Το ξεχωριστό και ιδιαίτερο στοιχείο αυτής της περιόδου είναι ότι, δυστυχώς, η πολιτεία τρέχει από πίσω του καταϊδρωμένη να μαζέψει τα ασυμμάζευτα, απέναντι σε μια κατάσταση που «φώναζε» εδώ και αρκετό καιρό ότι θα έχει άσχημη εξέλιξη.
Η συζήτηση που γίνεται σήμερα για το ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, απλώς συσκοτίζει το μέγεθος του προβλήματος και γι’ αυτό δεν έχει νόημα. Είναι συζήτηση που δημιουργεί αποπροσανατολισμό και αναπαράγει κοινωνικό διχασμό, σε μια κρίσιμη εποχή που χρειάζεται κοινωνική ηρεμία και ομοψυχία.
Το κεντρικό πρόβλημα, του ελληνικού ποδοσφαίρου πάει χρονικά πολύ πίσω και είναι βαθύτατα δομικό. Ο πυρήνας του βρίσκεται στην αντίληψη των μεγάλων και, κυρίως, των εκάστοτε κυρίαρχων ομάδων, που τοποθετούν τα συμφέροντά τους πάνω από το άθλημα και τους κανόνες του. Το ενδιαφέρον τους δεν επικεντρώνεται στην προαγωγή του ποδοσφαίρου, αλλά στην με κάθε τρόπο και μέσο προώθηση της Ομάδας τους. Όσο δεν αντιμετωπίζεται ριζικά αυτή η νοοτροπία με θεσμικό και διοικητικό τρόπο, τα πράγματα θα οδηγούνται σε ακρότητες, όπως αυτές των τελευταίων ημερών, καθώς και στην οριστική υποβάθμιση του αθλήματος.
Για ν’ αφήσουμε, όμως, πίσω μας τη μιζέρια και να πάψει το άχαρο παιχνίδι επίρριψης ευθυνών του ενός στον άλλο, πρέπει να δούμε ότι κάθε κορύφωση αδιεξόδου στο ποδόσφαιρο, είναι ταυτόχρονα και μια μεγάλη ευκαιρία για την θεσμική και αγωνιστική επανατοποθέτησή του. Όσο αυτή δεν επιτυγχάνεται, τόσο το βυθίζει στο βούρκο της ανυποληψίας και της υποβάθμισης.
Σήμερα, παρά την όξυνση των παθών , διαμορφώνονται πάλι συνθήκες επανεκκίνησης του ποδοσφαίρου μας. Αρκεί να γίνουν τα κατάλληλα βήματα από τους κατάλληλους φορείς, με το κατάλληλο πλαίσιο.
Η ευθύνη των πρωτοβουλιών ανήκει στην πολιτική ηγεσία. Το πρώτο, αλλά αναγκαίο βήμα, είναι να οικοδομηθεί άμεσα μια ειλικρινής συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία, ως υπερκείμενου φορέα του αυτοδιοίκητου. Η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία, έχει την ευθύνη να καταθέσει το πλαίσιο αναδιοργάνωσης του ελληνικού ποδοσφαίρου. Προφανώς και δεν θα πρόκειται για πλαίσιο συζήτησης, όπως έγινε στο χαλαρό πνεύμα της τελευταίας συνάντησης των τεσσάρων «μεγάλων», αλλά πλαίσιο δεσμευτικό προς όλους.
Η κατάσταση για το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Χρειάζεται, λοιπόν, δεσμευτικό ποδοσφαιρικό συμβόλαιο τιμής, με το απόλυτο δίλημμα τού “take it or leave it”. Πλαίσιο που θα περιλαμβάνει τα θέματα αναδιοργάνωσης της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας και της Ελληνικής Διαιτησίας και θα ρυθμίζει μέχρι και την συμπεριφορά των Διοικήσεων των Συλλόγων. Με απαίτηση συνυπογραφής από τους πάντες.
Η «εναλλακτική» λύση, σε περίπτωση μη συμφωνίας, θα είναι το «λουκέτο» στο ελληνικό ποδόσφαιρο επ’ αόριστον.
Τους κανόνες θα τους θέσει η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία και την ευθύνη υλοποίησής τους θα αναλαμβάνουν οι Διοικήσεις των Συλλόγων και η Επαγγελματική Λίγκα, εφόσον πράγματι θέλουν να υπάρχει ποδόσφαιρο στη χώρα. Στο μεταβατικό διάστημα θα υπάρχει Επιτροπή υπό την ευθύνη της UEFA, για τον έλεγχο εφαρμογής του παραπάνω ποδοσφαιρικού συμβολαίου.
Δυστυχώς, αυτή τη στιγμή, είναι τέτοια η καχυποψία στον χώρο του ποδοσφαίρου μας, που επιβάλλει την εξωτερική θεσμική παρέμβαση ώστε να μην παραβιασθεί το αυτοδιοίκητο. Ταυτόχρονα, η πολιτεία οφείλει να παίξει τον εποπτικό και παρεμβατικό της ρόλο, χωρίς να γίνει μέρος μιας άγονης και ανεδαφικής αντιδικίας, η οποία στο τέλος της μπορεί να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Τέλος, οι Σύλλογοι και οι Διοικήσεις, ας αδράξουν την ευκαιρία να οργανώσουν σοβαρό άθλημα στη χώρα και ανταγωνιστικό ποδοσφαιρικό προϊόν στην Ευρώπη.
Ας δείξουν, έστω και αυτή τη στιγμή, ότι έχουν αντιληφθεί σε ποιες καταστροφικές συνέπειες οδηγούν οι επαναλαμβανόμενες αδιέξοδες και ανώριμες συμπεριφορές.
