Ανάμεσα στις έντονες συζητήσεις που κάνουμε (να υπογραμμίσω στην ομάδα υπάρχουν όλες οι προοδευτικές και εκσυγχρονιστικές δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου), ήταν και η ανάδειξη του πιο αποτυχημένου Πρωθυπουργού (λίγο παράξενο αλλά έπεσε στο τραπέζι) μετά την Mεταπολίτευση. Μετά από πολύωρες συζητήσεις καταλήξαμε αρχικά στον συμπαθή Κώστα Καραμανλή, ο οποίος θεωρήθηκε υπεύθυνος της δημοσιονομικής εκτροπής. Παρέλαβε ένα έλλειμμα 180 δις και σε λιγότερο από 5 χρόνια το ανέβασε στα 300δις.
Μερικοί της ομάδας έκλιναν προς τον Παπανδρέου, αλλά ήταν η μειοψηφία. Και, διερωτάται κανείς γιατί δυο νέοι άνθρωποι (Kαραμανλής-Παπανδρέου) που εκλέχτηκαν με τόση μεγάλη πλειοψηφία να χαρακτηρίζονται ως κακοί πρωθυπουργοί με βάση τα εκλογικά αποτελέσματα, που, ακολούθησαν την πρωθυπουργία τους. Τι έφταιξε και σε τόσο μικρό διάστημα οδηγήθηκαν και οι δυο στο ναυάγιο.
Για τον πρώτο, τον Άλαλο, υπάρχει η απειρία, γιατί μέχρι να γίνει Πρωθυπουργός δεν πέρασε ούτε από υφυπουργείο (ούτε από περίπτερο, λένε οι κακεντρεχείς), και ο «ωχαδερφισμός» του,
Αλλά τι έκαναν τα μεγαλοστελέχη του και οι έμπειροι που τον περιέβαλαν και γιατί δεν έλαβαν υπόψη τους τις προειδοποιήσεις Αλογοσκούφη, (υπουργού Οικονομικών της Κυβέρνησης), ότι οδηγούμαστε στα βράχια με ένα απίστευτο έλλειμμα που άγγιζε το 15%;
Για τον δεύτερο, τον Άσχετο, τίποτα δεν ισχύει από απειρία και όλα τα άλλα που ισχύουν για τον Καραμανλή. Και εμπειρία υπήρχε «μπόλικη» και ικανό στελεχιακό δυναμικό, και παρ όλα αυτά δεν τα κατάφερε. Το συμπέρασμα είναι ότι φάνηκε δειλός και αναποφάσιστος την κρίσιμη στιγμή. ΄Εκανε πίσω στο δημοψήφισμα υπακούοντας στις πιέσεις των ξένων και στις εσωτερικές «διαφωνίες», (να το πω κομψά να μη με παραξηγήσουν τα συντρόφια), και οδηγήθηκε στο γνωστό ναυάγιο με την παραίτηση και την είσοδο της χώρας στα πλοκάμια του ΔΝΤ με όλα τα δεινά που επακολούθησαν.
Ο τρίτος της παρέας, ο Ξερόλας, μόλις ανέλαβε την εξουσία άρχισε τις απειλές στην Ευρώπη με τα νταούλια και τους ζουρνάδες, και με τον αέρα του θριαμβευτή των καταλήψεων και των πεζοδρομίων θεώρησε παιχνιδάκι τη διακυβέρνηση της χώρας.
Οι φίλοι μας οι Ευρωπαίοι όμως που δεν τρόμαξαν από τα νταούλια, και μετά το πρώτο ξάφνιασμα του περίεργου Πρωθυπουργού άρχισαν σιγά-σιγά να τον προσγειώνουν στην πραγματικότητα πότε χαϊδεύοντας και πότε τραβώντας του τα αυτιά με αποκορύφωμα την 180ο kolotoumpa (το γράφω με ξένα στοιχεία γιατί έχει καθιερωθεί διεθνώς ο όρος) που διέγραψε ο κ. Τσίπρας και τα επακόλουθα με τους Βαρουφάκηδες, τα δημοψηφίσματα, και τα καταστροφικά μνημόνια που επακολούθησαν και «στράγγιξαν» τη ελληνική κοινωνία.
Η συνέχεια είναι γνωστή σε όλους. Ο κ. Τσίπρας έγινε ο υποτακτικός της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης, του ΝΑΤΟ και τελευταία των Αμερικανών (το τελευταίο πονάει πιο πολύ απ όλα και δεν καταπίνεται με τίποτα).
Έτσι, μ αυτά και μ αυτά, στην παρέα μας, δεν καταφέραμε να καταλήξουμε, αγαπητοί αναγνώστες, ποιος από τους τρεις είναι ο χειρότερος Πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης μέχρι σήμερα. Το αφήνουμε στους αναγνώστες μας και στους ιστορικούς του μέλλοντος «βεβαίως-βεβαίως».