Η μόνιμα πρόχειρη αντιμετώπιση του τεράστιου αυτού προβλήματος χωρίς καμία ουσιαστική προετοιμασία η καθοδήγηση οδηγεί στην καθόλου ευχάριστη θέση των εκπαιδευτικών, να νιώθουν δηλαδή, από την πρώτη κι όλας μέρα στα σχολεία τους, αυτό το διδακτικό και παιδαγωγικό κενό στο έργο για το οποίον επιλέχθηκαν-υποτίθεται αξιοκρατικά- και ήρθαν να υπηρετήσουν. Με ποια εφόδια θα ανταποκριθούν στις αυξημένες υποχρεώσεις τους όταν τους λείπει ακόμη και το στοιχείο της επικοινωνίας με τις γερμανικές αρχές, η γλώσσα δηλαδή.
Και τι θα γίνει με τα νέα εκπαιδευτικά προγράμματα που θα προκύψουν στην  πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, τι θα γίνει με μια ενδεχόμενη γλωσσική και πολιτιστική αλλλαγή, είμαστε προετοιμασμένοι ως εκπαιδευτικοί, αλλά  και ως πολιτεία, έχει προβλεφθεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο, όλοι οι λαοί εργάζονται πυρετωδώς, εμείς, και μέχρι πότε θα ζούμε με τις δάφνες του  παρελθόντος γινόμενοι ουραγοί του παρόντος. Επί τέλους και οι εκπαιδευτικοί αλλά και όλοι μας να αντιληφθούμε και να δεχτούμε ότι οι λαοί δεν έχουν μόνο παρελθόν, έχουν και παρόν και μέλλον. Και το παρόν των μαθητών και η προετοιμασία ανήκει στους εκπαιδευτικούς, ας το αξιοποιήσουν με όσες δυνάμεις έχουν, ενώ το μέλλον ανήκει στους μαθητές μας, ας τους δώσουμε την ευκαιρία να είναι καλύτερο από το δικό μας. (Τα τελευταία γεγονότα που συγκλονίζουν τους μαθητές, τη στιγμή που ολοκληρώνεται το κείμενο αυτό, δεν τους δίνουν δυστυχώς τέτοια προοπτική).
Και, μια που γράφουμε για δασκάλους και μαθητές δεν μπορούμε να μην εκφράσουμε τον αποτροπιασμό μας για τη δολοφονία του μικρού Αλέξη. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.
3. Γερμανικές Αρχές.
Είναι γνωστό σε όλους που ζουν και εργάζονται στη Γερμανία, αλλά, και σ’ αυτούς που ασχολούνται με τα εκπαιδευτικά θέματα στην Ελλάδα ότι οι γερμανοί προσβλέπουν σε μια εκπαίδευση με προοπτική την ενσωμάτωση, δεν το ομολογούν, όμως όλες οι ενέργειές τους εκεί κατατείνουν. Ενώ, μιλούν για πολυπολιτισμική εκπαίδευση, συνεχώς μειώνουν τον αριθμό των διδακτικών ωρών και αυξάνουν τον αριθμό των κατά τμήμα μαθητών. Αυτό μοιραία συρρικνώνει την παροχή ελληνόγλωσσης (ή ξενόγλωσσης γενικά) εκπαίδευσης και οδηγεί σταδιακά στους δικούς τους στόχους που είναι η ένταξη αποκλειστικά στο γερμανικό εκπαιδευτικό σύστημα με τελικό στόχο την ενσωμάτωση.
Άλλωστε, η περιβόητη συνθήκη του Μάαστριχτ στο κεφάλαιο "εκπαίδευση" δεν κρύβει την πρόθεση της, της αποδυνάμωσης δηλαδή, των μικρών γλωσσών, και μικρές γλώσσες είναι όλες εκτός από την γερμανική, αγγλική, γαλλική και ισπανική (λατιναμερικανική), ανεξάρτητα, από την Ιστορία, το ρόλο της στην Πολιτιστική και Πολιτισμική κληρονομιά που αφήνει η κάθε γλώσσα και ακόμη από το πόσους λαούς ομιλείται "η μικρή γλώσσα".
4. Ελληνική Πολιτεία
Εδώ πρέπει να σταθούμε όλοι τόσο κριτικά  όσο αξίζει σε μια  Πολιτεία όπου τίποτα δε λειτουργεί σωστά γύρω από την εκπαίδευση. Σε μια πολιτεία, όπου χτίζει και γκρεμίζει με την ίδια ευκολία.
Σε μια Πολιτεία, όπου η μια Κυβέρνηση νομοθετεί και η άλλη "ξενομοθετεί". Σε  μια Πολιτεία, όπου υπουργοί της ίδιας Κυβέρνησης χτίζουν και γκρεμίζουν αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις των ενεργειων τους στο τρυφερότερο και υγιέστερο κομμάτι της κοινωνίας μας στους μαθητές των Σχολείων  μας.
Και, τέλος, σε μια Πολιτεία όπου κοιμούνται και ξυπνούν οι υπουργοί μας με νέους νόμους και νέες αποφάσεις, αποφάσεις για την πολύπαθη εκπαίδευση σα να πρόκειται για τα "μενού λαϊκού εστιατορίου".
Και τι  να πούμε για τη στάση της όσον αφορά την ελληνόγλωση εκπαίδευση.
Ψηφίστηκε ένας πολυνόμος πριν από 10 και πλέον χρόνια (Ν. 2413/96) του οποίου η εφαρμογή απαιτεί τόσες πολλές κανονιστικές πράξεις (ΠΔ) που τον καθιστά ανεφάρμοστο. Παρόλο που η φιλοσοφία του είναι σωστή, οι αντιφάσεις του και η εμπλοκή των αρμοδιοτήτων Προξένων, Συντονιστών, Εκκλησίας και τόσων άλλων εμπλεκομένων φορέων είναι τόσο μεγάλη που χρειάζεται νέος νόμος να τον "ξεμπερδέψει".
Πως μπορούμε, λοιπόν, μ’ αυτές τις συνθήκες να ανταγωνισθούμε τους άλλους λαούς, με μια Πολιτεία, που ακόμη και τους θεσμούς που ψηφίζει δεν είναι σε θέση να εφαρμόσει.
Όταν οι άλλοι λαοί ετοιμάζουν τους αμυντικούς μηχανισμούς της πολιτιστικής τους αντίστασης, εμείς μιλάμε για τα "ΘΑ" στην εκπαίδευση και τους "Νέους Ορίζοντες" που κάθε φορά ανοίγονται μα που δεν οδηγούν ποτέ και πουθενά.
Ας το κατανοήσουμε  όλοι και πρώτα οι εκπαιδευτικοί ξεκινώντας έναν αγώνα πολιτιστικής ανάτασης στα πλαίσια της πολυπολιτισμικής κοινωνίας μας, ενεργοποιώντας όλες εκείνες τις δυνάμεις που περνούν μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία και οδηγούν στην ποιοτική της αναβάθμιση. Μιας εκπαίδευσης σύγχρονης, ικανής να ανταποκριθεί στις προκλήσεις του 21ου αιώνα,  μα και ταυτόχρονα ικανής να διαφυλάξει την πολιτιστική μας Ταυτότητα, αλλά και να διαδόσει το μεγαλείο της αστείρευτης πολιτιστικής μας κληρονομιάς.
5. Παγκοσμιοποίηση
Τέλος, στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης δεν θα μπορούσε να εξαιρεθεί και η εκπαίδευση-μάλλον, θα έλεγα, αποτελεί προτεραιότητα –της Νέας Τάξης Πραγμάτων, γιατί μέσα απ’ αυτήν θα περάσουν τις δικές τους ιδέες και τα δικά τους ισοπεδωτικά μηνύματα της κατάργησης όλων των ηθικών και κοινωνικών αξιών.
Σ’ αυτόν το βωμό της νέας καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων κατακρημνίζονται διαχρονικές εκπαιδευτικές και πολιτισμικές αξίες, αντικαθιστάμενες από την ασυδοσία του κέρδους της δήθεν ελεύθερης αγοράς, που εκμεταλλεύεται με τον πιο βάρβαρο τρόπο την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, συγκεντρώνοντας όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα σε όδο το δυνατον λιγότερα χέρια.
Η υπερσυγκέντρωση όμως αυτού του πλούτου εις βάρος των πολλών δημιουργεί νέες τάξεις φτωχών στην παγκόσμια αγορά και αποδυναμώνει προσωρινά τον κοινωνικό ιστό, χαλυβδώνει όμως ταυτόχρονα τους νέους και τους εργαζόμενους για νέους αγώνες.
Κι εδώ, η ευθύνη της εκπαίδευσης των εκπαιδευτικών είναι μεγάλη.
Η νέα γενιά περιμένει την αφύπνιση των εκπαιδευτικών που θα σημάνει και τη δική τους αφύπνιση.
Ιδού πεδίον  λαμπρόν για εκπαιδευτικούς και εκπαιδευόμενους.