Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024, 1:07:04 μμ
Παρασκευή, 13 Δεκεμβρίου 2019 23:00

Αν ...ησυχίες: Μοναξιά μου όλα…

Από την Κωνσταντίνα Γεράκη.

Αν μη τι άλλο, η μοναξιά έχει απασχολήσει έστω και για μια μικρή περίοδο της ζωής του, κάθε άνθρωπο. Το αίσθημα αυτό που σε κάνει να νιώθεις πως πρέπει να μιλήσεις σε κάποιον, πρέπει να διοχετεύσεις τα συναισθήματα, τους προβληματισμούς σου, να καταθέσεις τις ανασφάλειές σου όποιες κι αν είναι αυτές. Γιατί όταν η μοναξιά δεν είναι αποτέλεσμα επιλογής, γίνεται αβάσταχτη.


Κάπως έτσι αισθανόμουν τον τελευταίο καιρό… Δε λέω ανησύχησα! Τίποτε δεν ήταν ικανό να αποσπάσει την προσοχή μου, ακόμη κι όταν βρισκόμουν ανάμεσα σε πολύ κόσμο εγώ ένιωθα μόνη.
Τότε λοιπόν ήταν που πήρα την μεγάλη απόφαση, να μπω στο διαδίκτυο και να μοιραστώ τις απόψεις μου, με ανθρώπους που βιώνουν την ίδια κατάσταση. Είχα ακούσει κατά καιρούς για τα chat rooms και είπα να δοκιμάσω την τύχη μου κι εγώ. Σιγά τι θα πάθαινα;
Πήγα λοιπόν σε ένα κατάστημα σχετικό, ενημερώθηκα και να σου με σύνδεση για γρήγορο και οικονομικό Ιντερνετ. Το μόνο που έπρεπε να κάνω, να μάθω τα διαδικαστικά για να σερφάρω και να επιδοθώ στο chat. Βέβαια οι φίλοι μου είχαν τις αντιρρήσεις τους τις οποίες εξέφρασαν εντόνως με το τι μ… είναι αυτές και τα λοιπά, αλλά εγώ ήδη το είχα δρομολογήσει.
Μέσα σε μία εβδομάδα λοιπόν ανακάλυψα πως μπορεί να μετατραπεί ένας απλός άνθρωπος σε βρυκόλακα.
Τι εννοώ;
« Επικοινωνούσα» με ανθρώπους από όλη την χώρα και όχι μόνο, από όλες τις ηλικίες και από κάθε κοινωνικό στρώμα. Μόνο που το πρωί δεν επικοινωνούσα όταν έμπαινα στο αυτοκίνητο για να πάω στη δουλειά. Και ακόμη χειρότερα, στη δουλειά δεν επικοινωνούσα με συναδέλφους αφού κατανάλωνα κούπες καφέ για να μπορώ ίσα να στέκομαι και να περιφέρομαι ως βαμπίρ από γραφείο σε γραφείο. Μια του κλέφτη δυο του κλέφτη και ο διευθυντής μου την είπε, δηλαδή ήταν και ευγενικός ο άνθρωπος καθώς εκδήλωνε την απορία του που από υπάλληλος υπόδειγμα είχα μετατραπεί ως διακοσμητικό είδος , το οποίο ερχόταν τουλάχιστον με μια ώρα καθυστέρηση τον τελευταίο καιρό στην επιχείρηση και αναρωτήθηκε που τα μάτια μου είχαν αυτό μαύρο χρώμα από κάτω και το κόκκινο από μέσα. Μόνο για εξετάσεις δεν έκανε λόγο. Έκανε όμως λόγο για μια απόλυση που θα εισέπραττα αν συνέχιζα με το ίδιο βιολί. Τότε άρχισα να ανησυχώ. Μια που ναι τη μοναξιά μου νόμιζα πως την αντιμετώπιζα, αλλά πως θα αντιμετώπιζα την κ. Αλέκα την σπιτονοικοκυρά μου στις 1 του μήνα, αν γινόταν η προειδοποίηση, πραγματικότητα;
Το τελευταίο τραγικό δείγμα της κατάστασης;
Όταν πήγα σε ένα βενζινάδικο και προσπαθούσα να εφοδιάσω το αυτοκίνητό μου με πετρέλαιο, ενώ αναρωτιόμουν γιατί δεν μπορώ να βάλω την μάνικα στο ρεζερβουάρ. Καλά που με ανακάλυψε ένας χριστιανός και σώθηκε η κατάσταση.
Άσε που οι φίλοι με είχαν χάσει από προσώπου γης. Το κινητό μου το είχα σε σίγαση, ενώ δεν έμπαινα στον κόπο να απαντήσω και να δώσω εξηγήσεις. Η πρώτη δουλειά που έκανα γυρνώντας στο σπίτι ήταν να πατήσω το κουμπί του υπολογιστή και η δεύτερη να σερβίρω το γρήγορο φαγητό μου μπροστά στην οθόνη. Από κει και πέρα δεν υπήρχε επιστροφή… Άσε που κάποια πρωινά ανακάλυπτα πως είχα κοιμηθεί πάνω στο πληκτρολόγιο!
Το περίεργο είναι πως είχα φτάσει σε τέτοιο σημείο που όταν κάποιος έκανε απόπειρα επίσκεψης στο σπίτι, εγώ δεν απομακρυνόμουν από την οθόνη και τον προέτρεπα να θαυμάσουμε μαζί όλα αυτά που εμένα με είχαν γοητεύσει στον κόσμο της επικοινωνίας. Το εξίσου περίεργο είναι πως ήρθαν Χριστούγεννα και αφού απέρριψα κάθε πρόταση για έξοδο, γιόρτασα την γέννηση του Θεανθρώπου μαζί με άλλους «κολλημένους» συζητώντας, αναλύοντας και τα λοιπά…
Αν όλα αυτά δεν είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα της μοναξιάς που κατακλύζει τους ανθρώπους, τότε τι είναι;
Αν όλοι αυτοί που βρίσκουν «καταφύγιο» μπροστά σε μια οθόνη να μοιράζονται ένα σωρό πράγματα με αγνώστους, δεν είναι άνθρωποι που η μοναξιά τους κραυγάζει τότε τι είναι;
Πια είναι η αιτία που οδηγεί κάποιον να συνομιλεί με τις ώρες κρυμμένος πίσω από την κουρτίνα της ανωνυμίας, παρουσιάζοντας όποιον εαυτό θέλει και δεν μπορεί να έχει;
Τι είναι αυτό που οδηγεί έναν νορμάλ άνθρωπο να εθίζεται με όλα αυτά που του προσφέρει η εικονική πραγματικότητα που πλάθει, αν όχι η μοναξιά;
Εγώ τουλάχιστον ξέφυγα μετά από δέκα μήνες ταλαιπωρίας, αυπνίας, μετά από μεγάλη προσπάθεια να πείσω τον εαυτό μου να ζήσει και να μην νομίζει ότι ζει, βγάζοντας ρίζες μπροστά σε μια οθόνη.
Την αμαρτία μου όμως σας την λέω, το τσιγάρο το έκοψα πολύ πιο εύκολα.
Ο εθισμός εδώ ήταν μεγαλύτερος κα ι η απεξάρτηση ήταν ορισμένες φορές οδυνηρή.
Τώρα νομίζω πως τελικά ξέφυγα και δεν ανησυχώ, καθόλου.
Κι όταν με πιάνουν οι μοναξιές μου σηκώνω το τηλέφωνο και κανονίζω να βρεθώ ανάμεσα σε πραγματικούς ανθρώπους με δέρμα και οστά και όχι με φανταστικούς φίλους που αναζητούν το νόημα της ζωής πατώντας το enter.
Φυσικά, δεν το συζητάω ο υπολογιστής έχει αντικατασταθεί στο σπίτι με ένα πολύ ωραίο βάζο με λουλούδια και η σύνδεση διακόπηκε κι ας ήταν κι οικονομική.
Τώρα γιατί ανησυχώ;
Γιατί όταν περνάω από Ιντερνετ καφέ ρίχνω ένα βλέμμα γύρω γύρω μη τυχόν με δει κάποιος που με βοήθησε στην απεξάρτηση, σκέφτομαι: μόνο για μια ωρίτσα και τελικά μπαίνω μέσα….