Εκτύπωση αυτής της σελίδας
Δευτέρα, 14 Μαϊος 2018 23:34

Αναδοχή και τεκνοθεσία. Ένα βήμα παραπέρα

Άρθρο της τ. βουλευτή Κιλκίς και πρόεδρου του Δ.Σ. του ΚΕΘΙ Ειρήνης - Ελένης  Αγαθοπούλου με αφορμή και σε απάντηση άρθρου του κ. Ανδρέα Μακρίδη, που δημοσιεύσαμε στην ΠΡΩΙΝΗ της Τρίτης 8 Μαΐου.

 

Οι θεσμοί της τεκνοθεσίας και της αναδοχής ανηλίκων αποτελούν μείζονος σημασίας θεσμούς παιδικής προστασίας, σε όλο τον κόσμο. Στη χώρα μας, οι διαδικασίες αυτές, μέχρι εχθές, ήταν ιδιαίτερα θολές, επίπονες και χρονοβόρες, για όποιον αποφάσιζε να τις ακολουθήσει. Σε μια προοδευτική και σύγχρονη κοινωνία όμως, δεν θα έπρεπε να νοείται να υπάρχουν παιδιά για χρόνια κλεισμένα σε ιδρύματα και ταυτόχρονα υποψήφιοι γονείς που για χρόνια περιμένουν επί ματαίω.


Παρόλα αυτά, μέχρι εχθές, δεν υπήρχαν ούτε καταγραφές που να αποτυπώνουν πόσα παιδιά είναι σε ιδρύματα, οι διαδικασίες τεκνοθεσίας και αναδοχής ήταν εξαιρετικά χρονοβόρες, με αποτέλεσμα ο χρόνος αναμονής να φτάνει ακόμη και τα έξι χρόνια, παιδιά χάνονταν από τα μητρώα και κυκλώματα κερδοσκοπούσαν εκμεταλλευόμενα την επιθυμία συνανθρώπων μας να αποκτήσουν ένα παιδί...
Το νομοσχέδιο που έφερε το Υπουργείο Εργασίας προς ψήφιση έρχεται να αποτελέσει ένα πολύ μεγάλο βήμα θεραπείας όλων αυτών των παθογενειών, έρχεται να απαλύνει το δράμα παιδιών αλλά και υποψηφίων αναδόχων. Με το νομοσχέδιο αυτό επιταχύνονται εξαιρετικά οι διαδικασίες αναδοχής και υιοθεσίας και πλέον θα απαιτούνται από 8 έως 12 μήνες. Παράλληλα ισχυροποιείται επιστημονικά και θεσμικά όλη η διαδικασία υπέρ του παιδιού καθώς προβλέπονται δυο στάδια ελέγχου. Στο πρώτο στάδιο ελέγχεται επί 3 μήνες η καταλληλότητα των υποψηφίων για να γίνουν ανάδοχοι ή θετοί γονείς και στο δεύτερο στάδιο, αφού έχει προηγηθεί επιμόρφωσή τους - κάτι επίσης καινοτόμο που εισάγει ο νέος νόμος - , και αφού έχει επιλεγεί το προς αναδοχή παιδί, διεξάγεται δεύτερος έλεγχος για το κατά πόσο το συγκεκριμένο ζευγάρι είναι κατάλληλο για το παιδί που έχει επιλέξει. Όλοι αυτοί οι έλεγχοι θα πραγματοποιούνται από ειδικούς κοινωνικούς λειτουργούς. Παράλληλα, δημιουργούνται 3 ηλεκτρονικά μητρώα: μητρώο ανηλίκων, μητρώο υποψήφιων αναδόχων και θετών γονέων, μητρώο εγκεκριμένων αναδοχών και τεκνοθεσιών. Με αυτόν τον τρόπο το κράτος θα γνωρίζει τον ακριβή αριθμό παιδιών που υπάρχουν στα ιδρύματα ή δίνονται για αναδοχή και τεκνοθεσία καθώς και τον ακριβή αριθμό υποψήφιων γονέων.
Όλα τα παραπάνω, κατά γενική ομολογία, κατευθύνονται προς τη σωστή κατεύθυνση και αξίζουν χίλια μπράβο στην Κυβέρνηση για την πρωτοβουλία αυτή, όμως, το ενδιαφέρον του νομοσχεδίου έχει μονοπωλήσει μία και μόνη συγκεκριμένη διάταξη. Το “επίμαχο” άρθρο για την αναδοχή παιδιών και από ζευγάρια που έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης. Και αυτό γιατί; Γιατί πλέον στη χώρα μας – και ευτυχώς γι' αυτό – σύμφωνο συμβίωσης μπορούν να συνάψουν και άτομα του ίδιου φύλου. Με αφορμή αυτό, για άλλη μια φορά, τα πιο συντηρητικά ένστικτα κάποιων από εμάς βγήκαν και πάλι στην επιφάνεια. Ακούστηκαν διάφορα: ότι από ομοφυλόφιλους γονείς θα βγαίνουν ομοφυλόφιλα παιδιά, άλλοι παραλλήλισαν την ομοφυλοφιλία με την παιδοφιλία και πάει λέγοντας. Εν έτη 2018, τα επιχειρήματα αυτά θα είχαν κάποια βάση, εάν από ετερόφυλα ζευγάρια γεννιόντουσαν μόνο ετεροφυλόφιλα παιδιά. Το ξέρουμε όμως πολύ καλά πως δεν είναι έτσι...
Η απάντηση, λοιπόν, στο ερώτημα, που μου έθεσε ανοιχτά ο συμπολίτης μας κος Μακρίδης Ανδρέας, “Για ποιον λόγο έρχεται μια τέτοια ρύθμιση;” είναι απλή. Από τη στιγμή που σαν χώρα αναγνωρίσαμε το δικαίωμα των ομόφυλων ζευγαριών να συνάπτουν σύμφωνο συμβίωσης, δε μπορούμε να τους αφαιρέσουμε κάποια από τα δικαιώματα που το σύμφωνο αυτό τους δίνει. Η διάκριση μεταξύ ομόφυλων και ετερόφυλων ζευγαριών, που έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης, για την αναδοχή παιδιών θα αποτελούσε αφορμή για καταδίκη της χώρας μας για την παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την ΕΕ και τα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια. Και το σύνταγμά μας άλλωστε μιλά για ισότιμη αντιμετώπιση όλων των πολιτών, ανεξαρτήτως φύλου, φυλής, θρησκείας κ.λπ. Επιπλέον, δεν υπάρχουν επιστημονικά δεδομένα που να θέτουν σε αμφισβήτηση την ικανότητα και την καταλληλότητα των ομόφυλων ζευγαριών να γίνονται γονείς. Είτε θετοί είτε ανάδοχοι.
Το μόνο που χρειάζεται κάποιος για να γίνει καλός γονέας είναι να διαθέτει περίσσευμα αγάπης, για να το διαθέσει με τη σειρά του στα παιδιά που πρόκειται να μεγαλώσει. Και αυτό δεν εξαρτάται από τον σεξουαλικό μας προσανατολισμό, αλλά από άλλους παράγοντες, που δυστυχώς πολύ συχνά συναντάμε και σε ετερόφυλα ζευγάρια. Οι αναγκαστικοί γάμοι, η ενδοοικογενειακή βία, η σεξουαλική παρενόχληση παιδιών είναι φαινόμενα που συχνά πυκνά συναντάμε σε ετερόφυλα ζευγάρια. Ένα πρόσφατο παράδειγμα είναι αυτό της Έλενας. Η Έλενα στην ηλικία των τεσσάρων ετών δόθηκε από τις κρατικές υπηρεσίες σε ανάδοχη οικογένεια για να απομακρυνθεί από τη μητέρα της που ήταν χρήστρια ναρκωτικών. Ο θετός πατέρας της ήταν ιερέας, ο οποίος την κακοποιούσε σεξουαλικά, με συνεργό την πρεσβυτέρα σύζυγό του. Μεγάλωνε “σωστά”, σύμφωνα με τα καθωσπρέπει πρότυπα, με “μητέρα” και “πατέρα”. Η Έλενα αυτοκτόνησε στα 29 της χρόνια.