Δύο από τους σημαντικότερους σταθμούς της μακρόχρονης αγωνιστικής πορείας του Κιλκισιακού, που φόρτισαν συναισθηματικά τους φιλάθλους της πόλης, αλλά και της κοντινής επαρχίας, να έχουν όμως αντίθετο πρόσημο, θετικό από τη μια και αρνητικό από την άλλη, ήταν το μεγάλο πανηγύρι του καλοκαιριού του 1976 με την παλικαρίσια άνοδο στην Β΄ Εθνική σε βάρος της Αλεξανδρούπολης στην έδρα μας, και οι βιαιότητες με ξυλοδαρμό σε βάρος του διαιτητικού τρίο, μέρες Χριστουγέννων της ίδιας χρονιάς, πριν 42 χρόνια, σε αγώνα πρωταθλήματος Β΄ Εθνικής με την μεγάλη ‘βασίλισσα’ Βέροια, πάλι στο ίδιο γήπεδο, που έμπλεξαν αγνούς φιλάθλους σε εξαντλητικές δικαστικές περιπέτειες.
Ήταν αρκετά αυτά τα δυο παιχνίδια, να μας δώσουν το δικαίωμα να λέμε, ότι περάσαμε και εμείς από αυτήν την αθλητική πραγματικότητα, αυτό το φαινόμενο, που λέγονταν ελληνικό ποδόσφαιρο.
Και για μεν τους πανηγυρισμούς του καλοκαιριού με τον νικηφόρο αγώνα με τον Εθνικό Αλεξανδρούπολης 1 – 0 και την άνοδο στην Β΄ Εθνική, γράψαμε εκτενώς σε προηγούμενο σημείωμα και εμείς και άλλοι.
Στο σημερινό σημείωμά μας, θα αναφερθούμε στη άσχημη σελίδα, που γράφτηκε στο γήπεδο του Κιλκίς στις 26 Δεκεμβρίου 1976, δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων, με όσα συνέβησαν και ιδίως όσα δραματικά επακολούθησαν με την λήξη του ποδοσφαιρικού αγώνα με την πρωτοπόρο ομάδα της Βέροιας (0 – 2).
Είπαμε, ότι διαθέταμε τον καιρό εκείνο πολύ καλή ομάδα! (φωτο). Πολύ καλό σύνολο, καλό και ακριβοπληρωμένο (για τα μέτρα μας) προπονητή (τριπλάσια λεφτά από τους προηγούμενους), τον Λάκη Πρόγιο, βοηθό του Εγγλέζου προπονητού του ΠΑΟΚ Σάννον και αήττητο διάδοχό του, επί τρίμηνο (7 αγώνες), όταν αυτός παραιτήθηκε, στη χρυσή ομάδα του ΠΑΟΚ (1975 – 1976)!
Τα πρώτα αποτελέσματα στο πρωτάθλημα, μας έφερναν στις πρώτες θέσεις της βαθμολογίας και φυσικά υπολογίσιμους αντίπαλους για μια σειρά ιστορικών ομάδων του βορείου ομίλου, (Βέροια, Δόξα Δράμας, Καλαμαριά, Λάρισα, Τρίκαλα και άλλες μικρότερες, αλλά φιλόδοξες), που ενδιαφέρονταν για την άνοδό τους στην Α΄ Εθνική Κατηγορία. Από τον όμιλό μας ανέβαινε μία ομάδα. ( Για την ιστορία την χρονιά εκείνη 1976 – 77, ανέβηκε η Βέροια).
Ο ενθουσιασμός από τις εμφανίσεις της ομάδας και η αισιοδοξία των φιλάθλων για την πορεία της ομάδας ήταν διάχυτη, κυρίαρχη και φανερή. Άλλωστε, όπως είπαμε και αλλού, οι αναφορές γύρω από τα ποδοσφαιρικά μονοπωλούσαν τις συζητήσεις στο Κιλκίς τον καιρό εκείνο.
Η φιλολογία και κυρίως η παραφιλολογία, το λεγόμενο ‘ράδιο αρβύλα’, ‘οργίαζαν’ στα στέκια των φιλάθλων!
Διάχυτη ήταν η άποψη, ότι κάποιες αόρατες δυνάμεις, διαφεντεύουν το ελληνικό ποδόσφαιρο, φήμες που έχουν σχέση με τις δημόσιες σχέσεις των παραγόντων, με ‘αόρατους’ ισχυρούς ‘αθλητικοπατέρες’ της Αθήνας, οι οποίοι ελέγχουν την πορεία των ομάδων και ρυθμίζουν την εξέλιξη των πρωταθλημάτων. Στην όλη παραφιλολογία δεν έμεναν έξω και οι διαιτητές, ιδίως όταν κατά τα λεγόμενα των περί το ποδόσφαιρο τυρβαζόντων ‘ειδημόνων’, μεροληπτούσαν σταθερά και προκλητικά υπέρ ορισμένων ομάδων! Πάντως ο όρος ‘παράγκα’ δεν είχε καθιερωθεί ακόμη!
Όλα αυτά φτάνανε στα αυτιά μας, αλλά εμείς ήμασταν ανίσχυροι να τα παρακολουθήσουμε, πολύ περισσότερο να συμμετέχουμε σ’ αυτά! Στηριζόμασταν μόνο στην δυνατή ομάδα μας και χαιρόμασταν όταν διαψεύδαμε τις Κασσάνδρες…
Με τον διαιτητή της αναμέτρησης με την φιλόδοξη Βέροια μέσα στο Κιλκίς την παγερή ημέρα της 26ης Δεκεμβρίου 1976 στο βαλτώδες τερραίν του γηπέδου, μας συνέδεε, ή μάλλον υπήρχε μία θετική προκατάληψη, ότι μας ‘συμπαθεί’, άποψη που προερχόταν από προηγούμενη ‘παλικαρίσια’ διαιτησία του, του περασμένου χρόνου, σε αγώνα μας εκτός έδρας, όπου μας φέρθηκε καλά και επικρατήσαμε κατά την γνώμη μερικών, χάρις σ’ αυτόν. Άρα οι όποιες φήμες περί αυτού, κατέρρεαν για εμάς και μας άφηναν αδιάφορους.
Όταν όμως, την κρύα ημέρα της 26ης Δεκεμβρίου 1976 του αγώνα, ο περυσινός ‘καλός’ διαιτητής, με σύμφωνη γνώμη του δεξιού επόπτη, που έλεγχε την περιοχή μας, κατακύρωσε εις βάρος μας τέρμα, παρά τις διαμαρτυρίες των αμυντικών μας, (Σάββας Καραμπίδης, Χουρμούζης, Καλτσάς κ.άλ.), ότι η μπάλα δεν πέρασε την γραμμή, (που λόγω λάσπης δεν φαινόταν καλά – καλά, από τα πενήντα μέτρα του επόπτη και του κομφούζιου των ποδοσφαιριστών, που τελικά την έδιωξε ο Σάββας), η κερκίδα αντέδρασε έντονα και συνέχισε να αντιδρά πιο φανερά σε κάθε αμφιλεγόμενο σφύριγμα του διαιτητή στη συνέχεια του αγώνα και στα δύο ημίχρονα! Το τέλος του αγώνα βρήκε την υπερήφανη ομάδα μας ηττημένη 0 – 2, με πρώτο τέρμα το αμφισβητούμενο γκολ.
Δεν ήμουν από την πλευρά της κερκίδας και δεν ξέρω ποιος έδωσε το σύνθημα! Ο Γιάννης Ασλανίδης που ΄χαλούσε΄ τον κόσμο στην κερκίδα, πήδησε τα κάγκελα, αλλά απομονώθηκε από τους αστυνομικούς έγκαιρα. Εκείνο που είδα από την άλλη πλευρά του γηπέδου (ήμουν εκτός από πρόεδρος και ιατρός του αγώνα) ήταν έναν σοβαρό φίλαθλο και παλιότερα αξιόλογο παράγοντα, τον Στέφανο Καραμπίδη, γιορτινά ντυμένο με κουστούμι και παλτό, εκτός εαυτού, να πηδά το ανίσχυρο κάγκελο και να κινείται δια χειρονομιών απειλητικά προς τον διαιτητή. Ο οποίος φυσικά, γεροδεμένος, με μία σπρωξιά, έριξε , φαρδύ – πλατύ τον αγαπητό στην κερκίδα Στέφανο, κατά γης.
Αυτό ήταν…
Με την κραυγή, ‘κτυπάνε τον Στέφανο’, πήδησαν μέσα ο Στάθης Μακρίδης και ο Γιάννης Ασλανίδης, με την χαρακτηριστική με τα χρώματα του Κιλκισιακού πλεχτή κουκούλα στο γυμνό του κεφάλι…
Έκαναν την αρχή…
Μπήκαν στο γήπεδο όλοι, όσοι μπορούσαν να πηδήσουν το χαμηλό ‘κάγκελο’ και άρχισε το κυνηγητό κυρίως του διαιτητή. Παραφροσύνη, που γεννά το πολύ της θλίψης! Η εικόνα της εξαγριωμένης μάζας των φιλάθλων, που απέδωσε την ήττα στον διαιτητή, δεν είναι δυνατόν να περιγραφεί. Ένοιωσα φρίκη, δέος, ευθύνη, σκέφθηκα τις συνέπειες, τις άμεσες και της κατοπινές! Η αστυνομία φάνηκε ανεπαρκής και αδύναμη να προστατεύσει τον διαιτητή. Παρακάλεσα τον γιγαντόσωμο συνοδό στον πάγκο, φίλο και παρέα κατά τα άλλα, που κρατούσε την τσάντα του φαρμακείου, να προστατεύσει τον διαιτητή και αυτός στην επιστροφή μου έφερε μια τούφα μαλλιά από το κεφάλι κάποιου δυστυχούς! Φοβήθηκα για το χειρότερο! Μπλέξαμε, σκέφθηκα… Άκουσα άλλον, μακαρίτη τώρα, από τη πλευρά των ορθίων να ωρύεται:
Τι κάθεστε βρε!… Εμπάτε μέσα… Χτυπήστε τον…
Ο Νίκος Σαμουηλίδης, από τους συνετότερους επί χρόνια παράγοντας της ομάδας, θυμάται έναν κατ’ ευφημισμόν ‘άγουρον’ φίλαθλο να παραμονεύει στα σκαλάκια των αποδυτηρίων και να καταφέρνει ισχυρό κτύπημα στην πλάτη του διαιτητή, κρατώντας ευμεγέθη πέτρα στην παλάμη του… Αλλά και όλοι, όσοι βρέθηκαν εκείνη την ημέρα στο γήπεδο, έχουν κάτι διαφορετικό να περιγράψουν από την σκοπιά και οπτική εικόνα που είχαν.
Όταν μετά πολλού κόπου και απεγνωσμένων παρακλήσεων, βοηθούμενος από τον μικρόσωμο μοίραρχο (τότε) Φωτίου Σ., βρεθήκαμε να οδηγούμε τον δυστυχή διαιτητή σκεπασμένο με το μακρύ παλτό μου, ως ομπρέλα, είδα αυτόν τον προηγουμένως ‘ωρυόμενο φίλο’ να απλώνει χείρα βοηθείας για προστασία(!), το δε ίδιο βράδυ τον πήρε το μάτι μου στους διαδρόμους του αστυνομικού τμήματος, που ήταν τότε στην σημερινή Κ. Γαβριηλίδη, (τότε Βασ. Αλεξάνδρου), απέναντι από το εστιατόριο ‘Πλάτανος’, προφανώς να κατονομάζει, να ‘καρφώνει’ και να δίδει πληροφορίες για τους πρωταίτιους και πρωταγωνιστές!...
Όταν ως ιατρός, (δεν ήξερε ο διαιτητής, ότι ήμουν και ο πρόεδρος της ομάδας), περιποιούμουν τα τραύματά του (πρησμένο μάτι, εκδορές στη μύτη, ματωμένα χείλη, εκδορές στα πόδια κ.ά.), παρακάλεσα για την επιείκειά του, με έκοψε απότομα: Στο χωριό μου, γιατρέ, λένε, ότι ‘το γ@@@@@ι και το ξύλο δεν ξεχνιούνται’… Θα τους καθίσω στο σκαμνί…
Η αστυνομία αναζήτησε και έκανε συλλήψεις, έως την επομένη. Έκλεισε μέσα για την διαδικασία του αυτόφωρου, τον Στέφανο, τον Στάθη, τον Νίκο, τον Μπούλη. Παρακάλεσα τον μοίραρχο αστυνόμο να μην είναι επιβαρυντικός για αυτούς που - ‘μπόρεσε να πιάσει’ - , γιατί είναι νέοι, καλοί επαγγελματίες, υπάλληλοι Οργανισμών κοινής ωφέλειας και καλοί οικογενειάρχες. Φάνηκε να δείχνει κατανόηση… …Φέρε μου τον Ασλανίδη και θα τους αφήσω, υποσχέθηκε. Ο Γιάννης όμως ήταν άφαντος, ακριβώς για να αποφύγει το αυτόφωρο. Για να μην λέγω πολλά, την επομένη μετά το πρώτο 24ωρο, πάμε με τον Γιάννη αυθόρμητα! Μέσα και αυτός, μαζί με τους άλλους…
Την επομένη στο δικαστήριο όλοι με τις ίδιες κατηγορίες. Οι δικηγόροι και τα έξοδα παράστασης όλα του Κιλκισιακού, δηλαδή του προέδρου. Εγώ, ως φυσικό πρόσωπο, μόνιμος μάρτυρας υπεράσπισης όλων.
…Πρόκειται για καλά παιδιά, κύριε Πρόεδρε! Παρασύρθηκαν από δικαία αγανάκτηση και τα τοιαύτα…
Απαλλάσσονται ο Στέφανος και ο Γιάννης και καταδικάζονται με πολύμηνη εφέσιμη ποινή ο Στάθης, ο Νίκος, ο Μπούλης!
Νέος γύρος παραστάσεων, παρακλήσεων, αναζήτησης κοινών φίλων με τους διαιτητές, παραγόντων στην Αθήνα, να ‘πέσουμε΄ στα μαλακά…
Η έφεση εκδικάσθηκε το καλοκαίρι του 1977 στη Θεσσαλονίκη.
Άλλα έξοδα παραστάσεων δικηγόρων κλπ δικά μου, αν και δεν ήμουν πλέον πρόεδρος. Για την αγάπη της ομάδας, που προέδρευα, κινδυνεύουν να πάνε ‘μέσα’…, έλεγα…
Το σχολιάζω τώρα σαράντα τόσα χρόνια αργότερα, γιατί τότε έλεγα:
…Χαλάλι τα έξοδα, μας αρκεί η αθωωτική απόφαση του δικαστηρίου.
Ο συνήγορος υπεράσπισης του Στάθη Μακρίδη Κώστας Χορομίδης, (πέθανε πρόσφατα), παλιός Κιλκισιώτης και φίλος, εκ των κορυφαίων νομικών και δικηγόρων της Θεσσαλονίκης, (Ο δήμαρχος Νίκος Αγγελίδης, που διετέλεσε και πρόεδρος του Κιλκισιακού, έλεγε πάντα: σε τέτοιες περιπτώσεις να προτιμάτε δικηγόρους με “βαρύ” όνομα ), ο Κώστας Χορομίδης λέγω, έκανε την απλή ερώτηση στον διαιτητή:
… Με το χέρι στην καρδιά, είδες με τα μάτια σου τους συγκεκριμένους κατηγορούμενους να σε γρονθοκοπούν;
Και ο ενάγων διαιτητής, που μάλλον ξέχασε τι λέγανε παλιά στο χωριό του, με το βλέμμα προς τον πρόεδρο:
… Είδα, κύριε πρόεδρε, χέρια από πλήθος παθιασμένων να με κτυπούν στο κεφάλι και σε άλλα μέρη του σώματός μου, αλλά έχω αμφιβολίες και δεν μπορώ να πω σε ποιόν ανήκαν αυτά τα χέρια…
Πήγε κάτι να πει ο πρόεδρος, που δεν το άκουσα, σαν να έλεγε καλά σας κάνανε, που τα ‘μασάτε’ τώρα, αλλά εγώ έμεινα πλήρως καλυμμένος με το:
…Αθώοι οι κατηγορούμενοι, λόγω αμφιβολιών… και τέλος καλό, όλα καλά και άλλη φορά, αν με δείτε να ασχολούμαι με τα ‘προεδριλίκια’ του ποδοσφαίρου, χαιρετίστε με… είπα μέσα μου!
Υ.Γ. Κάθε επώνυμη προσθήκη για τα γεγονότα της ημέρας εκείνης από αυτόπτες, είναι δεκτή και δημοσιεύσιμη…
Κιλκίς Δεκέμβριος 2018
Αναστάσιος Αμανατίδης
Ιατρός, Πρόεδρος Κιλκισιακού 1975 - 1977