Κατ' αρχάς, οι αιτιάσεις και οι καταγγελίες για το παραβατικό μέρος του ζητήματος ήταν και παραμένουν εντελώς δικαιολογημένες.
Όμως το μεγαλύτερο μέρος των αντιδράσεων σχετίστηκε με ρατσιστικές αναφορές στην εθνικοτοπική του καταγωγή και εκπορεύτηκε από κύκλους που είχαν ανταγωνιστικά επιχειρηματικά, αλλά και γεωπολιτικά συμφέροντα. Οι εκφραστές της απόλυτης εξάρτησης από τον αμερικανικό παράγοντα κατηγόρησαν τον Σαββίδη ότι πρακτορεύει τα συμφέροντα της Ρωσίας στην Ελλάδα. Ακόμα και ο Αμερικανός πρέσβης πήρε θέση, πιστεύοντας ότι βρισκόμαστε στην εποχή του "Στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας!". Αυτό ειδικά ήταν κάτι παράδοξο και ειρωνικό, εάν αναλογιστούμε ότι οι Αμερικανοί ήταν αυτοί που επέβαλαν στους Έλληνες την επτάχρονη δικτατορία του 1967 και επίσης πράκτορές τους ήταν αυτοί που καθοδήγησαν τον Ιούλιο του 1974 τον εγκάθετο δικτάτορα Ιωαννίδη να διαπράξει το έγκλημα του πραξικοπήματος στην Κύπρο επιτρέποντας την τουρκική εισβολή.
Στον γερμανικό Spiegel διαβάσαμε την καλύτερη ανάλυση των αιτίων της αντισαββιδικής πολιτικής: «ο Ιβάν Σαββίδης προκαλεί τόση αποστροφή στην Ελλάδα επειδή τον βλέπουν ως απειλή του κυρίαρχου κατεστημένου. Είναι ένας νεόπλουτος ταπεινής καταγωγής. Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και η στενή του σχέση με τον Τσίπρα. (…) Μετά είναι και η νέα του πατρίδα: η Θεσσαλονίκη. Μια πόλη ακριβώς το ίδιο περιθωριοποιημένη όσο και ο Σαββίδης, πάντα στη σκιά της πανίσχυρης Αθήνας, όπου ανέκαθεν κινούνται τα νήματα της ελληνικής οικονομίας και πολιτικής. Στη Θεσσαλονίκη ο Σαββίδης έχει την στήριξη όλων, από όλο το κομματικό φάσμα.... το παρόν σκάνδαλο γύρω από τον Σαββίδη είναι επικίνδυνο για τον κοινωνικό ιστό της Ελλάδας. Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται η χώρα είναι ένας νέος διχασμός, αυτή τη φορά με γεωγραφικές και οικονομικές διαχωριστικές γραμμές – και με αφετηρία μια ποδοσφαιρική έχθρα».
Ανδρέας Ανδριανόπουλος: Ο πρώτος διδάξας
Η επιλογή του Ιβάν Σαββίδη να μιλά στα ρωσικά και να χρησιμοποιεί μεταφραστή έχει προκαλέσει διάφορες αντιδράσεις και επικριτικά σχόλια. Εάν αγνοήσουμε τις ρατσιστικές αναφορές του Ανδρέα Ανδριανόπουλου πριν από ένα περίπου χρόνο -ο οποίος πριν από καιρό λειτούργησε ως κοινός χουλιγκάνος- εμφανίστηκαν πλήθος αναφορών για το θέμα αυτό στο δημόσιο χώρο.
Στο πλαίσιο του προβληματισμού για το θέμα αυτό εντάσσεται η σχετική αναφορά του Αλάφούζου, αλλά και πολλών σχολιασμών στο διαδίκτυο. Στην καλύτερη εκδοχή, τα σχόλια αυτά βασίζονται στην άγνοια περί των συνθηκών διαμόρφωσης του νέου ελληνισμού στο ελεύθερο κράτος, καθώς και στην απόλυτη άγνοια της ιστορίας των Ελλήνων στη Ρωσία και στην ΕΣΣΔ…
Δεδομένο είναι ότι ο Σαββίδης προέρχεται από ελληνόφωνο πληθυσμό.. Ιστορικά στην ελληνική περίπτωση η γλώσσα ήταν δευτερεύον στοιχείο στην εθνική ταυτότητα. Το πρωτεύον ήταν η ελληνορθόδοξη προέλευση και η συνείδηση περί της ταυτότητας. Χαρακτηριστικό είναι ότι στις πρώτες ελληνικές συνεδριάσεις μετά το 1832, η αλβανοφωνία ήταν κοινός τόπος στη Βουλή των Ελλήνων λόγω της αρβανίτικης καταγωγής μεγάλου μέρους των Βουλευτών. Επίσης, η γλώσσα με την οποία συνεννοούνταν ο Μιαούλης με τους συντρόφους του πριν τινάξει την οθωμανική ναυαρχίδα ήταν επίσης η αλβανική. Χωρίς αυτό να σημαίνει τίποτα…. Επίσης στις μέρες μας, ο κορυφαίος Έλλην της Διασποράς υπήρξε ο ελληνοαμερικανός μεγαλοβιομήχανος Άντριου Άθενς, ο οποίος διετέλεσε πρόεδρος στα πρώτα Δ.Σ. του ΣΑΕ. Ο Άθενς μιλούσε ελάχιστα ελληνικά και η συνεννόηση γινόταν μόνο στην αγγλική γλώσσα. Αυτό δεν σήμαινε τίποτα όμως στη συνείδησή του και στην δράση του υπέρ του ελληνισμού….
Επίσης, ο Ιβάν Σαββίδης προέρχεται από τον ελληνισμό που μεγαλούργησε από τον 19ο αιώνα στη Ρωσία, αλλά και στη σοβιετική περίοδο έως και το 1937, όταν ξεκίνησαν οι αντιμειονοτικές σταλινικές διώξεις… Οι πληθυσμοί αυτοί διαπαιδαγωγήθηκαν μέσα στο σοβιετικό πλαίσιο των 70 χρόνων, πλήρως αποκομμένοι από τα δυτικά πρότυπα και από την ίδια την Ελλάδα, την οποία θεωρούσαν ως μόνη πατρίδα. Ήταν αναγνωρισμένοι ως επίσημη ελληνική μειονότητα που ο σκληρός πυρήνας της με βάση την απογραφή του 1989 έφτανε τις 360.000 (ο πραγματικός εκτιμάμε ότι πλησίαζε τις 500.000) άτομα περίπου.
Ένεκα των σταλινικών διώξεων του ’37-’38 (που έκλεισε τα ελληνικά σχολεία) και των εκτοπίσεων του ’49 στην Κεντρική Ασία ανάπτυξαν μια εξωφρενική ελλαδολατρεία…. Βέβαια, μετά τη σοβιετική κατάρρευση περισσότεροι από 200.000 έφτασαν στην Ελλάδα (μεταξύ αυτών και οι γονείς του Σαββίδη). Εδώ συνάντησαν την πραγματική Ελλάδα και τον αληθινό Νεοέλληνα…
Οπότε, έως σήμερα έχουν μεσολαβήσει 25 χρόνια ελεύθερης επαφής των δύο ελληνικών κόσμων…. και υποθέτω ότι οι αυταπάτες και οι ωραιοποιήσεις είχαν παραχωρήσει πλέον τη θέση τους σε μια πιο ρεαλιστική εκτίμηση.
* Ο Βλάσης Αγτζίδης είναι δρ. σύγχρονης Ιστορίας, https://kars1918.wordpress.com/
