Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024, 11:33:22 πμ
Κυριακή, 21 Ιανουαρίου 2018 21:20

Αυτά τα χάπια θα τα παίρνω αιωνίως;

Του Αναστάσιου
Αμανατίδη. 

 

Ο ηλικιωμένος Α. Τ., από μεγάλη οικογένεια Καυκασίων Ποντίων, ήταν ένας πολύ καλός και έντιμος επαγγελματίας στο Κιλκίς, με μεγάλο παντοπωλείο επί της οδού Λέοντος Σοφού, καλός οικογενειάρχης και καλός Πόντιος (Καυκάσιος). Η μακρινή καταγωγή της οικογένειας κρατούσε από την ονομαστή Άτρα Αργυρούπολης του Πόντου, (πατρίδα των Βυζαντινών Γαβράδων), που στη συνέχεια μερίδα της ανευρίσκεται στο Σιντισκόμ του Αρνταχάν του Καυκάσου από το 1878 και από εκεί στην Κάτω Ποταμιά το 1914, τελευταία δε, μόνιμα από πεντηκονταετίας στο Κιλκίς.


   Οι δουλειές του εμπορικού καταστήματος πήγαιναν καλά, η οικογένεια μεγάλωνε, ο πατέρας την καμάρωνε, όμως παράλληλα τα χρόνια περνούσανε και τα μαλλιά ασπρίσανε. Ώσπου η καλή καρδιά του Αναστάση, που πελάτη δεν αδίκησε, άρχισε να εμφανίζει συμπτώματα κόπωσης, με την μορφή της κολπικής μαρμαρυγής, που στο καρδιογράφημα καταγράφεται ως πλήρης αρρυθμία. Η περίπτωση είναι ανεκτή κατ’ αρχήν στην ηρεμία, με εύκολη κόπωση και δύσπνοια κατά την προσπάθεια, ιδίως στην έντονη.
   Ο οικογενειακός του γιατρός Τηλιακός Αθανάσιος, παθολόγος, διευθυντής της παθολογικής κλινικής στο νοσοκομείο, από τους καλούς και σοβαρούς παθολόγους, που πέρασαν από το Κιλκίς, συνέστησε και χορήγησε το φάρμακο εκλογής σε αυτές τις περιπτώσεις, το βραδυαγωγικό και καρδιοτονωτικό  Digoxin (δακτυλίτιδα), στην μορφή των δισκίων ένα την ημέρα, διαρκώς, με την σύσταση κάποιας παρακολούθησης στην πορεία.
   Έτσι διήγε τις ημέρες του, ακολουθώντας τις οδηγίες, ο πάππος πλέον, Α. Τ., χωρίς ιδιαίτερες ενοχλήσεις, ώσπου έμαθε, πως εγώ κάνω άσκηση στην καρδιολογία στο Κέντρο Νοσημάτων Θώρακος Βορείου Ελλάδος (ΚΝΘΒΕ), νυν ‘Παπανικολάου’ στο Ασβεστοχώρι.
   Με επισκέφθηκε στο ιατρείο, το επί της οδού Γ. Καπέτα 14, για μία εξέταση, τόσο ως νέο συμπατριώτη ιατρό, (τιμητικό αυτό για τους Ποντίους), μου το είχε πει εξ αρχής μάλιστα, όσο και κυρίως να διασταυρώσει τις καινούργιες απόψεις, που ισχύουν  για την περίπτωσή του με την κολπική μαρμαρυγή και την αρρυθμία, που ως διάγνωση και κυρίως έκφραση ακουστικά, όπως κατάλαβα, δεν του άρεσε και τον στενοχωρούσε (η αρρυθμία). Μου έδειξε και τα χάπια που έπαιρνε Tabl. Digoxin, ένα (1) την ημέρα.
   Δεν υπήρχε λόγος να διαφοροποιηθώ από την διάγνωση, ούτε από την φαρμακευτική αγωγή και τις οδηγίες του Τηλιακού, που ίσως ανέμενε ο πατέρας και πάππος πλέον Α. Τ., από εδώ και πέρα. Μπορεί να είπα και έναν λόγο παραπάνω, όπως συνήθως έπραττα καθησυχαστικά, ότι η περίπτωσή του είναι από τις συχνότερες καρδιοπάθειες και μάλλον από τις πιο ελαφριές.
   Όμως τον ηλικιωμένο Α. Τ., τον υπερήφανο Καυκάσιο, τον ενοχλούσε η καθημερινή λήψη του, έστω μικροσκοπικού, χαπιού Digoxin, που υποδήλωνε, ότι έχει υπολειπόμενη υγεία!
   Όταν σηκώθηκα και του έδωσα το χέρι να τον χαιρετήσω, μου το εξέφρασε εμμέσως πλην σαφώς, που υποδήλωνε παράπονο:
   …Δηλαδή γιατρέ, σο λες  κι εριά, αβούτα τα φάρμακα αιωνίως θα παίρ’ ατα; ( Δηλαδή γιατρέ, σύμφωνα με αυτά που λες, αυτά τα χάπια θα τα παίρνω αιωνίως;)
   …Και, πόσον θα έν’ η ζωή, απ’ αδά και πέραν; Γιαμ εθιαρείς κανέναν αιώνα; ( Και πόση θα είναι η ζωή από εδώ και πέρα; Μήπως νομίζεις κανένας αιώνας;) είπα αστειευόμενος, για να τον πειράξω καλοπροαίρετα, κάνοντας μπλακ χιούμορ….
    Αλλά τα πράγματα δεν είναι όλα αστεία!
    Ο 84άρης Α.Τ., αλλά ακόμη θαλλερός, σκυθρώπιασε! Του ήρθε βαρύς ο λόγος μου! Στάθηκε λίγα δευτερόλεπτα. Για να πει, στα ποντιακά, με κάποιο νεύρο και σε λίγο πιο έντονη φωνή:
   …Ατό πα λόγος εν; Ακούς εκεί πόσον θα ζεις! (Μα είναι κουβέντα αυτή; Ακούς εκεί πόσον θα ζήσω!).
   Πήρε ανάσα και συνέχισε…
   …Άλλος γιατρός  είπε με, θα ‘πιάνω’ και θα περάνω τα εκατόν!   …Εκείνος δεβάζ’ την ηλικία, απέσ’ ς’ ομάτια σ’!
   Σημείωσα το άλλος γιατρός, που διαβάζει και προλέγει την ηλικία μέσα στα μάτια!
  Την επομένη ρώτησα τον εξαίρετο οφθαλμίατρο και καλό συνάδελφο, πάντα με λεπτό χιούμορ, Δημήτρη Παπαγγελή, που διατηρούσε ιατρείο επί της 21ης Ιουνίου. Ο έμπειρος Παπαγγελής καθησύχασε τον αγχωμένο για την όρασή του Α. Τ., που εμφάνισε ελαφρώς αυξημένη πίεση των ματιών,(αρχόμενο γλαύκωμα, κατάσταση, όχι σπάνια στις μεγάλες ηλικίες). Έγραψε  και ένα απλό κολλύριο, περισσότερο για ψυχολογικούς λόγους. Τον διαβεβαίωσε δε, απαντώντας στην ερώτηση, αν θα παίρνει τις σταγόνες ‘αιωνίως’, λέγοντας ότι μέχρι τα 95 δεν θα υπάρξει πρόβλημα με την όραση, μέχρι τα εκατό θα προστεθούν δυνατότερα φάρμακα και χαριτολογώντας είπε ότι  από εκεί και πέρα μέχρι τα εκατόν είκοσι, μπορεί μεν να ζήσει, αλλά δεν εγγυάται για την όρασή του!  Ο οφθαλμίατρος, ακόμη και τώρα θυμάται, πως έμμεσα ο υπερήφανος Πόντιος αποποιήθηκε τα πάνω από τα εκατό χρόνια, με αντρίκια στάση:
    …Μωρέ γιατρέ, ζωή χωρίς μάτια δεν την χρειάζομαι, σαν πολλά μου φαίνονται τα πάνω από τα εκατό…  
   Δεν ξέρω αν έγιναν έτσι, αλλά εγώ την πηγή από την οποία αντλούσε την αισιοδοξία ο συμπαθέστατος κυρ Α. Τ., την βρήκα!  
   Επίσης δεν θυμούμαι, αν με είπε αντίο όταν έκλεινε την πόρτα. Εκείνο που ενθυμούμαι μέχρις σήμερα, είναι, ότι δεν με επισκέφθηκε άλλη φορά στο ιατρείο, έως ότου εγκατέλειψε τον κόσμο αυτό. Νομίζω ότι δεν έπιασε τα εκατό, για να με διαψεύσει, αλλά πάτησε τα ενενήντα τέσσερα (94)!  
   Ίσως αν ολοκλήρωνε την επίγεια ζωή του εκεί που γεννήθηκε, στον αιώνιο Καύκασο, τον τόπο των αιωνόβιων, να τα κατάφερνε! Μπορεί τότε, να ήταν περιττός και ο Αμανατίδης, ο καλοπροαίρετος γιατρός!

   Κιλκίς Ιανουάριος 2018