζω πως πρέπει να αρχίσει μια συζήτηση για να θεσμοθετηθεί η υποχρεωτικότητα του μαθήματος οδικής ασφάλειας» επισήμανε μεταξύ άλλων.