Οι νέοι αντικρίζουν έναν κόσμο που δεν τους παρέχει την παραμικρή εγγύηση ασφάλειας. Οι νέοι ζουν σ’ έναν κόσμο άφιλο. Χωρίς αξίες και ιδανικά. Χωρίς όσια και ιερά. Σ’ έναν κόσμο που άγια είναι τα μέσα και όχι οι σκοποί. Σ’ έναν κόσμο που γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης.
Ακόμη και η δύναμη ενός κόμματος προσμετράτε με βάση τον αριθμό των νεολαίων που μπορούν να κινητοποιηθούν. Όλες αυτές οι σύγχρονες οικονομικές και πολιτικές δομές δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να αποπροσανατολίζουν τη νεολαία και να την στρέφουν σε καταναλωτικά "ιδανικά". Προς τον κόσμο των ειδώλων και του πολιτικού φανατισμού, που είναι ο πιο επισφαλής εχθρός της ουσιαστικής πολιτικοποίησής τους.
Το σχολείο τους υπόσχεται ένα μέλλον χωρίς να τους γνωρίζει το παρόν. Η πολιτική τούς προσφέρει δημοκρατία χωρίς αξιοκρατία, ένα άδειο κέλυφος χωρίς ουσία.
Βλέπω γύρω μου παιδιά που δεν έχουν άλλα ιδανικά παρά από εκείνο της "θέσης". Η φιλοσοφία του "βολέματος" έχει γκρεμίσει τον νεανικό ενθουσιασμό και την αισιοδοξία. Πρέπει λοιπόν, να τεθεί  αμείλικτα το ερώτημα: Θα θέλανε τα παιδιά τους να μοιάσουνε σ' αυτούς; Μήπως το σάπιο που επημαίνεται στη νεολαία θα πρέπει να ανιχνευθεί στους προκατόχους τους; Μήπως δεν τους έχει παραδοθεί η «Ιθάκη», όπως κάποιοι διατείνονται;
Καταλήγω στο ότι οι νέοι μιας και ωρίμασαν νωρίς -περισσότερο νωρίς από όσο έπρεπε-, δεν πρέπει να αναζητήσουν το φάρμακο αλλού, παρά στον εαυτό τους. Να παλέψουν για την γενικότερη αλλαγή ήθους και κύρους αυτής της κοινωνίας. Ας μάθουν πως την άκρη του νήματος την κρατούν οι ίδιοι. Η Αριάδνη, την οποία αντικρίζουν στον καθρέφτη τους, θα τους δώσει τον μίτο για να απεγκλωβιστούν από τους λαβυρίνθους, στους οποίους περιέπεσαν. Ας αναστήσουν την κοινωνία λοιπόν, αφού αρχίσουν την επανάσταση από τον ίδιο τους τον εαυτό.
«Σχεδόν καθετί μεγάλο στον κόσμο αυτόν, πραγματοποιήθηκε από τη νεότητα».
Η ιστορία θα επαναλαμβάνεται αέναα.