Ο δήμος μας βεβαίως, έχει αναλάβει ήδη από το 2012 μια σχετική πρωτοβουλία: Όπως πληροφορούσαν τους αναγνώστες τους οι “Ειδήσεις” στις 3 Νοεμβρίου του 2012, το δημαρχείο Κιλκίς “έγινε πράσινο”, με φωτοβολταϊκά ισχύος 10 κιλοβάτ στην οροφή του. Σε αντίστοιχη εγκατάσταση προχώρησε ο δήμος και στο γυμνάσιο του Νέου Γυναικόκαστρου. Έκτοτε, δεν έτυχε να ακούσουμε για κάτι περισσότερο. Πέρσι τον Ιανουάριο λοιπόν, σε άρθρο μας, είχαμε υπενθυμίσει τις προτάσεις της Greenpeace και το παράδειγμα του δήμου Λάρισας, ο οποίος προχώρησε στην εγκατάσταση συστημάτων 200 κιλοβάτ σε οροφές δημοτικών υπηρεσιών. Ήταν άστοχο το άρθρο μας; Είναι αδιάφορη η ηλιακή ενέργεια; Είναι αρκετή αυτή που ήδη παίρνουμε στον δήμο μας και δεν χρειαζόμαστε άλλη; Είναι υψηλό το κόστος, χαμηλή η προσφορά, τι ακριβώς φταίει και εισπράττουμε τη σιωπή αυτή του δήμου και των αρχόντων της πόλης μας;

Γιατί ζητήματα όπως οι εναλλακτικές μορφές ενέργειας, δεν απασχολούν τις προεκλογικές μας συζητήσεις, ενώ τις απασχολεί η οικονομική κρίση, οι αυξομειώσεις στους μισθούς, τις συντάξεις και τις χρηματοδοτήσεις; Στο βαθμό που πόροι και αρμοδιότητες έχουν μεταφερθεί στους δήμους και στις Περιφέρειες, χωρίς κατά γενική ομολογία οι αποδιδόμενοι πόροι να επαρκούν για την κάλυψη των αναγκών, δεν είναι άραγε δική μας ευθύνη το ενδιαφέρον, η συζήτηση, η κινητοποίηση;

Πριν μια εβδομάδα, μιλήσαμε για το νοσοκομείο του Κιλκίς, για την υποχρηματοδότηση και την ταλαιπωρία του, και για τις ενδεχόμενες σκέψεις που έχουν αντικειμενικά οι κυβερνώντες στο υπουργείο Υγείας, να το υποβαθμίσουν ή ακόμα και να το κλείσουν στο βαθμό που το Κιλκίς θα γίνεται ένα μακρινό προάστιο της συμπρωτεύουσας. Υποθέτουμε πως τέτοιου είδους σκέψεις βρίσκουν ενάντιο τον κάθε Κιλκισιώτη. Γνωρίζουμε όμως, πως στο εξωτερικό, υπάρχουν νοσοκομεία που χρησιμοποιούν εκτεταμένα την ηλιακή ενέργεια, από τη Βρετανία ως την Ινδία κι από την Αϊτή ως την Αυστραλία και τις ΗΠΑ; Το Κιλκίς δεν είναι βεβαίως ένας ηλιόλουστος τόπος – δεν παύει ωστόσο να είναι μια πόλη της Μεσογείου, που μπορεί να αξιοποιήσει τον τύπο αυτό της ενέργειας που προσφέρεται απλόχερα, και προπαντός δωρεάν. Πόσες πρωτοβουλίες έχει αναλάβει ο διοικητής του νοσοκομείου μας προς αυτή την κατεύθυνση; Πόσες προτάσεις του έχει απευθύνει η τεχνική υπηρεσία του δήμου – η ίδια υπηρεσία που υποτίθεται πως αξιοποίησε την ταράτσα του δημαρχείου; Αν υπάρχει όφελος ποιο είναι το όφελος; Και αν υπάρχουν δυσχέρειες ή προβληματισμοί, ποιοι είναι αυτοί;

Το να ζει κανείς σε μια μικρή πόλη, είναι από πολλές πλευρές προβληματικό, αλλά ουδέν κακόν αμιγές καλού. Σε μια μικρή πόλη όπως το Κιλκίς, ο πολίτης γνωρίζει τον βουλευτή, τον δήμαρχό του προσωπικά. Περπατάνε μαζί στο ίδιο πεζοδρόμιο, πίνουν καφέ στο ίδιο καφενείο. Χαιρετιούνται, ανταλλάσσουνε κουβέντες – άλλες φιλικές, άλλες πικρές, αλλά η επικοινωνία δεν παύει. Σε μια μικρή πόλη, το θέμα που θα θίξει ένας πολίτης μπορεί γρήγορα να βρεθεί στα χείλη όλων, είτε είναι ένα κουτσομπολιό, είτε ένα ζήτημα πρώτης γραμμής. Η καταταλαιπωρημένη έννοια της Δημοκρατίας, βρίσκει την εφαρμογή πρωτίστως στις μικρές κοινωνίες όπου οι άνθρωποι δεν συνυπάρχουν απλώς, αλλά επικοινωνούν, έστω και αναγκαστικά. Τι είδους χρήση κάνουμε αυτού του προνομίου;

Οι δεκατέσσερις επιστολές στον δήμαρχο Κιλκίς, είναι μια μικρή ένδειξη πως κάποιοι στην πόλη μας κρατάνε το καντήλι αναμμένο. Το ποιοί είναι, το ξέρει μονάχα ο κ. Σισμανίδης. Ας τους ακούσει – αυτός, οι διάδοχοί του κι η αντιπολίτευσή τους.