Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ μάλιστα, με την απόφαση 478 του 1980 καλούσε τις ξένες πρεσβείες που είχαν εγκατασταθεί στην Ιερουσαλήμ να την εγκαταλείψουν. Τι συνέβαινε;
Η κίνηση του Έλληνα πρωθυπουργού, θεωρήθηκε απ' τους περισσότερους ως γκάφα λόγω απειρίας. Οι πλέον κομματικά σκεπτόμενοι, επιχείρησαν να την υποβαθμίσουν: Η Ελλάδα φιλοξενεί διπλωματική αντιπροσωπεία της Παλαιστίνης και η κυβέρνηση είχε ήδη προσκαλέσει τον παλαιστίνιο Πρόεδρο Μαχμούτ Αμπάς στην Αθήνα, οπότε η αφιέρωση του Τσίπρα είχε μονάχα χαρακτήρα φιλοφρόνησης. Σήμερα, μετά τα όσα ακολούθησαν, υπάρχει κανείς που να πιστεύει κάτι τέτοιο;
Τα πράγματα στον κόσμο αλλάζουν. "Ελλάδα-Κύπρος-Παλαιστίνη, Αμερικάνος δεν θα μείνει" έλεγε το γνωστό σύνθημα των διαδηλώσεων. Αλλά σήμερα, η Ελλάδα της κρίσης και η κυβέρνηση του τρίτου Μνημονίου, χρειάζεται τους Αμερικάνους όσο καμία άλλη χώρα. Μία δήλωση κάποιου ανώνυμου ευρωπαίου ή αμερικάνου αξιωματούχου, είναι σε θέση να ματαιώσει την έξοδο της χώρας από το Μνημόνιο, όπως ακριβώς είχε συμβεί και το 2011 επί υπουργίας Γ. Παπακωνσταντίνου. Δεν είναι λοιπόν τώρα εποχή για ηρωισμούς. Μέσα οι Αμερικάνοι, μέσα κι οι Ισραηλινοί, μέσα και το εβραϊκό επιχειρηματικό λόμπυ. Στο κάτω-κάτω της γραφής, το μόνο έθνος που έστεκε στη Μέση Ανατολή ως αντίβαρο στους Ισραηλινούς ήταν οι Σύριοι, κι αυτοί πλέον έχουν αποδεκατιστεί. Εμείς θα βγάλουμε το φίδι απ' την τρύπα;
Από την στήλη αυτή, έχουμε μιλήσει επίσης αρκετές φορές για τους διαδρόμους του φυσικού αερίου, για τις διαδικασίες που φέρνουν πιο κοντά την Αίγυπτο και το Ισραήλ με τους αμερικανικούς σχεδιασμούς στην περιοχή. Έχουμε μιλήσει και για την Ευρώπη που κοιτά από μακριά τα τεκταινόμενα, έντρομη για το ενδεχόμενο μια νέας προσφυγικής πλημμυρίδας, έντρομη και για την πιθανότητα μεταλαμπάδευσης της τρομοκρατίας στο έδαφός της, αλλά γεμάτη προσδοκία για τον απεγκλωβισμό της από το ρωσικό μονοπώλιο του αερίου. Είναι πολλά, είναι τεράστια τα συμφέροντα που παίζονται στην περιοχή μας, για να τα αγνοήσει μια κυβέρνηση στο όνομα της διεθνούς αλληλεγγύης.
Κι ύστερα; Τι ακριβώς κερδίσαμε απ' τους Άραβες; Φθηνό πετρέλαιο μήπως; Αλληλεγγύη στο Κυπριακό και στο Αιγαίο; Απομόνωση της Τουρκίας; Ό,τι και αν υπήρξε από αυτά, έχει προ πολλού παρέλθει. Η Ισλαμική Διάσκεψη, μέχρι και καθεστώς παρατηρητή παραχώρησε στα Κατεχόμενα της Κύπρου – και αν δεν παρενέβαιναν μερικές ιστορικές προσωπικότητες, θα τα ΄χανε εντάξει κι όλας. Τι πιο φυσικό λοιπόν για την Ελλάδα, την ώρα της ανελέητης πάταξης του παλαιστινιακού λαού, να εκφράσει και τον αποτροπιασμό της για την αιματοχυσία, αλλά να συστήσει και στην παλαιστινιακή αστυνομία να διασφαλίσει τον ειρηνικό χαρακτήρα των διαδηλώσεων – όπως έκανε το ελληνικό ΥΠΕΞ;
Αυτά λέει η φωνή της ψυχρής λογικής. Με μια μονάχα διαφορά: Την ώρα της τραγωδίας, η ψυχρή λογική μόλις και μετά βίας διαφοροποιείται από τον κυνισμό. Και μία κυνική εξωτερική πολιτική, δεν χρειάζεται την κυβέρνηση της Αριστεράς. Υπηρετείται κάλλιστα από άλλους, πιο έμπειρους και πιο επιδέξιους.
Το Ισραήλ έχει κατακτήσει δια της διπλωματίας τη μισή Παλαιστίνη και δια των όπλων την άλλη μισή. Και με τη διπλωματία, πράγματι, είμαστε υποχρεωμένοι να συμβιβαστούμε, ιδίως επειδή αναγνωρίζουμε το δικαίωμα στους φίλους μας Ισραηλίτες να έχουν το δικό τους κράτος ανάμεσα στα άλλα. Με τη λογική της κατάκτησης ωστόσο, όχι.
Ο ελληνικός λαός απεχθάνεται τους κατακτητές, απεχθάνεται τη βία. Και για να θυμηθούμε και μία προσφιλή στον ΣΥΡΙΖΑ διατύπωση, "τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν τα υπηρετούμε α λα καρτ". Ας το θυμάται αυτό καλά η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα.
