Γύριζα από ημερήσιο ταξίδι στην Στρώμνιτσα, όπου είχα πάει μ’ έναν γνωστό Κιλκισιώτη, θέλοντας να πάμε προς την 21η Ιουνίου προχώρησα με το αμάξι, για να περάσω όπως ήξερα από την πλατεία του Κήπου ή Πάρκου και να συνεχίσω στην οδό Νίκης. Τότε διαπιστώνω ότι αυτό ήταν πρακτικώς αδύνατον και χρειάστηκε ένα επίπονο σλάλομ για να φτάσω στην Μητρόπολη.
Αιτία για όλη αυτή την μικροπεριπέτεια ήταν η ανάπλαση που έγινε, φυσικά για αναμόρφωση και εξωραϊσμό της πόλης μας. Ποιο ήταν λοιπόν το αποτέλεσμα της ανάπλασης και ποια ήταν η εικόνα. Ογκος τσιμέντου αντικατέστησε το πράσινο πάρκο. Το κτίσμα που βρίσκεται στον πρώην Κήπο θλιβερό, η ενιαία πλατεία που δημιουργήθηκε θεοσκότεινη με πλήθος παρκαρισμένων αυτοκινήτων, και το ποιο τραγικό, η όλη κατασκευή χώρισε την πόλη στα δύο.
Ερχόμενος από την Στρώμνιτσα, που θεωρείτε γενέτειρα πόλη, ξέρουμε όλοι ότι οι πρώτοι που ξεκίνησαν την δημιουργία του Ελληνικού Κιλκίς ήταν Στρωμνιτσιώτες, δεν μπόρεσα να μην κάνω την σύγκριση μεταξύ των διαφορετικών εικόνων που παρουσίαζαν.
Την εικόνα των δύο πόλεων την γνωρίζω από το 1952. Η διαφορά που υπάρχει από τότε μέχρι σήμερα δεν πρέπει να μας κολακεύει. Σήμερα, 2019, η θλιβερή και αξιολύπητη σοσιαλιστική Στρώμνιτσα έχει μεταμορφωθεί σε μία Ευρωπαϊκή επαρχιακή πόλη. Χαρακτηριστικά αναφέρω την διαμόρφωση της κεντρικής πλατείας, που είχε το μεγάλο σύμπλεγμα των ηρώων τους που είναι περίπου της ίδιας έκτασης του νέου δικού μας δημιουργήματος.
Αν τις συγκρίνεις σίγουρα θα σε πιάσουν τα κλάματα ή τα γέλια (ανάλογα με τον χαρακτήρα σου).
Στην Στρώμνιτσα κάτω από την πλατεία περνά ο κεντρικός δρόμος, δεν κόπηκε η πόλη, και στον υπόλοιπο χώρο έχει δημιουργηθεί παρκινγκ. Επάνω στην πλατεία πολύ όμορφα διατηρήθηκε το προϋπάρχων σύμπλεγμα των ηρώων τους, το παρελθόν δεν διαγράφεται, και συνέχεια της πλατείας ένα υπέροχο πράσινο.
Το αντίστοιχο δικό μας έργο, το οποίο σίγουρα έγινε από τους εκλεκτούς της πόλης μας με καλό σκοπό, έδειξε περίτρανα για μία ακόμη φορά ότι από τον καιρό της δημιουργίας του το Κιλκίς μας δεν είχε την τύχη να διοικηθεί από άτομα που το αγάπησαν.
Για τη σημερινή θλιβερή εικόνα της πόλης μας νομίζω φταίμε όλοι οι γηγενείς, που ποτέ δεν το νοιώσαμε για κάτι δικό μας, ίσως είχαμε το βλέμμα μας στραμμένο προς την Θεσσαλονίκη.
Από τον καιρό που θυμάμαι τον εαυτό μου στην πόλη μας οι Δήμαρχοι εκλέγονταν με κομματικά κριτήρια και όχι με κριτήρια αξιοσύνης, τα παραδείγματα πολλά και τα γνωρίζουν όλοι οι παλαιοί και νέοι.
Σε ποια εποχή από τα 106 χρόνια της δημιουργίας του Ελληνικού Κιλκίς δημιουργήθηκε ομάδα εργασίας για να σχεδιάσει το μέλλον του; Υπήρξε ποτέ προγραμματισμός για ποια πρέπει να είναι τα επόμενα βήματα προς καλυτέρευσή του; Απομονωμένες ενέργειες που οδήγησαν στην σημερινή εικόνα.
Πάντα υπήρξε στιγμιαίο ενδιαφέρον για λύσεις άμεσες αλλά βραχυχρόνιες χωρίς προγραμματισμό. Δεν κοιτούσαμε στο μέλλον και το παρελθόν δεν μας απασχόλησε ποτέ. Καταφέραμε μάλιστα στενοκέφαλα σκεπτόμενοι να γκρεμίσουμε το μοναδικό κτίσμα, το Δεύτερο Δημοτικό Σχολείο, αυτό το εντυπωσιακό πέτρινο τριώροφο κτήριο, που ήταν και πατρικό σπίτι Βούλγαρου Πρωθυπουργού, του Ντάνεφ, γιατί λέει μας θυμίζει το Βουλγάρικο παρελθόν της πόλης μας. Μα η Ιστορία δεν κατεδαφίζεται, συνεχίζεται. Με αυτήν τη λογική θα έπρεπε να κατεδαφιστεί και το σπίτι του Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη. Την ίδια τύχη θα είχε και το γνωστό Διοικητήριο στον Αη Γιώργη. Αν δεν υπήρχε αυτή την φορά ο Σύλλογος Κιλκισιωτών Θεσσαλονίκης που κατάφερε να αποτρέψει αυτή την καταστροφή. Για ψάξτε να δείτε, υπάρχουν πολλά κτήρια που κρίθηκαν διατηρητέα;
Ειλικρινά, είναι κανείς ευχαριστημένος από την εικόνα της πόλης μας; Που είναι τα υπόγεια παρκινγκ, που είναι το πράσινο, που είναι τ ’αγάλματα και οι αδριάντες, που είναι οι οργανωμένοι δημόσιοι χώροι, πως αξιοποιήθηκαν οι Σαράντα κάμαρες, που είναι τα μουσεία μας ή ποια είναι η δραστηριότητα που μπορεί να διασκεδάσει τους ντόπιους και να φέρει και τουρισμό;
Ρέκτης μέτοικος της πόλης μας, που την αγάπησε, πέτυχε ένα μοναδικό δρώμενο, το Φεστιβάλ Κουκλοθεάτρου, και αυτό εξαϋλώθηκε, όπως εξαφανίστηκε και η πλούσια βιβλιοθήκη του δικού μας διάσημου κιλκισιώτη πρώτης γενιάς Παναγιώτη Μουλά, που την χάρισε στον Δήμο και εν τέλει κατέληξε στην Ξάνθη. Ενώ άλλος διάσημος Κιλκισιώτης πρώτης γενιάς, ο Ζιώγας, προσπαθεί εδώ και δύο χρόνια να χαρίσει το υπέροχο διώροφο σπίτι του στον Δήμο και δεν τα καταφέρνει. Γιατί, μήπως αξιοποιήθηκε η πλουσιοπάροχη δωρεά του αείμνηστου Παπαπαναγιώτου; Αλήθεια, για ποιο δρώμενο ή ποιο έργο της πόλης μας μπορούμε να υπερηφανευόμαστε
Ας δούμε τι πέτυχαν τα Τρίκαλα, που εκλέγοντας υπερκομματικό Δήμαρχο κάνανε την πόλη τους πρότυπο επαρχιακής πόλης. Ας είναι καλά τα ευρωπαϊκά προγράμματα θα πει κανείς, αυτά όμως υπήρχαν και για μας, αλλά ήθελαν για εκταμίευση προγραμματισμό και μελέτες, κάτι που φαίνετε ότι έλειπε μάλλον από του δικούς μας.
Νομίζω ότι είναι καιρός να αφυπνιστούν οι Κιλκισιώτες της τρίτης γενιάς και να πάρουν το κιλκισάκι μας επάνω τους. Υπάρχουν σήμερα ένα σορό απόγονοι της δεύτερης γενιάς κιλκισιωτών, που αποτελούν το παρών. Ας πάρουν λοιπόν τα πράγματα στα χέρια τους, να οργανωθούν σε ομάδα, να ψάξουν για άτομα που αγαπούν την πόλη και έχουν ικανότητες. Ξέρω ότι υπάρχουν τέτοια άτομα. Να τα βάλουν επικεφαλής, και να προχωρήσουν χωρίς κομματικές παρωπίδες στην δημιουργία ενός αξιοπρεπούς Κιλκίς. Δημιουργείστε και αφήστε στα παιδιά σας μια αξιοζήλευτη πόλη, για να την κατοικείτε ως άτομα του 21ου αιώνα.