-Πάλι στο κλάμα τόριξες ρε φιλαράκι;
-Γιατί ρε συ; Εσένα δεν σου τη δίνει που γεράσαμε;
-Όχι ρε φίλε. Ίσα ίσα χαίρομαι που φθάσαμε ως εδώ. Σκέψου πόσοι δικοί μας άνθρωποι πέταξαν στους ουρανούς κατά καιρούς και δεν είχαν αυτό το προνόμιο να γεράσουν.
-Μ’ αρέσει φίλε που τόχεις φιλοσοφήσει. Εμένα με πήρε από κάτω.
-Άσε ρε τις κλάψες, μια χαρά είμαστε, δόξα τω Θεώ να λες. Θυμήθηκα τώρα, μικρό παιδάκι Δευτέρα Δημοτικού στα Διαβατά που πέθανε η Αντωνία ένα χρόνο μεγαλύτερή μου από τέτανο-άκου να δεις- από καρφί στο παπούτσι. Τι εποχές Θεέ μου. Δεν πρόλαβε η Αντωνία ούτε καν να μεγαλώσει και να ζήσει όλα αυτά που ζήσαμε εμείς.
-Σαν νάχεις δίκιο…
-Αμ το άλλο; Ο Ανέστης που σκοτώθηκε στα δεκατρία του από-άκουσον άκουσον- χειροβομβίδα του Β’ παγκοσμίου πολέμου που την πριόνιζε για να δει τι έχει μέσα. Στα Διαβατά το 1966 έγινε. Σαν χθες ήταν ρε φίλε. Α ρε φουκαρά Ανέστη, δεν πρόλαβες να ζήσεις και να χαρείς…
-Από χειροβομβίδα ε; Κρίμα το παλικαράκι…
-Το 1983 ήταν όταν πέθανε από λευχαιμία ο πρώτος ξάδελφός μου ο Τάσος στα δεκαεννιά του. Μέσα σ’ ένα μήνα τον καθάρισε η αρρώστια. Στα δεκαεννιά του αδελφέ… Πάνω που άρχιζε η ζωή του. Δεν πρόλαβε σχεδόν τίποτα απ’ αυτά που ζήσαμε εμείς.
-Άκου ρε συ, στα δεκαεννιά, ποιος Θεός το θέλει…
-Εδώ στο Κιλκίς που διορίστηκα δάσκαλος πέθανε το 1996 στα σαράντα δύο του ο συνάδελφος και φίλος μου ο Δημήτρης από τον Μικρόκαμπο. Δεν πρόλαβε να δει τα παιδιά του ν’ ανθίζουν. Δεν πρόλαβε να τα δει φοιτητές, να τα καμαρώσει στους γάμους τους και να χαρεί εγγόνια.
-Τον θυμάμαι τον Δημήτρη, έφυγε από την επάρατο ο καημένος.
-Μην είμαστε λοιπόν αχάριστοι φίλε μου. Ανδρωθήκαμε, αγαπήσαμε, σπουδάσαμε, παντρευτήκαμε, χαρήκαμε παιδιά κι εγγόνια…ΖΗΣΑΜΕ. Και έχουμε ακόμα χρόνια μπροστά μας για να βιώσουμε κι άλλες χαρές. Ο Θεός να μας έχει καλά για να απολαμβάνουμε τις χαρές της ηλικίας μας.
-Έχεις δίκιο ρε φίλε, νάσαι καλά. Αναθεώρησα πολλά πράγματα από την κουβεντούλα μας. Τώρα κι εγώ το συναισθάνομαι και θα το βροντοφωνάζω:
Γέρασα, δόξα τω Θεώ.