Εκτύπωση αυτής της σελίδας
Πέμπτη, 31 Μαϊος 2018 22:50

Αν έχεις τύχη, διάβαινε…

Του Αναστάσιου Αμανατίδη.

Πήρε να σκοτεινιάζει κατά την επιστροφή από το μακρινό Μελάνθιο, κάπου 25 χιλιόμετρα δρόμος ο περισσότερος χωμάτινος με πολλή σκόνη, ύστερα από μία κατ’ οίκον ιατρική επίσκεψη στο χωριό. Εδώ αξίζει να πω, ότι τα τηλεφωνήματα για ιατρική εξέταση στο σπίτι του αρρώστου, έστω και στα χωριά, τα πιο πολλά γίνονταν κατά το βραδάκι, ίσως γιατί τότε επιδεινωνόταν τα συμπτώματα, π.χ. άνοδος πυρετού, είτε διότι η επερχόμενη νύχτα φόβιζε περισσότερο και επιβάρυνε την ψυχολογία ασθενούς και οικογένειας. Είχα μαζί μου παρέα στο αυτοκίνητο και τον μεγάλο αδερφό Κυριάκο.


Το βυσσινί BMW, μπορεί εκείνη την εποχή να εντυπωσίαζε, αλλά, όπως ήταν από δεύτερο χέρι, είχε φάει μάλλον τα ψωμιά του. Κάθε λίγο και λιγάκι, όλο και κάτι παρουσίαζε.
Εκείνη την ημέρα με πρόδωσε ο δείκτης του ρεζερβουάρ της βενζίνης. Έδειχνε αρκετές γραμμές πάνω από την επικίνδυνη κόκκινη γραμμή, ενώ η πραγματικότητα ήταν άλλη!
Στο δρόμο της επιστροφής έπεσε και το σκοτάδι. Και στο μικρό ανηφοράκι της Ακροποταμιάς, λίγο μετά το ποταμάκι του χωριού, μέσα στο χωριό, μας έσβησε η μηχανή! Μάλλον από ατροφία υποθέσαμε (και όπως αποδείχθηκε δεν πέσαμε έξω)…
Τώρα; … αναρωτηθήκαμε…
Το κοντινότερο βενζινάδικο είναι στο Κιλκίς!
Μπροστά μας το σπίτι του Βίκτωρα με αναμμένα τα περισσότερα φώτα των παραθύρων του διώροφου σπιτιού του, σαν σε γιορτή!
Γιατρός της οικογένειας, από τότε που ήμουν νέος γιατρός στο Κιλκίς, μπήκα στο σπίτι πολλές φορές και είχα θάρρος, όπως έχω και μέχρι σήμερα. Διαισθανόμουν την εκτίμησή τους, κάθε φορά που διασταυρώνονταν οι δρόμοι μας. Όχι μόνον η ιατρική εκτίμηση του καλού γι’ αυτούς ιατρού, αλλά η κοινωνική, που πάντως εκπορεύονταν από τις καλές και άδολες ιατρικές μου υπηρεσίες, ιδιαίτερα προς την μακαρίτισσα μάνα τους Ναταλία. Πάντα, όταν επρόκειτο για ιατρική επίσκεψη και δεν ήταν λίγες, την έβλεπα στο πιο ευάερο δωμάτιο του πάνω ορόφου του καινούργιου χωριάτικου σπιτιού. Την ενθυμούμαι που με ανέμενε οπωσδήποτε καθαρή, επιμελώς προετοιμασμένη σκεπασμένη πάντα με καθαρά σεντόνια, κάτω από την φροντίδα της καλής Πόντιας νύφης Ανάστας, συμβίας του Βίκτωρα.
Αυτό το εκτιμούσα και τους φερνόμουν ανάλογα! Δημιουργήθηκε αμοιβαία συμπάθεια μεταξύ μας.
Όλα αυτά πέρασαν σαν σε ταινία από το μυαλό μου, τώρα που είχα ανάγκη από χείρα βοηθείας. Τι διάολο, είπα, είναι καλός άνθρωπος ο Βίκτωρας και συνεχίζουν να είναι καλές οι σχέσεις μας…
Τους πέτυχα σε οικογενειακό τραπέζι και με κάλεσαν, πριν προφθάσω να πω, πώς βρέθηκα τέτοια ώρα εκεί και τι θέλω, πρώτα να καθίσω να πιω ένα κρασί μαζί τους και τα λέγω στη συνέχεια. Είπα το πρόβλημά μου και ζήτησα την συνδρομή τους. Να ειδοποιηθεί κάποιος στο Κιλκίς να μας φέρει λίγη βενζίνη. Δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα τότε. Ακόμη και τα σταθερά ήταν λίγα, αν ήταν, δυσεύρετα και ‘ακριβά’!
Κάτσε, μου λένε και είσαι τυχερός. Θα εξυπηρετηθείς! Όπως μας εξυπηρετείς και εσύ κάθε φορά, που σε χρειαζόμαστε!
Πήρα ανάσα. Είμαι μέσα σε ανθρώπους! Δεν ξέμεινα στην έρημο…
Η συνέχεια περιέχει την έκπληξη! Εγώ που δεν πιστεύω γενικά σε αόρατες δυνάμεις, βρέθηκα δέκτης των καλύτερων εξυπηρετήσεων και γρήγορης και αποτελεσματικής αντιμετώπισης του προβλήματος τροφοδοσίας του παλαιού μου αυτοκινήτου. Ούτε στα καλά φανταστικά σενάρια μπορεί να διαβάσει κανείς τις συμπτώσεις, που με έβγαλαν από το αδιέξοδο! Κάτσε μου επαναλαμβάνει ο Βίκτωρας και ώσπου να π
Κάθισα…
…Οι παλαιοί μας, συνέχισε ο Βίκτωρας, έλεγαν: Στη ζωή, ότι θρύψεις στο πιάτο σου, θα έρθει στο κουτάλι σου…
Πίστεψα ότι ζωγράφιζε εμένα…
Ο Βίκτωρας της Ακροποταμιάς είχε τραπέζι, στους γαμπρούς του, δύο ζευγάρια, καλά παλληκάρια, που νωρίς το πρωί θα παίρνανε τον δρόμο της επιστροφής για την Γερμανία, όπου εργάζονταν από χρόνια. Τέλειωσε η κανονική τους άδεια. Στην αυλή, φορτωμένα τα πολυτελή ΙΧ με τις γερμανικές πινακίδες και τα μπαγκάζια τους γεμάτα, περιμένανε την εκκίνηση.
Η Γιουγκοσλαβία είναι ατέλειωτη σε μάκρος χιλιομέτρων και βενζίνη δεν βρισκόταν εύκολα στο δρόμο της χώρας αυτής, την χρονιά εκείνο (1983). Προνόησαν οι νοικοκυραίοι γαμπροί να γεμίσουν μερικά μεγάλα πλαστικά μπιτόνια βενζίνη, για τον εφοδιασμό τους κατά την διαδρομή. Το κάνανε για σιγουριά πολλοί Έλληνες εργαζόμενοι στην Γερμανία, τότε, κατά την επιστροφή τους μετά τις διακοπές τους! Οι γαμπροί του Βίκτωρα κάνανε τους υπολογισμούς τους σε βενζίνη και πήραν και παραπάνω. Ώσπου να το καταλάβω μετάγγισαν, οι καλοί γαμπροί λίγη βενζίνη στο δικό μου ρεζερβουάρ, αρκετή να με οδηγήσει μέχρι το Κιλκίς, (15 χιλιόμετρα).
Ήπιαμε το κρασί στην υγειά τους, ευχαρίστησα για την γενναιοδωρία τους, τους ευχήθηκα καλό ταξίδι και τέλος καλό, όλα καλά, έφθασα κι εγώ στο σπίτι μου το ίδιο βράδυ, χωρίς άλλες περιπέτειες.
Το περιστατικό με δίδαξε δύο πράγματα: Πρώτα – πρώτα να αλλάξω το παλιό μεταχειρισμένο αυτοκίνητο. Ήδη ‘δούλευα’ καλά και ήμουν εις θέση να το κάνω, έστω και με μερικές δόσεις.
Δεν πέρασε πολύς καιρός που αποφάσισα να αγοράσω καινούργιο αυτοκίνητο, αυτή τη φορά, φυσικά νέο μοντέλο BMW.
Και δεύτερο, ότι στις σχέσεις των ανθρώπων, όλα δεν είναι χρήμα… Η ελληνική γλώσσα είναι γεμάτη από σοφές παροιμίες… Από το ό, τι σπείρεις θα θερίσεις… μέχρι το …Δες με με ένα μάτι, να σε δω με τα δυο. Σε ανύποπτο χρόνο θα το βρεις μπροστά σου…(το καλό)
Κιλκίς, Μάιος 2018