Τώρα τι δουλειά είχαμε εμείς με κουλτουριάρικα στέκια που οι θαμώνες ήταν οι περισσότεροι για να μην πω όλοι μέχρι και τα γκαρσόνια... άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών που λέγανε και στο χωριό μου δεν ξέρω... Ξέρω όμως πως μισή ώρα αργότερα η Ειρήνη είχε μείνει με ανοιχτό το στόμα να κοιτάει σαν χάνος τον Τάσο που καθόταν στο μπαρ και απολάμβανε νωχελικά το καφέ του...
Η ιστορία γνωστή σε όλους... αυτός πλησίασε και λίγο αργότερα προφασίστηκα επείγουσα εργασία για να τους αφήσω μόνους... Όπως σε όλες τις υγιείς σχέσεις μεταξύ γυναικών, πήγα σπίτι και περίμενα τηλεφώνημά της για να μου πει εντυπώσεις κτλ.
Αδικα... Μετά δέκα μέρες η φιλενάδα μου εμφανίστηκε αφού είχαν προηγηθεί τηλέφωνα και μηνύματα από μένα του τύπου...ζεις;
Μια άλλη Ειρήνη... εμφανίστηκε μπροστά μου και εγώ έκανα τον σταυρό μου πιο πολλές φορές από την τελευταία φορά που πήγα στην Ανάσταση...
Η αγαπημένη μου φίλη για να σας τοποθετήσω στην ιστορία, έχει κατάστημα ενδυμάτων, με ένα μικρό αλλά πολύ πετυχημένο μαγαζάκι, έβγαλε με μεγάλη δυσκολία το Λύκειο και μετά ασχολήθηκε με αυτό που της άρεσε να κάνει.. η σχέση της με τέχνη ανύπαρκτη, με διάβασμα ούτε λίγο και με όλα αυτά τα συναφή του τύπου φιλοσοφικές αναζητήσεις υπαρξιακά άγχη κτλ.. Το μόνο άγχος που είχε ήταν αν θα βρει τα παπούτσια που της άρεσαν στο νούμερό της... Το ντύσιμό της δε θύμιζε τηλεπαρουσιάστρια σε πρωινοβραδινή εκπομπή... Και τώρα η Ειρήνη μπροστά μου με ντυσιματάκι που θύμιζε Μάταλα τις εποχές που άνθιζε το χίπικο look... Τι να πω πρώτα...
Ο Τάσος ζωγράφος όχι και πολύ πετυχημένος αλλά με άποψη για κάθε μορφή τέχνης, είχε πάρει το μυαλό της...
Τι έπαθες παιδί μου και παριστάνεις την θεία μου την χίπισσα;
Τίποτε, μου λέει απλά αποφάσισα να αλλάξω λίγο την γκαρνταρόμπα μου και να ντυθώ πιο σοφιστικέ... Ο Τάσος το βρίσκει τέλειο αυτό το look, τα καλύτερα μου είπε...
Α... Μάλιστα ο Τάσος...
Και για λέγε...
Τι να πω.
Αυτά που άκουσα δεν περιγράφονται με λόγια, τηλεοπτικό έπρεπε να γυρίσουμε για να αποτυπωθούν με το ύφος που τους αξίζει...
Η φίλη μου μεταλλάχτηκε σε μόλις λίγες μέρες...άρχισε να τρέχει με τον καλό της σε γκαλερί, σε εκθέσεις, σε διαλέξεις του τύπου αυτοβελτίωση και τέτοια.. έκοψε τα ποτά σε μπαράκια της περιοχής στα οποία χόρευε επάνω στα τραπέζια... και τώρα ήθελε να με πείσει πως βρήκε επιτέλους το αληθινό νόημα της ζωής και άλλες τέτοιες ακαταλαβίστικες ανοησίες.
Τα πράγματα ήταν πολύ πιο σοβαρά απ΄ ότι νόμιζα και το διαπίστωσα όταν της είπα πως έρχεται την άλλη βδομάδα σε μεγάλη πίστα ο αγαπημένος της λαϊκός τραγουδιστής και αυτή με κοίταξε λες και είχα βγάλει ουρά...
Σιγά μη τρέχω πια σε όλες αυτές τις αηδίες...
Ρε.. σύνερθε της λέω ε... πόσο να αντέξω κι εγώ...δεν παλευόταν αυτά που άκουγα... Κοίτα, της λέω, να επιστρέψεις στην Ειρήνη που ήξερα και όχι σε αυτή που μεταμφιέστηκες ώστε να αρέσεις στον αγαπημένο σου...
Οι σχέσεις που ο ένας γίνεται χαμαιλέοντας για να κερδίσει τον άλλον δεν οδηγούν σε αίσιο τέλος...
Ανένδοτη αυτή... τώρα βρήκα μου λέει τον πραγματικό εαυτό μου... Στην ουσία μόλις τον είχε χάσει βέβαια...
Λίγους μόλις μήνες μετά και εφόσον η αγαπημένη μου φίλη είχε εξαφανιστεί από προσώπου γης, εφόσον ο Τάσος δεν είχε αφήσει όρθια κάθε καλλιτεχνική εκδήλωση και στέκι και την τραβολογούσε ώστε να μυηθεί κι αυτή στο νέο κόσμο που ανοιγόταν μπροστά της, χτύπησε το τηλέφωνο...
Ντύσου μου λέει.. Έκλεισα τραπέζι και μάλιστα πίστα...
Ρε Ειρήνη... τι έγινε;
Μη ρωτάς και ντύσου σε μια ώρα έρχομαι να σε πάρω. Για να μην μακρολογώ και κουράζω, η επιστροφή της Ειρήνης μετά Βαΐων και κλάδων μπροστά μου...
Και μετά από ένα ξέφρενο ξενύχτι, την άλλη μέρα μου είπε με λίγα λόγια πως ναι είχα δίκιο, όλα τα έκανε για να ευχαριστήσει τον καλό της και επιτέλους να βρει κι αυτή ένα ταίρι...
ΧΑΜΑΙΛΕΟΝΤΑΣ.... το Ειρηνάκι ντύθηκε στα χρώματα του Τάσου προσαρμόστηκε στο δικό του περιβάλλον φόρεσε τις δικές του σκέψεις, τις δικές του συνήθειες και άφησε πίσω όλα όσα της θύμιζαν τον παλιό αυθεντικό εαυτό της....αν μπορούσε να αντιγράψει ακόμη και την ανάσα του νομίζω ήταν ικανή να το κάνει... πιστό αντίγραφο του πήγε να γίνει ώστε να κρατηθεί η σχέση.. Μα πόσο συχνά το βλέπουμε όλο αυτό το σκηνικό!!
Σχέσεις που ο ένας παριστάνει τον χαμαιλέοντα υποστηρίζοντας πως όλα είναι εντάξει...ένα εντάξει ψεύτικο που περιέχει μόνο τις επιθυμίες, τα θέλω τα πρέπει του ενός και ο άλλος απλά ακολουθεί κούφιος και γεμάτος ανασφάλειες, χωρίς να έχει βρει ποτέ τον εαυτό του και να τον αγαπήσει...
Τώρα να σας πω στην περίπτωση της φίλης μου ήμουν σίγουρη για την επιστροφή της μια που την ήξερα πόσο επιπόλαιη και απελπισμένη ήταν με όλα αυτά τα άγχη που πιάνουν όλες τις γυναίκες που θέλουν να κάνουν οικογένεια κτλ και η τράπουλα δεν τους ανοίγει φύλλο για να προχωρήσουν...
Ε και; είναι λύση να αλλάζουμε εμείς για να κερδίσουμε κάποιον; Κι αν ναι για πόσο μπορεί κάποιος να αντέξει το όλο σκηνικό, γιατί για κανονικό σκηνικό μιλάμε και ρόλους... Δεν γίνεται... Κι όταν γίνεται είναι φοβερά λυπηρό...για να μην πω τραγικό...κι αυτό που με ανησυχεί πιο πολύ είναι πως ναι κάποιοι άνθρωποι ζουν με χρώματα άλλων με ιδέες κοπιαρισμένες και όλο αυτό γιατί; Ίσως πιστεύουν πως έτσι θα ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα...
