Γι’ αυτό γύρω από την αμοιβή του ιατρού, με ή χωρίς απόδειξη, ή μάλλον το δεύτερο συνήθως τότε, αναπτύχθηκε ολόκληρη παραφιλολογία, που έφθανε μέχρι την παραγωγή σπαρταριστών ανεκδότων, με κεντρικό ήρωα συνήθως τον εξηνταβελόνη γιατρό και θύμα, ποιον άλλον, τον μονίμως φτωχό χωρικό.
Ενθυμούμαι τον μακαρίτη πατέρα μας Τήμο, από την εποχή που ήμουν ακόμη φοιτητής ιατρικής, να αναφέρεται με περίσσια ειρωνεία και σαφή υπονοούμενα για την επαγγελματική και φιλοχρηματική ‘ευσυνειδησία’ γιατρού τινος της πόλης.
Η σκηνή άμα τη επιστροφή του πατέρα από την επίσκεψη σε γιατρό:
…Ντο εύρε σε, ο διατρόν, πατέρα; (Τι σε βρήκε ο γιατρός, πατέρα;) Ήταν η φυσιολογική ερώτηση του μεγάλου γιου.
Πατέρας:
…Με κοίταξε καλά, δεν μπορώ να πω!... Έψαξε παντού! Δεν βρήκε τίποτε!... Στο τέλος, μόνον, βρήκε στο θυλάκιο του γιλέκου μου ένα πεντοχίλιαρο και το πήρε…
Εκείνη την ημέρα, γιατρός πλέον εγώ από δεκαπενταετίας, ήτανε αρχές της δεκαετίας του ’80, φάνηκε στην Πόντια γριά, (χωρική μεν, αλλά ‘τσαούσα’), φάνηκε λέγω, υπερβολική η αμοιβή για μια συνήθη ιατρική επίσκεψη, που απαίτησε Πόντιος ιατρός, άλλης, από την δική μου, ειδικότητας. Τότε η απλή επίσκεψη κυμαινόταν περί τις διακόσιες δραχμές.
Εξανέστη η γριά, όταν άκουσε από τον ιατρό, μετά το τέλος της κατά ομολογία της λεπτομερούς εξέτασης, (να το πούμε και αυτό), να ζητά υπερδιπλάσια αμοιβή. …Πεντακόσιες δραχμές!
Έμεινε όμως περισσότερο εμβρόντητη με την απάντηση, δικαιολογία, του ιατρού, σε ερώτηση διαμαρτυρίας της γραίας:
…Άμον πολλά ’κι παίρ’ ς με, γιατρέ; (…Σαν πολλά δε με παίρνεις, γιατρέ;)
Για να εισπράξει από τον ‘τ’ εμέτερον’ Πόντιο γιατρό, μάλλον αστεϊζόμενο, αλλά με πλήρη φυσικότητα, άκομψα και ωμά:
…Ερωτάς με, ασό πρωί κι αν’, εσέβεν κανείς απές’;…
(Με ρωτάς, κοντεύει μεσημέρι, αν μπήκε κανείς στο ιατρείο από το πρωί;)!...
Ο δυστυχής ιατρός ήθελε από έναν ασθενή να βγάλει το μεροκάματο της ημέρας! Έτσι το εξέλαβε και το κατάλαβε και η ασθενής!.
Το περιστατικό είναι αυθεντικό! Μου το διηγήθηκε η παθούσα, την επόμενη ώρα στο δικό μου ιατρείο, για να καταλήξει λέγοντας:
…Άκουσε, γιατρέ, μη με στείλεις άλλη φορά σε άλλους γιατρούς, για καλύτερες εξετάσεις. Είναι αλήθεια ότι ο γιατρός με εξέτασε καλά! Πολύ καλά! …Έναν ώραν εξέταζέ με! Εσέγκε με και σα μηχανήματα! (Μία ώρα εξέταζε! Με έβαλε και στα μηχανήματα!). … Μη τρώγω το δίκιον ατ’… (Ας μη τον αδικήσω).
Πήρε μια ανάσα…
…Όμως επειδή ήμουν η πρώτη από το πρωί, που μπήκε στο ιατρείο του, ήθελε να βγάλει τα έσοδα της ημέρας από εμένα! Άλλη φορά, σου είπα, δεν πάω! Ότι μπορείς να κάνεις, να το κάνεις εσύ!
…Άλλωστε στο χωριό, όλοι λένε ο Τάσον καλός διατρός εν’!...
…Καλός, γιατί είναι αφιλοχρήματος, μουρμούρισα…, χωρίς να καταλάβει τίποτε η γριά. Ή έκανε πως δεν κατάλαβε…
Αλλά, ας βάλλουμε τα πράγματα στη θέση τους, για να μην αδικήσουμε κανέναν.
Η χρησιμοποίηση ιατρικών μηχανημάτων σε εξωτερικό ιδιωτικό ιατρείο και μάλιστα της τελευταίας, για κάθε εποχή, τεχνολογίας στα οποία καταφεύγει ένας γιατρός, (Καρδιολόγος, Οφθαλμίατρος, ΩΡΛ κλπ) για μια πλήρη και αποκλειστική εξέταση του ασθενή, δεν εννοεί ή δεν θέλει να εννοήσει ο τελευταίος, ότι πληρώνεται εξτρά, όπως την αναγνωρίζει και το τιμολόγιο του δημοσίου και όλων των ασφαλιστικών ταμείων, πλάι στην κλασική ιατρική επίσκεψη. (το καρδιογράφημα πχ προστίθεται στην αμοιβή, όπως το ακουόγραμμα του ΩΡΛ και τα λοιπά των άλλων ειδικοτήτων). Στην προκειμένη περίπτωση, μάλλον για τα μηχανήματα, ‘εκτοξεύτηκε’ η αμοιβή στο υπερδιπλάσιο. Όσο δε για τη στιχομυθία, ότι δεν ‘πάτησε πελάτης’ από το πρωί, αν ήταν αληθής, μάλλον ήταν μια ατυχής προσπάθεια για χιούμορ από μέρους του ιατρού.
Αλλά και ο χρόνος που διαθέτει ο γιατρός για μία εξέταση για να καταλήξει στη διάγνωση, αξιολογείται ανάλογα, από τον ‘απλοϊκό’ χωρικό, που αξιολογεί τα πάντα με τον ‘ιδρώτα του μετώπου’ και την σωματική κόπωση της συγκεκριμένης στιγμής.
Όταν κάποτε, πολλά χρόνια αργότερα, χρειάστηκα εργατικά χέρια για μεταφορά αθλητικών οργάνων στο Γυμναστήριο, μου φάνηκαν πολλά τα λεφτά της αμοιβής του εργάτη. Δυο χιλιάδες τότε για μια δουλειά ενός τετάρτου της ώρας πάνω - κάτω. Στην παρατήρησή μου : Σαν πολλά δε μου παίρνεις φίλε μου; εισέπραξα ένα μεγαλοπρεπές και εκδικητικό: Εσύ γιατρέ, με ένα τακ, τακ με τα δάχτυλα στην πλάτη, σε λιγότερη ώρα, παίρνεις περισσότερα!...
Καλός και συμπαθέστατος συνάδελφος ΩΡΛ ιατρός μου έλεγε φιλικά, μεταξύ ‘τυρού και αχλαδίου’:
…Εάν σε αναφερθεί, αγαπητέ συνάδελφε, ότι εγώ, εκτός από τα ‘λαιμά’ (αμυγδαλές), εξετάζω, ως παθολόγος, και την κοιλιά, το συκώτι και τον σπλήνα, ή βάζω ακουστικά και ακούω τα πνευμόνια και την καρδιά, μη πιστεύεις, ότι μπαίνω σε αλλονών χώρους… Το κάνω γιατί με το απλό, που λέγω, …άνοιξε το στόμα να δω τις αμυγδαλές… και …κλείσε, σηκώνονται και φεύγουν οι περισσότεροι, μη εννοώντας ότι υποβλήθηκαν σε ιατρική εξέταση, που πρέπει να πληρωθεί!... Άσε που είναι μικρή η γκάμα των περιστατικών των περιπατητικών ασθενών της ειδικότητάς μου εδώ στο Κιλκίς.
Για να συνεχίσει με κάποιο παράπονο.
…Αλλά και εσύ, μου λένε, ότι συνεχίζεις να καθαρίζεις αυτιά, κάτι που εγκυμονεί κινδύνους και να προσέχεις… (Σαν να μου έλεγε, … μπαίνεις σε ‘ξένα’ χωράφια…, ή επί το κατανοητότερο, …μου κόβεις την πελατεία…)
(Στο στρατό, εξοικειώθηκα να καθαρίζω αυτιά με ένα απλό λαστιχένιο ‘πουάρ’ με ρύγχος.(ειδικότης κτηθείσα εν τω στρατεύματι…). Μια φορά ΄έβγαλα’ και μια ολόκληρη και ολόχρυση αποκερωμένη ψαλίδα, πνιγμένη στο βύσμα κυψελίδας από το αυτί στρατιώτη χωρικού από τη Ρούμελη!... Το ίδιο έκανα και στο αγροτικό ιατρείο Τερπύλλου, όταν έκρινα, ότι χρειάζονταν. Φαίνεται πως η πληροφορία ‘κτύπησε’ και στο αυτί του ειδικού ΩΡΛ, που έκρινε να υπερασπισθεί την ειδικότητά του. Τον άκουσα και συμμορφώθηκα! Ίσα – ίσα με απάλλαξε, γιατί, για ό,τι έκαμνα, δεν το έκαμνα για την αμοιβή…).
Κιλκίς Ιούνιος 2018