Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024, 2:04:17 μμ
Δευτέρα, 02 Ιουλίου 2018 20:32

Η εποποιία του Κιλκισιακού

Του Αναστάσιου Αμανατίδη.

 

…Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλη εποποιία του Κιλκίς, μετά την πρώτη, την επική μάχη Κιλκίς – Λαχανά της 21ης Ιουνίου 1913!
‘Τάδε έφη’, παρασυρμένος από ποδοσφαιρικό ντελίριο με επινίκειο ενθουσιασμό, μετά τον νικηφόρο αγώνα, την παραμονή του επετειακού εορτασμού της μεγάλης εθνικής εποποιίας της 21ης Ιουνίου 1913, ο Σιδηροκαστρινός φίλαθλος νομάρχης Κιλκίς (1974 – 1976), αείμνηστος Γιάννης Παναγιωτίδης, (κατόπιν νομάρχης Δωδεκανήσου και στη συνέχεια βουλευτής Σερρών, +1991).

 

Μιλάμε για την μεγάλη νίκη του Κιλκισιακού με 1- 0 επί του Εθνικού Αλεξανδρούπολης, στις 20.6. 1976 και την πανηγυρική άνοδο στην Β΄ Εθνική κατηγορία, στο εθνικό στάδιο του Κιλκίς, παρουσία 10.000 και πλέον φιλάθλων, Κιλκισιωτών και όχι μόνον. (κόπηκαν 7.900 εισιτήρια! Ρεκόρ εισιτηρίων όλων των εποχών, με την πόλη του Κιλκίς να αριθμεί τότε περί τις 8 με 9.000 κατοίκους).
Μιλάμε για τον αγώνα ορόσημο της κατοπινής θριαμβευτικής αγωνιστικής πορείας της ομάδας του Κιλκίς στη Β΄ εθνική κατηγορία, κάτω από την υπ’ εμέ, γενικής αποδοχής, διοίκηση (με Νίκο Χαλκίδη, Νίκο Σαμουηλίδη, Λεωνίδα Τριανταφυλλίδη, Βαγγέλη Κέκο, Σάββα Ηλιάδη, Στέφανο Καραμπίδη, Φίλιππο Φραγκουλίδη, Γιώτη Ζαμανόπουλο κλπ) και το καλύτερο, κατά κοινή ομολογία, ποδοσφαιρικό σύνολο όλων των εποχών, με προπονητές τον ‘ημέτερο, παλιά δόξα, Γκουντίνο’ – Κώστα Πεταλωτή στην αρχή και τον Κεμανίδη του ΠΑΟΚ στη συνέχεια!
Όλα για την κορυφή, ήταν το σύνθημα, που άρχισε, μετά το τοπικό, με το ειδικό πρωτάθλημα μεταξύ των ανάλογων πρωταθλητριών ομάδων άλλων ΕΠΣ της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης ( Δόξας Σιταγρών, ΑΕ Καλαμπακίου, Νέστου Χρυσουπόλεως, Ποσειδώνα Κομοτηνής και Εθνικού Αλεξανδρούπολης)
Δεν θα αναφερθούμε εδώ στις διπλές μεταξύ των ομάδων συναντήσεις, που κάθε μία θα μπορούσε να αποτελέσει ξεχωριστή μονογραφία. Άλλωστε γράψαμε αποσπασματικά σε προηγούμενα σημειώματά μας (όπως η λάθος κόκκινη στον Νο 5 της Αλεξανδρούπολης, ο επεισοδιακός αγώνας στα ‘καλαμποκοχώραφα’ του Καλαμπακίου Δράμας, η αγχωτική νίκη με τον ανεκτικό διαιτητή στον Ποσειδώνα Κομοτηνής, το ‘ξύλο’ μέσα στη Χρυσούπολη κλπ. Ίσως επανέλθουμε αργότερα. Μπορεί να γράψει σχετικά και κάποιος άλλος από τους πρωταγωνιστές, ή και φίλαθλος της εποχής.*)
Από μερικές εβδομάδες πριν φάνηκε, ότι ο πρωταθλητής θα κρινόταν στο τελευταίο παιχνίδι μέσα στο Κιλκίς την Κυριακή 20. 6. 1976, με την ομάδα της Αλεξανδρούπολης να προηγείται με έναν βαθμό επί πλέον και να ευνοείται ακόμη και με την ισοπαλία!
Σήμανε συναγερμός στο Κιλκίς, ως από ιερή προσωπική υποχρέωση! Ο Κιλκισιακός είναι το σύμβολο της πόλης και ο εκπρόσωπος του νομού. Ο αγώνας είναι ιερός! Όλοι λοιπόν στο πλευρό της ποδοσφαιρικής ομάδας! Είναι η μόνη, που ενώνει όλους. Εγώ, ως νεαρός πρόεδρος της ομάδας τότε, εισέπραττα το συναίσθημα και το ένοιωθα καλύτερα από κάθε άλλον…
Όλη η πόλη την τελευταία εβδομάδα ήταν στο πόδι, θυμούνται καλά μέχρι σήμερα, οι γεννημένοι την δεκαετία του ’60 και πιο πίσω. Από τις πρώτες βιοτεχνίες του Κιλκίς, αυτή του Γιώργου Μελιτόπουλου, γίνεται χορηγός και ‘ράβει’ με δικό της γυαλιστερό και γλιστερό στο δέρμα, ως από μετάξι, ύφασμα, ποδοσφαιρικές στολές, με τα χρώματα βαθύ βυσσινί και σκούρο μπλε του Κιλκισιακού. Ο Δημήτρης Ανθρακίδης, εκ των δυναμικών της κερκίδας, αφού εξασφάλισε το ύφασμα για τις στολές, φρόντισε και για το ράψιμό της στη ίδια βιοτεχνία. Επί πλέον εξασφάλισε δύο τόπια υφάσματος με τα χρώματα της ομάδας και άρχισε η συρραφή μικρών σημαιών και λαβάρων, που καρφωμένα σε κοντόξυλα και δεμένα στα φτερά και τους καθρέφτες των αυτοκινήτων ΙΧ και επαγγελματικών, περιέτρεχαν ανεμίζοντας τους δρόμους της πόλης επί μία εβδομάδα. Ο δε Μωϋσής Θεοδοσιάδης (εκ των Τσερέπ), που ήρθε από την Αμερική, ΄έβαψε’ ολόκληρη την ασημί αυτοκινητάρα του με τα χρώματα του Κιλκισιακού σε καρρώ, δίκην φανέλας της σημερινής Κροατίας και κυκλοφορούσε επί εβδομάδα με αυτήν. Ο γνωστός Αλέκος Αλεξανδρής, αργότερα παράγοντας της ομάδας, ως αυτόκλητος εκπρόσωπος του συνοικισμού των Στενημαχιτών, πρωτοστάτησε στην ανάρτηση τεράστιου πανώ επί της ανηφορικής 21ης Ιουνίου από το καφενείο του μέχρι του απέναντι καταστήματος Γαβριηλίδη, με την επιγραφή: Κιλκισιακέ, η Σαρακίνα μαζί σου… (Ήταν η εποχή (1975 – 1976), που η τηλεόραση έπαιζε, με μεγάλη ακροαματικότητα, σε σειρές το ‘Χριστός ξανασταυρώνεται’ του Καζαντζάκη, με τους προνομιούχους της Λυκόβρυσης (κέντρο της πόλης) να συμπλέουν με ομοψυχία με την ορεινή και υποβαθμισμένη Σαρακίνα! (Στενημαχίτικα).
Ο κόσμος θέλει να αμείψει προκαταβολικά τους ποδοσφαιριστές και η διοίκηση δέχεται γενναίες, από καρδιάς, οικονομικές ενισχύσεις.
Ο μακαρίτης σήμερα φίλαθλος Αβραάμ Ζαμανόπουλος, αργότερα αντιδήμαρχος, αδερφός του συμβούλου μου στον Κιλκισιακό Παναγιώτη, μου έφερνε μάτσο τα χαρτονομίσματα, προσφορές φίλων του επαγγελματιών, δοσμένα από χέρια ιδρωμένα και σκονισμένα από σκουριά, λόγω του επαγγέλματός του με τα σίδερα (σιδηροκατασκευές). Ο δε γνωστός μου Παναγιώτης Ανδρεανίδης, από την Ακροποταμιά, μακαρίτης και αυτός, άγνωστος σε πολλούς, μη έχοντας χρήματα, υποσχέθηκε δύο σακιά σιτάρι από τον πρόσφατο αλωνισμό. Πιο συγκινητικός ο Τάκης Κοβλακίδης, τις επόμενες ημέρες, (μετά την νίκη), μου ‘ακούμπησε’ για ενίσχυση του ταμείου της ομάδας, τέσσερα χαρτονομίσματα των χιλίων δραχμών, δημόσια εκεί στην ταβέρνα Κληματαριά του αείμνηστου φιλάθλου Χάρη, με ‘ψητά’ τον αειθαλή Λάκη τον Τσιτούρ’, όπου γευμάτιζα, για να μη μείνει έξω από το προσκλητήριο, όπως είπε, καθώς την κρίσιμη εβδομάδα απουσίαζε σε πολυήμερο επαγγελματικό δρομολόγιο με το φορτηγό του στο μακρινό Ιράν!
Φθάσαμε στον αγώνα! Το ράδιο αρβύλα έδινε και έπαιρνε! Ξέρετε, πόσο εύκολα διαβάλλονται τα πάντα στο ποδόσφαιρο! Εξασφαλίσαμε με παρεμβάσεις μας διαιτητή Α΄ Εθνικής, τον Μαρίνο από τον σύνδεσμο Αθηνών και αδέκαστο παρατηρητή διαιτησίας επίσης από την Αθήνα. Οι αθλητικές εφημερίδες των Αθηνών έστειλαν ανταποκριτές να περιγράψουν τα προ, κατά και τα μετά τον αγώνα. Θυμάμαι ότι ξημερωθήκαμε κόβοντας βόλτες με δημοσιογράφο της εφημερίδας Αθλητικής Ηχώ στην 21η Ιουνίου! Το ίδιο και τα αυτοκίνητα των φιλάθλων με τα βυσσινί σημαιάκια με κόρνες και καραμούζες, να αλωνίζουν όλο το Κιλκίς. Ως και ο καλός Πάγκος ο γιατρός, παρ’ όλο που δεν ‘πολυπήγαινε’ την μπάλα, έβαλε σημαία του Κιλκισιακού με κοντάρι στο αυτοκίνητό του και κυκλοφορούσε μέχρι το νοσοκομείο με αυτήν να ανεμίζει…
Από ενωρίς την Κυριακή, κοντά στο ζεστό καλοκαιρινό μεσημέρι, ο Γιάννης Ασλανίδης, ο ενορχηστρωτής της κερκίδας, που έδινε τον παλμό σε αυτήν, πολλές φορές και πέραν των επιτρεπομένων ορίων, στηριγμένος και σε γερές ‘πλάτες’, πρωτοτύπησε με τον δικό του τρόπο! Περίμενε, ο αθεόφοβος, με την κίτρινη κορόλα του, τα έμφορτα με φιλάθλους λεωφορεία της Αλεξανδρούπολης στα όρια του νομού, στο ύψος της Νέας Σάντας και τα οδήγησε προπορευόμενος αυτός με ταχύτητα πέντε χιλιομέτρων την ώρα, από τον παλιό στενό δρόμο, για να τους ‘σπάσει’ τον τσαμπουκά και να φθάσουν οι δυστυχείς θρακιώτες στο γήπεδο εκνευρισμένοι και εξουθενωμένοι! Εκεί, άμα τη αφίξει, δεν δίστασαν οι πλέον θερμοκέφαλοι, ένθεν και εκείθεν, να ανταλλάξουν και κάποιες ψιλές με τους κιλκισιώτες να δίνουν ένα μπερντάχι στα πρωτοπαλλήκαρα των αντιπάλων.
Οι παίκτες του Κιλκισιακού ντοπαρισμένοι από τις ιαχές των δέκα χιλιάδων της κερκίδας επικράτησαν στο α΄ ημίχρονο και προηγήθηκαν με 1- 0 με συρτό σουτ του αρχηγού Σάκη Σημαιοφορίδη. Στην επανάληψη το παιχνίδι ήταν νευρικό και μοιρασμένο (με τον Κιλκισιακό να φυλάγει περισσότερο τα νώτα του, διότι τον ενδιέφερε μόνον η νίκη) με πιο επικίνδυνη την φάση του 87΄, όταν ο Χουρμούζης απέκρουσε με φανταστική εκτίναξη το σουτ φάουλ στο ‘γάμμα’, του επιθετικού των αντιπάλων Κουκοράβα!
Το σφύριγμα της λήξης, που σήμανε την πανηγυρική επάνοδο στην Β΄ Εθνική κατηγορία, βρήκε το γήπεδο και τους έξω χώρους κατειλημμένο από τις χιλιάδες των φιλάθλων να πανηγυρίζουν αδελφωμένοι, στέλνοντας το μήνυμα πως άξιζαν, ή χαλάλι οι κόποι, τα έξοδα, οι μεθοδεύσεις, οι αγωνίες, οι παρακλήσεις, οι δυναμικές παραστάσεις, αρκεί που τελικά επιτεύχθηκε η ποθούμενη στέψη του Κιλκισιακού, πανάξια, ως πρωταθλητή! Οι επινίκιες εκδηλώσεις συνεχίσθηκαν μέχρι το πρωί, που ξημέρωνε με τον εορτασμό της πιο ιστορικής εποποιίας, αυτή τη φορά, που συνδύασε και ανέφερε ο αείμνηστος νομάρχης, που λέμε στην αρχή, της απελευθέρωσης της πόλης την 21 Ιουνίου 1913…
*Επειδή στο ποδόσφαιρο ο καθένας βλέπει τα γεγονότα κάτω από την δική του οπτική γωνία, πάντα σε σχέση με την δική του προσωπική αντίληψη και συμμετοχή, η στήλη θα δεχόταν ευχαρίστως και άλλες περιγραφές, ως και ενσταντανέ του παραπάνω αγώνα και όχι μόνο για αυτόν και από άλλους, που διαθέτουν μνήμες, για να καταγραφεί σφαιρικότερα το κομμάτι αυτό της ιστορίας του Κιλκισιακού. Άλλωστε δεν παινευόμαστε ότι κάναμε πλήρες ρεπορτάζ του συγκεκριμένου αγώνα. Απλά σκόρπια προσωπικά ενθυμήματα από την σκοπιά του προέδρου γράφουμε στις φιλόξενες στήλες της τοπικής εφημερίδας.

Κιλκίς 28.6.2018
Αναστάσιος Αμανατίδης
Πρόεδρος Κιλκισιακού 1975 - 1977

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

1. Από αριστερά: Οι ποδοσφαιριστές Τομπουλίδης, Κοραΐδης, Καλτσάς, Χαραλαμπίδης, Βουλγαράκης, Κεμπάπης, Χουρμούζης, Καραμπίδης (διακρίνεται μόνο το μέτωπό του), Παπαδόπουλος Θ., Σ. Σημαιοφορίδης χαιρετούν τους φιλάθλους στην κατάμεστη κερκίδα λίγο πριν την έναρξη του αγώνα.

 

2. Εθνικό Στάδιο Κιλκίς- Κυριακή 20 Ιουνίου 1976. Από δεξιά Αναστάσιος Αμανατίδης, πρόεδρος Κιλκισιακού, Ιωάννης Παναγιωτίδης Νομάρχης Κιλκίς, Οδυσσέας Πιπερίδης πρόεδρος της ΕΠΣ Κιλκίς

Έκθεση εικόνων