Το καφενείο ήταν γεμάτο από συναδέλφους του, δημοσιογράφους και παρατρεχάμενους. Οι καπνοί από τα τσιγάρα είχαν γεμίσει την ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα των καπνιστών και κάλυπταν πλέον ολόκληρο το χώρο. Προχώρησε στο Εντευκτήριο και άνοιξε τον χαρτοφύλακά του για να βεβαιωθεί πως η ομιλία ήταν εκεί. Ο Κανονισμός βεβαίως, απαγορεύει τις γραπτές τις ομιλίες, αλλά το άρθρο έχει περιπέσει σε αχρηστία. Αφού ακόμα κι οι αρχηγοί διαβάζουν από μέσα, γιατί αυτός να αποτελέσει εξαίρεση;

Η συνεδρίαση αφορούσε το πόρισμα της Εξεταστικής Επιτροπής για τα δάνεια στα κόμματα και τα μέσα ενημέρωσης. Είχε ενδιαφέρον το πόρισμα; Σίγουρα θα 'χε κάποιο ενδιαφέρον, αλλά ποιος κάθεται να διαβάσει τόσες σελίδες; Να 'ναι καλά ο επιστημονικός του συνεργάτης: Χρυσό παιδί, με το πτυχίο του, τρέχει όλη μέρα, συνέχεια με μια τσάντα τονε βλέπεις. Τον έχει αδικήσει λιγουλάκι τον μικρό είν' η αλήθεια, του παίρνει και τον μισό μισθό απ' την τσέπη, μα δεν θα πρέπει κι αυτός να 'χει παράπονο: Τέσσερα χρόνια στην Αθήνα, λίγο ξύπνιος να 'ναι, όλο και κάπου θα χωθεί. Ύστερα, και την ομιλία δεν την έγραψε μονάχος του ο μικρός. Το κόμμα βγάζει ενημερωτικό δελτίο με τα SOS – τι θα μας πουν, τι θα τους πούμε, ποια “πόιντς” να αναφέρουμε και ποια να αποφύγουμε. Δε θέλει και πολλή φιλοσοφία, και δεν χρειάζονται και περιττοί ηρωισμοί. Λίγο να σου ξεφύγει μια κουβέντα σήμερα, την άλλη μέρα θα σε 'χουν κάνει βούκινο. Πάμε όπως ξέρουμε λοιπόν, και για το μέλλον βλέπουμε...
Μετά από τρεις ώρες, ήρθε η σειρά του να μιλήσει. Ο βουλευτής με βήμα αργό και με την ομιλία στο χέρι, ανέβηκε στο βήμα με αυτοπεποίθηση. “Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι” είπε, “η ημέρα σήμερα είναι ιστορική. Καλούμαστε να ανταποκριθούμε στο αίτημα του ελληνικού λαού για κάθαρση και για διαφάνεια. Κοινή είναι η πεποίθηση, πως μία απ' τις ασθένειες της Δημοκρατίας μας είναι η διαπλοκή, η τριγωνική σχέση τραπεζών, κομμάτων και επιχειρήσεων μέσων ενημέρωσης. Στα ερείπια ετούτης της καθημαγμένης χώρας, ετούτη την ασθένεια καλούμαστε πρωτίστως να αντιμετωπίσουμε...”.
Οι πρώτες φράσεις βγήκανε αβίαστα. Πήρε μια βαθιά ανάσα για τη συνέχεια. “Δυστυχώς κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, μπροστά σ' αυτό το ιστορικό καθήκον, οι αντίπαλοί μας δεν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων. Θυμίζουνε τον πατροκτόνο, που στο δικαστήριο ζητά την επιείκεια γιατί έχει μείνει ορφανός!”.
- “Είσαι ο τέταρτος απόψε που το λέει!” ακούστηκε μία φωνή από κάτω. “Πες το τουλάχιστον με τα δικά σου λόγια!”.
- “Κύριε Πρόεδρε με διακόπτουν!” διαμαρτυρήθηκε ο βουλευτής. Στρεφόμενος δε, προς την κατεύθυνση του διακοψία ξεσπάθωσε: “Κύριε συνάδελφε φέρατε τη χώρα σ' αυτό το χάλι, και έχετε το θράσος να μιλάτε; Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί!”.
Μία οχλοβοή υψώθηκε απ' τα έδρανα. Αποδοκιμασίες, φωνές, κάποιοι σταθήκαν κι όρθιοι, σαν έτοιμοι για να πιαστούν στα χέρια. Είχε έρθει η ώρα για το μεγάλο και τελειωτικό επιχείρημα: “Ξέρω ότι η αλήθεια σας πονάει! Θα την ακούσετε όμως...Δεν θέλετε να την ακούσετε!”.

Με τη Βουλή να έχει πάρει φωτιά, ένα πλατύ χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό του...