Πλημμύρισαν τα αυτιά με μουσική, θαμπώθηκαν τα μάτια από την πανδαισία των χρωμάτων και γέμισε η ψυχή με Ελλάδα. Η λέξη "άψογη" συμπυκνώνει κάθε κριτική για την εκδήλωση. Η παράσταση είχε όλα τα στοιχεία που θα επέτρεπαν την επανάληψη της σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. Με τον επαγγελματισμό της θύμιζε τις παραστάσεις των μεγάλων Ρωσικών Aρμενικών και Γεωργιανών συγκροτημάτων που περιόδευαν στις χώρες των δυτικών μεγαλουπόλεων για να υμνήσουν, μέσα από την τεχνική τους αρτιότητα, τα επιτεύγματα του κομμουνισμού.
Το Λύκειο των Ελληνίδων με το έργο του και διδάσκει και συγχρόνων καταρρίπτει στέρεα εδραιωμένους μύθους.
1) Διδάσκει πως τίποτε δεν επιτυγχάνεται χωρίς σκληρή δουλειά. Οι εκδηλώσεις του απαιτούν πολύ κόπο, απεριόριστο χρόνο και αφοσίωση στο έργο, τόσο από το συμβούλιο όσο και από τους χορευτές. Επομένως η λειτουργεία του Λυκείου καταρρίπτει τον μύθο του μονίμως τεμπέλη Έλληνα, που αναβάλει συστηματικά και ανενδοίαστα τις υποχρεώσεις του του για μια επόμενη ημέρα.
2) Διδάσκει την αξία της συλλογικής προσπάθειας, καθώς δεκάδες άτομα συμμετέχουν αθόρυβα στο παρασκήνιο για να οργανώσουν τις εκδηλώσεις του. Καταρρίπτει επομένως και τον δεύτερο μύθο που θέλει τον Έλληνα να δρα ατομικά και όχι συλλογικά. Εξάλλου και οι ίδιοι οι παραδοσιακοί χοροί δεν αποτελούν ύμνο στην συλλογική προσπάθεια ; Δεν είναι οι παραδοσιακοί χοροί μια συστράτευση όλων μαζί των χορευτών, στον ίδιο στόχο;
3) Διδάσκει πως χωρίς μεράκι δεν προχωράει σωστά καμία εργασία. Εαν οι κυρίες του λυκείου δεν αγαπούσαν αυτό που κάνουν, δεν θα είχαν αυτό το εκπληκτικό αποτέλεσμα και εάν οι χορευτές δεν αγαπούσαν την παραδοσιακή μουσική δεν θα συμμετείχαν με τόσο ενθουσιασμό στις εκδηλώσεις. Εξάλλου είναι γνωστό πως αυτός που βαριέται δεν κάνει ποτέ σωστά την δουλειά του και επιπλέον βρίσκει και δεκάδες δικαιολογίες για να εξηγήσει το αποτυχημένο αποτέλεσμα.
4) Το Λύκειο είναι σχολείο και διδάσκει με τον τρόπο του την αξιοπρεπή συμπεριφορά που πρέπει να έχουν οι μαθητές μέσα σε ένα σχολείο. Οι χορευτές βρίσκονται εκεί για να μάθουν παραδοσιακούς χορούς, το δε συμβούλιο εποπτεύει και οργανώνει τις διαδικασίες. Δεν γίνονται καταλήψεις στους χώρους των μαθήματων (αυτό μας έλλειπε). Βρακοφόροι δεν διαδηλώνουν στους δρόμους κατά του συμβουλίου (ούτε για αστείο). Συνθήματα στους τοίχους δεν καταδικάζουν την εντατικοποίηση των μαθήματων και των εκδηλώσεων (τόση οπισθοδρόμηση!). Ούτε διανοήθηκε ποτέ κανείς να ''κτίσει'' την πρόεδρο στο γραφείο της. Ούτε καν επιχείρησαν οι μαθητές-χορευτες να κάψουν την ιματιοθήκη (που αποτελεί την πραγματική περιουσία του λυκείου) εις ένδειξιν κάποιας διαμαρτυρίας. Αντιθέτως οι στολές είναι καθαρές-απαστράπτουσες και οι χορευτές τις φορούν με καμάρι και υπερηφάνεια.
Το στερεότυπο του τεμπέλη, του ανοργάνωτου και του τσαπατσούλη αποδίδεται αδιακρίτως σε όλους τους Έλληνες. Αδίκως . Αφορά κυρίως και πρωτίστως το κράτος και τους λειτουργούς του. Αφορά αυτούς που βρέθηκαν να κατέχουν θέσεις που δεν τις αξίζουν. Που προσποιούνται ότι δουλεύουν. Που δεν αγαπούν αυτό που κάνουν. Που ακριβώς επειδή είναι ανίκανοι, γι' αυτό αναζητούν κομματική και συνδικαλιστική υποστήριξη και προστασία.
Οι άδικοι αυτοί μύθοι περιγράφουν ένα τμήμα της ελληνικής κοινωνίας που παρακμάζει, που αποτελεί την τροχοπέδη σε κάθε εξέλιξη και γεννά απαισιοδοξία για το μέλλον. Το Λύκειο των Ελληνίδων αποδεικνύει ότι υπάρχει ένα άλλο κομμάτι της κοινωνίας που διαθέτει τα χαρακτηριστικά εκείνα που εάν αναδειχθούν και αξιοποιηθούν καταλλήλως, θα μπορούσαν να δώσουν στην Ελλάδα τον χαμένο βηματισμό της
