Πάντως, οι μέχρι τώρα έχοντες και κατέχοντες τον έλεγχο των συσχετισμών ήδη ξαμόλησαν παντού τα πρόθυμα παπαγαλάκια τους, τα οποία σε διατεταγμένη υπηρεσία προσπαθούν να πλασάρουν την προσωπική τους γνώμη ως πολιτικό τετελεσμένο και προϊόν εμπεριστατωμένης πολιτικής ανάλυσης, δημιουργώντας έτσι εντυπώσεις και σηκώνοντας σκόνη υπέρ του όποιου υποτιθέμενου νικητή έχουν ήδη αυτοί προβλέψει το θρίαμβο.
Γνώμες, απόψεις, σενάρια, εικασίες, κριτικές και κάθε είδους deals συνθέτουν το προεκλογικό κλίμα, που ενίοτε παίρνει και τη μορφή ψυχρού πολέμου, αφού ακόμα ο καθένας δεν ανοίγει πλήρως τα χαρτιά του, διότι πρωτίστως σταθμίζει κι αξιολογεί κινήσεις συνυποψηφίων. Και μέσα σ’ όλα όσα ακούγονται, είναι απόψεις του τύπου: ο τάδε υποψήφιος έχει από πίσω του αυτές τις πλάτες, ο άλλος είναι επιλογή του τάδε βουλευτή, η κομματική επιλογή διχάζει…
Οι παλιοί ξέρουν, έχουν εμπειρία τόσα χρόνια. Ο τάδε κατεβαίνει γιατί θέλει να δει πως θα πάει, για να δοκιμάσει αργότερα την τύχη του σαν βουλευτής κι άλλα πολλά. Και λέω τώρα εγώ. Μέσα σε όλες αυτές τις θεωρίες, τις εικασίες και τα σενάρια ο θεσμός της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και η αυτονομία του που είναι;
Τα προβλήματα της πόλης παραμένουν προβλήματα όσο εμείς ασχολούμαστε με πρόσωπα και ποσοστά. Κυκλοφοριακό, ημιτελές κι αμφιλεγόμενο τσιμεντόπαρκο και μια Βενιζέλου κομμένη στα δύο, αδέσποτα και τόσα άλλα. Μήπως, λέω μήπως, ο θεσμός κινδυνεύει να καταντήσει κεκτημένο όλων όσων έχουν συνηθίσει να κινούν τα νήματα μπροστά αλλά και πίσω από την σκηνή;
Όλα πιστεύω ξεκινούν από τη στιγμή που οι Αυτοδιοικητικές εκλογές απέκτησαν χαρακτήρα γκάλοπ μέτρησης κομματικών ποσοστών και οι υποψήφιοι έφτασαν να είναι κομματικές προτάσεις. Σιγά σιγά όμως η κατάσταση ξέφυγε και από το κομματικές προτάσεις κι έφτασε οι υποψηφιότητες να είναι ευνοούμενοι βουλευτών και κομματικών στελεχών, που μέσα από το αποτέλεσμα επιδιώκουν αναβάθμιση της δικής τους πολιτικής δύναμης.
Προσωπική μου γνώμη είναι πως όσο ο θεσμός της Τοπικής Αυτοδιοίκησης λειτουργούσε ανεξαρτήτως κόμματος και με υποψηφίους κοινής αποδοχής, ήταν αποτελεσματικότερος. Από την ώρα όμως που έφτασε να χάνει το ρόλο του και να γίνει πεδίο επίδειξης δύναμης βουλευτών στελεχών και όχι μόνο, πιστεύω πως η καθαρότερη λύση είναι ο κομματικός υποψήφιος. Απλά και μόνο γιατί από την αρχή δείχνει ποιός είναι, δίχως να κατευθύνει την πολιτική βούληση και προτίμηση του καθενός, με κόλπα δεύτερου γραφείου και κάθε είδους deals.
Τα προβλήματα που προανέφερα προϋποθέτουν τρέξιμο, όρεξη και διάθεση για μάχες με τα κολλήματα που δένουν τα χέρια για χρόνια ολόκληρα στις υπηρεσίες. Κι όρεξη συνήθως έχει το καινούργιο, το άφθαρτο, αυτό που εξακολουθεί ακόμα να έχει όραμα, κι εκείνο είναι το αδοκίμαστο. Γιατί ας μην ξεχνάμε πως η χρόνια σχέση με την όποια είδους καρέκλα δημιουργεί ένα μόνιμο εκλογοπελατολόγιο, που κάνει τον επαγγελματία υποψήφιο να βαδίζει εκ του ασφαλούς, γνωρίζοντας ότι θα βγει δίχως να χρειαστεί να κάνει και πολλά.
Ο κόσμος από μόνος του πρέπει να μάθει να σκέφτεται πως η ψήφος του είναι η δύναμή του και δεν πωλείται φτηνά. Αλλά προπάντων δεν γίνεται μονάδα μέτρησης της δύναμης κανενός. Γιατί ας μην ξεχνάμε πως εκείνοι που θέλουν να εξακολουθούν να νοιώθουν πρωταγωνιστές στην επαρχία, ελέγχοντας πίσω από τη σκηνή συσχετισμούς και προεκλογικούς σχεδιασμούς, είναι οι κομπάρσοι στην πρωτεύουσα...