Δεν υπάρχει λαός που να μην πέρασε την παλίρροια των διαδοχικών εξάρσεων και καταστροφών ή αυτοκαταστροφών. Αλλά, σ’ εμάς, αυτό το «φαινόμενο» είναι τόσο συχνό, τόσο «μοιραίο», συχνά ακαριαίο, που έχει φτάσει ν’ αποτελεί την άλλη, διόλου κρυφή, όψη του εθνοσήμου μας…
Τι φταίει; Φταίει η «ανωριμότητά» μας ως λαού και ως ατόμων; Φταίει η ανικανότητά μας να διδασκόμαστε από τ’ αμέτρητα παθήματά μας; Ίσως να φταίνε όλα αυτά μαζί, παράλληλα και επάλληλα, που κάνουν τους Έλληνες «αεί παίδες», και αεί παιδευόμενους και αλληλοπαιδευόμενους».
Το παραπάνω απόσπασμα διατυπωμένο στο βιβλίο του Μάριου Πλωρίτη,  «Σαράκι» (μια ενδημική αρρώστια που την προκαλούμε μόνοι μας), το ζήσαμε στις εκλογές 7 του Ιούλη, όταν ο ελληνικός λαός με την ψήφο του τιμώρησε αυτόν που τον έβγαλε στο φως, από του βαθιού πηγαδιού το σκοτάδι, κι επανέφερε εκείνους που τον έριξαν στης χρεοκοπίας τα  τάρταρα.
«Ήταν λάθος μου που άφησα το 36% και το 32% στην οργανωτική δομή του 3%, είπε  ο Αλέξης Τσίπρας σε ομιλία του στην Κοζάνη, πριν από λίγους μήνες. Και συνέχισε: «…ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να είναι ούτε ο πρόεδρός του ούτε τα στελέχη του αλλά η βάση του, ο κόσμος που τον στήριξε.  Να ανοίξουμε αυτή την αδιαμεσολάβητη επαφή με τους πολίτες χωρίς να ζητάμε πιστοποιητικά κοινωνικών και πολιτικών φρονημάτων. Αλλά να είμαστε ανοιχτοί σε όλους και σε όλες που μας στήριξαν”.
Σύμπτωση ή όχι η λέξη «λάθος» σε αναγραμματισμό μάς δίνει τη λέξη «άθλος». Ήταν όντως άθλος του Σύριζα να ανεβάσει τα ποσοστά του από το 3% στο 36%, αλλά και λάθος του συνάμα να κλειστεί  στον εαυτό του ερμητικά και να μην οργανωθεί κομματικά, όταν ήταν στην κυβέρνηση.
 Όλος ο Σύριζα σχεδόν, είτε το αναγνωρίζουμε  είτε όχι, είναι ένας Τσίπρας. Που, ενώ είχε απέναντί τη συντριπτική πλειοψηφία  του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου, όλα τα μεγάλα κανάλια της διαπλοκής, κράτησε την εκλογική του δύναμη σε υψηλά ποσοστά, παρά τα καυτά προβλήματα που είχε ν’  αντιμετώπισε η χώρα (προσφυγικό, μακεδονικό, κλπ.).
Για να γίνει ο Σύριζα κυβέρνηση ξανά, για να δει η πλειοψηφία της κοινωνίας «άσπρη μέρα», οφείλει  να οργανωθεί κομματικά, σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο. Να γνωριστεί και να ενσωματωθεί με τη βάση του. Να στηριχτεί  στην κοινωνία που τον πίστεψε και τον στήριξε. Να ανοίξει δρόμο και να ανταμωθεί  με τον κόσμο που τον ανέδειξε  σε πρώτη δύναμη. Να απαρνηθεί κάθε ιδιοκτησιακή και χρησικτησιακή νοοτροπία, του αλλοτινού μικρού κόμματος, και να γίνει ένα κόμμα ανοιχτό στο δημοκρατικό λαό, δίχως ενοικιαστές και ιδιοκτήτες. 
«Το ανοίξαμε και σας περιμένουμε» δεν είναι αρκετό από μόνο του, για να φέρει τον  κόσμο κοντά του. Ούτε και το «ελάτε να μας ξαναψηφίσετε». Αν, όσοι επιθυμούν να ενταχθούν στον Σύριζα, δεν αισθάνονται  ότι  είναι ευπρόσδεκτοι, η διεύρυνση που χρειάζεται,  δεν θα είναι  εφικτή.
Ο χώρος από τον οποίο μπορεί να κερδίσει κόσμο ο Σύριζα, είναι ο προοδευτικός και ο δημοκρατικός χώρος. Αν δεν δημιουργηθούν  με το χώρο αυτό κατάλληλες προϋποθέσεις και σχέσεις, σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο, το εγχείρημα δεν θα τελεσφορήσει.
Πιστεύω ότι τα πράγματα ωρίμασαν πια και δεν θα επαναληφθεί αυτό που έγινε στις εθνικές εκλογές του 2015.  Όταν, ο Σύριζα Κιλκίς, αρνήθηκε τότε την υποψηφιότητα βουλευτή από τον προοδευτικό χώρο που ήθελε  να συμπορευτεί μαζί του. Θυμάμαι, ότι ως και επιστολές διαμαρτυρίας και δυσφορίας, υπέρ  της μη συμμετοχής του, στάλθηκαν στο κόμμα.  Ευτυχώς, όμως, τα αντανακλαστικά του Αλέξη Τσίπρα λειτούργησαν καταλυτικά, και ο εν λόγω υποψήφιος  συμπεριλήφθηκε στο ψηφοδέλτιο, με αποτέλεσμα  οι 6.500 ψήφοι που έλαβε, να εκτινάξουν τα ποσοστά του Σύριζα στο νομό στο 29%! 

Ποιος αλήθεια βοηθά το Σύριζα πιο αποτελεσματικά; Αυτός που φέρνει από συγγενικούς χώρους σταυρούς ή αυτός που μοιράζεται τους  κομματικούς; Πώς θα κατακτήσει ένα κόμμα την κυβερνητική  εξουσία, αν δεν προβεί στην αναγκαία συνεργασία με τις όμορες δυνάμεις;
Είμαι βέβαιος πως όλα τα μέλη του Σύριζα, παλιά και νέα, θέλουν τη νίκη  του στις επόμενες εκλογές. Σίγουρα, όμως,  όλα δεν έχουν την ίδια άποψη, για το πώς θα επιτευχθεί  αυτό. Η στρατηγική για την πορεία που θα ακολουθηθεί, θα βγει μέσα από έναν ειλικρινή  κι ανιδιοτελή διάλογο, για το καλό του κόμματος.
Παρά ταύτα υπάρχουν πάντοτε και παντού και οι ανθρώπινες αδυναμίες, από τις οποίες δεν εξαιρούνται ούτε τα κόμματα. Αυτοί  που στηρίζουν ένα κόμμα εντελώς ανιδιοτελώς, είναι οι ψηφοφόροι του. Και ιδίως εκείνοι που δίνουν την ψήφο τους, χωρίς να προσδοκούν κανένα προσωπικό όφελος. Αν δεν αυξηθούν αυτοί, δεν πρόκειται  να έρθει η νίκη. 
Είναι εύκολο το να λέμε γενικά «πάρτε το Σύριζα στα χέρια σας». Το δύσκολο είναι να το εννοούμε κιόλας. Να αφήσουμε χώρο λειτουργίας και σ’ άλλους. Να νιώσουν όλοι που θέλουν να έρθουν στον Σύριζα,  ότι είναι  σάρκα από τη σάρκα του και ψυχή από την ψυχή του, πράγμα που απαιτεί ανάλογη συμπεριφορά.
«Να εμπιστευθούμε τον κόσμο που μας εμπιστεύθηκε. Να μη φοβηθούμε να ανοίξουμε, να μεγαλώσουμε, να αλλάξουμε. Να εργαστούμε χωρίς καχυποψίες και με ανοιχτή καρδιά», λέει ο Τσίπρας. Για να γίνει όμως αυτό εφικτό θέλει ένα κόμμα ανοιχτό στο διάλογο κι ανεκτικό στο διαφορετικό, με ξεκάθαρη  την άποψη πως για ν’ αλλάξει η κοινωνία προς τη σωστή φορά, πρέπει πρώτα ν’ αλλάξει συμπεριφορά ο οργανωμένος Σύριζα. Να στηρίξει την άποψη του μετασχηματισμού του σ' ένα κόμμα ανοιχτό και συνεργάσιμο με τις όμορες προοδευτικές δυνάμεις.