Χρέος και καθήκον όλων των Ελλήνων, πρωτίστως των Ελλήνων του Πόντου, το 2019 που συμπληρώνονται τα εκατό χρόνια (Μάιος 1919 – Μάιος 2019) να προχωρήσουν σε αγωνιστικές εκδηλώσεις Μνήμης στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό, εκεί όπου ζουν και δραστηριοποιούνται μέσα από τους συλλόγους τους. Δυστυχώς σ’ αυτούς και μόνο σ’ αυτούς έλαχε ο κλήρος να βρίσκονται δηλαδή στην πρώτη γραμμή της διεκδίκησης για την διεθνή αναγνώριση των γενοκτονιών που διέπραξε ο τούρκικος εθνικισμός και ο Κεμαλισμός. Λέμε δυστυχώς, γιατί όλα αυτά τα χρόνια, από την ημέρα δηλαδή που η ελληνική Πολιτεία όρισε την 19 Μάιου ως ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου (Φεβρουάριος 1994) δεν έκανε απολύτως τίποτα ως όφειλε. Αρκέστηκε μόνο σε βαρύγδουπες δηλώσεις εσωτερικής κατανάλωσης και το χειρότερο, υπάρχουν «Έλληνες πολιτικοί» που αρνούνται την Γενοκτονία. Σε αντίθεση αυτών των «Ελλήνων» υπάρχουν Τούρκοι διανοούμενοι που δηλώνουν αρωγοί στον αγώνα που κάνουν οι απόγονοι των Ελλήνων του Πόντου για την διεθνή αναγνώριση της.
Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου είναι ένα έγκλημα που ζητά δικαίωση και είναι πρωτίστως θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ως τέτοιο πρέπει να ιδωθεί απ΄όλους τους Έλληνες. Όλο και περισσότεροι ξένοι οι οποίοι ενημερώνονται από τις ποντιακές οργανώσεις και τους διανοούμενους του ποντιακού ελληνισμού γίνονται οι καλύτεροι πρεσβευτές για την διεθνή αναγνώριση της. Η γενοκτονία των Ποντίων είναι μέρος του ευρύτερου Μικρασιατικού Ολοκαυτώματος, καθώς χρησιμοποιήθηκαν πρωτοφανείς μέθοδοι για την εξόντωση των Ελλήνων, όπως η εκτόπιση των πληθυσμών μέσα στο χειμώνα, η αποστολή στα «τάγματα εργασίας», η πυρπόληση των χωριών, λεηλασίες, βιασμοί, σφαγές και ότι άλλο μπορούσε να επινοήσει η διεστραμμένη φαντασία των Νεότουρκων.
Και όμως, η επανάσταση των Νεότουρκων (Ιούλιος του 1908) που ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη πανηγυρίστηκε ενθουσιωδώς απ’ όλους του λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που πίστεψαν ότι ο επαναπροσδιορισμός των κοινωνικών συσχετισμών μέσα στην Αυτοκρατορία θα τους χάριζε ημέρες ευημερίας, ισότητας και προόδου.
Όμως πολύ γρήγορα οι μη μουσουλμάνοι και οι μη τουρκικές εθνότητες κατάλαβαν ότι στον επικείμενο κοινωνικό και εθνικό μετασχηματισμό της Αυτοκρατορίας δεν συμμετείχαν ως συνδιαμορφωτές, αλλά στην καλύτερη περίπτωση ως θεατές του μετασχηματισμού αυτού. Οι βαλκανικοί πόλεμοι, που ακολούθησαν, η προσφυγοποίηση των μουσουλμάνων, η απώλεια εδαφών, η διεκδίκηση αυτονομίας των Αρμενίων και το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου δημιούργησε νέα δεδομένα. Η τριανδρία των Νεότουρκων (Τζεμάλ, Ενβέρ και Ταλαάτ) που είχαν καταλάβει την εξουσία από το 1913, ριζοσπαστικοποίησαν την εθνικιστική ιδεολογία που είχε ήδη διαμορφωθεί τα προηγούμενα χρόνια σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, με στόχο την εθνική και θρησκευτική ομογενοποίηση της Ανατολίας. Προσηλωμένο σ’ αυτόν τον στόχο παρέμεινε και το κεμαλικό κίνημα. Στο συνέδριο που έκαναν το 1911 οι Νεότουρκοι στη Θεσσαλονίκη, είχαν πάρει την απόφαση να κάνουν εθνοκάθαρση. Να αφανίσουν όλους του χριστιανούς (Έλληνες, Αρμένιους, Ασσύριους…) και όλες τις εθνότητες.
Αρχικά κατέσφαξαν τους Αρμένιους, το 1915. Ενάμιση εκατομμύριο ανθρώπους. Και μετά ήρθε η σειρά των Ποντιων. Άρχισαν με οικονομικό πόλεμο για να ακολουθήσουν τα πρωτοφανή σε αγριότητα γεγονότα, πάντα με τις οδηγίες των Γερμανών!
Τα σκέφτηκαν όλα οι Γερμανοί και οι Τούρκοι τα εφαρμόζουν αυτοί που έβγαλαν την απόφαση το είπαν ορθά κοφτά, στο τέλος να μη μείνει κανείς. Και εγένετο.
Κατά τις δύο φάσεις της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου (1914 -1918 και 1919 -1923) εξοντώθηκαν 353.000 άτομα.
Σήμερα, εκατό χρόνια μετά και ο Ποντιακός Ελληνισμός και ιστορία του δεν πήρε αυτά που δικαιούται. Ιστορία 2.800 χρόνων και μια φρικτή Γενοκτονία χιλιάδων αθώων θυμάτων, η ελληνική Πολιτεία προσπαθεί να την στριμώξει μέσα σε λίγες σειρές ενός σχολικού βιβλίου ιστορίας και αν δεν υπήρχαν τα 600 και πλέον σωματεία και άλλα 100 της διασποράς μάλλον δεν θα υπήρχαν ούτε και αυτές οι λίγες αναφορές. Αυτός ο μεγάλος αριθμός των σωματείων, με ισχυρό πια και δεμένο το ποντιακό στοιχείο σ’ όλες τις γωνίες της Γης, γαλουχημένοι μέσα στις μνήμες και στις παραδόσεις στη λύρα, στο τραγούδι και στο χορό, έχουν ένα και μοναδικό χρέος απέναντι στη λήθη και τη λησμονιά, να κρατήσουν τη Μνήμη ζωντανή να μείνουν όλοι προσηλωμένοι στην προώθηση των ιδεών και των αξιών του Ποντιακού Ελληνισμού με πρωταρχικό πάντα στόχο την Διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας.
Ο χρόνος είναι κομβικός, είναι καιρός να αντιληφθούμε όλοι τα λάθη και τις παραλείψεις μας, να παραμερίσουν επιτέλους οι δευτεροβάθμιες οργανώσεις την διασπαστική τους τακτική. Είναι πια ολοφάνερο ότι η συνεχιζόμενη πολυδιάσπαση δεν οδηγεί πουθενά και το χειρότερο μετριάζει τη φωνή και την ισχύ μας.
Δίχως ενότητα και συνεννόηση δεν θα καταφέρουμε αυτά που επιθυμούμε. Είναι η ώρα της υψηλής ευθύνης απέναντι στο παρελθόν, στον παρόν και στο μέλλον του Ποντιακού Ελληνισμού, έχοντας όμως πάντα στο μυαλό μας τα λόγια του ποιητή.
«…Δεν θέλουμε αντίποινα, δεν θέλουμε τον πόνο
Το κακό που ξέρουμε εμείς, μην έρθει σε κανέναν
Αντίποινα δεν θέλουμε, ποτές δεν λησμονούμε. Ο δικός μας ο Θεός σχωρά κι εμείς κακό δεν θέλουμε. Αυτός που ξέρει από ριζοξήλωμα, κανέναν δεν καταριέται. Μόνο να αναγνωριστεί αυτή γενοκτονία, να τη γνωρίζουν και μην την κάνουνε αλλού, ούτε αυτοί ούτε άλλοι
Μόνον να αναγνωριστεί. Ποτέ δεν λησμονάμε»
Κυρ. Σωκ. Σαχανίδης

Υ.Γ.: Για τα εκατό χρόνια από την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, οι δευτεροβάθμιες οργανώσεις αλλά και τα πρωτοβάθμια σωματεία έχουν δρομολογήσει διάφορες δράσεις και εκδηλώσεις. Θέλω να πιστεύω ότι και τα ποντιακά σωματεία του νομού Κιλκίς έχουν ήδη προγραμματίσει τις δικές τους εκδηλώσεις. Πάντως μέχρι στιγμής κάτι σχετικό δεν έγινε ακόμη γνωστό, ελπίζω να με διαψεύσουν.
Σε κάθε περίπτωση, όλοι μας ανεξαρτήτως καταγωγής εμείς οι απλοί Έλληνες οφείλουμε να συστρατευθούμε με τους συλλόγους και τις ομοσπονδίες έτσι ώστε να έχουμε το μέγιστο αποτέλεσμα.