Όποιος δέχεται μοιρολατρικά τα πάντα σε μια κοινωνία, δεν είναι η αρμόζουσα συμπεριφορά  για την αλλαγή της. Δεν λέει τυχαία ο ποιητής πως: «θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία». Όπου οι φοβισμένοι και οι αδικημένοι είναι πολλοί, όπου κυριαρχεί σιωπή και δειλία, εκεί λείπει η  ελευθερία.
Ζούμε στη χώρα του απόλυτου εκτροχιασμού της λογικής. Στη χώρα όπου οι πολλοί φτωχοί ψηφίζουν τους λίγους πλούσιους. Κι όπου οι άποροι στηρίζουν αυτούς, που τους στερούν το κοινωνικό μέρισμα.
Ζούμε στη χώρα του απόλυτου μαζοχισμού της πολιτικής. Στη χώρα που ακόμα υπάρχουν παιδιά που λιποθυμούν από την πείνα  στα σχολεία, κι όπου αυτοί  που γονάτισαν την κοινωνία, εκλέχτηκαν να την κυβερνήσουν ξανά, πράγμα για το οποίο απορεί και ο μη αριστερός ευρωπαϊκός τύπος.
Ζούμε στη χώρα του παραλογισμού. Στη χώρα  όπου οι ακάματοι μιλούν για εργασία και οι αυταρχικοί για δημοκρατία. Όπου αυτοί που δεν έχουν ν’ ανάψουν δυο κεριά, να δουν μια στάλα φως, ψηφίζουν αυτούς  που έχουν τόσα  φωτοβολταϊκά, όσα για να  φωτίσουν μία πόλη. Σε λίγα χρόνια  τα χωράφια των χωριών μας αντί για ψωμί θα παράγουν φως, που θα μετατρέψει τη γόνιμη γη σε αιζυκτή (εκ του άζω = ξηραίνω).
Αναρωτιέμαι: Πόση άραγε ελευθερία υπάρχει σε μια κοινωνία, όπου όλα σχεδόν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης βρίσκονται στην κατοχή του ενός;
Πόση δημοκρατία υπάρχει σε μια Πολιτεία, όπου οι δικαστές παραιτούνται από τις δίκες, όπου οι μάρτυρες «εξαφανίζονται» από αυτές κι όπου οι σημαντικές υποθέσεις  δεν εκδικάζονται σχεδόν ποτέ.;
Πόσο σωστό και πόσο ηθικό είναι το να πληρώνει ένας εφοπλιστής τα νοίκια ενός  κόμματος που κυβερνά τον τόπο;
 
Πιστεύω ότι πατριώτης είναι αυτός που εργάζεται για την πατρίδα κι όχι αυτός  που ζει σε βάρος της, ελέω κάποιου κόμματος.
Πατριώτης είναι αυτός που, ως πολιτικός,  αποταμιεύει 37 δις για να σώσει τη χώρα από τη χρεοκοπία  κι όχι αυτός που σπαταλά 20.000 ευρώ  από το δημόσιο κορβανά για μια αγγλική πολυθρόνα, για να κάθεται στα μαλακά!
Πατριωτισμός σημαίνει: τιμώ τη στολή που φορώ, το όπλο που κρατώ, την πένα που γράφω και τον όρκο που δίνω. Πως το βαρύτιμο από τα παράσημά μου, είναι η προσφορά μου στην πατρίδα, σε κάθε της μάχη και σε κάθε της αγώνα για του λαού το δίκαιο.
Στην πραγματική δημοκρατία οι πολιτικοί καταχραστές του Δημοσίου φυλακίζονται. Στην πλασματική δημοκρατία, αντιθέτως, οι παραβάτες της θωρακίζονται με το νόμο. Ένας τέτοιος νόμος είναι κι ο νόμος περί (μη) ευθύνης υπουργών, που «εγγυάται» σχεδόν το ακαταδίωκτο σ’ αυτούς που ρουφούν το αίμα της Ελλάδας.
Πρώτη δημοκρατία, προγενέστερη των Αθηνών, είναι αυτή που διδάχθηκε από το θεό Δία πάνω στον Όλυμπο. Τότε, που ο Δίας  μοιράστηκε την εξουσία με ισάριθμους θεούς και θεές, θεσπίζοντας για πρώτη φορά την ισότητα των φύλων.
Αντίθετα, στη σημερινή Ελλάδα της ανισότητας των φύλων, υπάρχουν ακόμα τα ανδρωνυμικά ονόματα στη γραμματική. Αυτά που δείχνουν ότι η γυναίκα είναι ιδιοκτησία του άνδρα:  (Κώσταινα, Γιώργαινα, Χρήσταινα κλπ.).
Στη σημερινή Ελλάδα η οικογενειοκρατία όχι μόνον αντικατέστησε τη βασιλεία, αλλά έγινε και μακροβιότερη από αυτήν.  Μερικά τζάκια  όλο κι όλο είναι αυτά που στελεχώνουν μας το κράτος σε όλα του τα επίπεδα: εθνικά, αυτοδιοικητικά και τηλεοπτικά. Και μη μου πείτε πως στη δημοκρατία ο λαός επιλέγει, ενώ στη βασιλεία όχι. Γιατί, ο λαός, ναι μεν επιλέγει, αλλά επιλέγει μεταξύ των ονομάτων  που του δίνουν. Μεταξύ των ψηφοδελτίων  που του «στήνουν».
Αν στη χώρα αυτή, ο καθένας ασχολούταν μ’ αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα, αν ο γιατρός ασχολούταν με τα ιατρικά θέματα, ο δάσκαλος με τα γλωσσικά η κοινωνία θα πήγαινε καλύτερα. Όπου όμως ο ένας κάνει τη δουλειά του άλλου τα πράγματα μπερδεύονται.
Πουθενά η δημοκρατία δεν προχωρά μπροστά, όταν η αλήθεια γίνει ζήτημα του ενός, είτε αυτός είναι Θεός είτε εφοπλιστής είτε πολιτικός. Επικράτηση του ενός σημαίνει ολοκληρωτισμός.