Αληθινά περιστατικά είναι, Νίκο, γράφω ότι συγκράτησε η μνήμη μου… Άλλωστε πόσοι αφελείς στρατιώτες δεν προτίμησαν να κάνουν ακόμη και εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας προκειμένου να πάρουν αναρρωτική άδεια. Όλοι μας ξέρουμε ένα τουλάχιστον περιστατικό στρατιώτη, που χειρουργήθηκε χωρίς ιδιαίτερο λόγο…
   Ναι, ναι, συνεχίζει ο Νίκος, το επιχείρησα κι εγώ αλλά δεν έπιασε… Πήγα για μαλλί και κινδύνεψα να βγω κουρεμένος… Στάσου να σου πω…
   Στάθηκα να τον ακούσω…
   …Ήθελα να πάρω άδεια, έστω αναρρωτική… Με είπαν, ένας μπάρμπας μου γιατρός, τον θυμάσαι τον μακαρίτη τον θείο μου, (τον θυμάμαι, είπα, η μνήμη του σεβαστή), ότι αν τρίψω καπνό στη μασχάλη, ή τον μασήσω καλά στο στόμα, θερμαίνεται η περιοχή τοπικά και αν ακουμπήσει το θερμόμετρο δείχνει πυρετό, που ξεγελά τον γιατρό! …
   Αυτό δεν το ξέρω Νικόλα, αλλά συνέχισε…
   Να, ζήτησα να πάω στο 424 στρατιωτικό νοσοκομείο υποτίθεται για εξετάσεις και με στείλανε. Υπηρετούσα στο στρατόπεδο ‘’Νταλίπη’’ στο Βότση Θεσσαλονίκης, με την 136 ΕΣΟ που ιατρικά εκείνο τον καιρό, εξυπηρετούμασταν από τα εξωτερικά ιατρεία του μεγάλου στρατιωτικού νοσοκομείου. Ήθελα να πάρω αναρρωτική άδεια, όπως σε είπα… Μία γνωστή μας προϊσταμένη η Παναΐλα από το Κιλκίς, (αυτήν δεν την ξέρω, είπα), που εργαζόταν εκεί, με είδε στο διάδρομο να περιμένω στη σειρά με άλλους τέσσερις, με γνώρισε και με οδήγησε στον αρχίατρο Βουτσά, για να με ιδεί καλύτερα !... (αυτόν τον θυμάμαι, είπα, ήταν από τα γνωστά και καλά ονόματα στρατιωτικών γιατρών στην Θεσσαλονίκη, για να επιβεβαιώσω την αξιοπιστία και το θυμητικό του).  
   …Προφασίσθηκα ανεξήγητο πυρετό!
  Ο στρατιωτικός γιατρός, αφού με είδε καλά στα μάτια, με ζύγισε με το βλέμμα του  και διέταξε! Πυρετό είπες; (σαν να αμφέβαλλε!)… Βάλτε του το θερμόμετρο…
   Έβαλα το θερμόμετρο στην τριμμένη μασχάλη. Σε λίγο έδειξε 38ο βαθμούς…
   Έδειξε να απορεί ο έμπειρος γιατρός, βλέποντας τα κόκκινα μάγουλά μου και έβαλε την δεξιά παλάμη του στο δροσερό μου μέτωπο…   
   Δοκιμάστε το και στο στόμα… πρόσταξε…
   Το θερμόμετρο εκεί ανέβηκε στους 38,5ο βαθμούς Κελσίου. Πίστεψα ότι θα πιάσει το κόλπο…
   Όμως ο έμπειρος αρχίατρος Βουτσάς, δε ‘μάσσησε’… Με ξανακοίταξε, όλο νόημα…
   Κατέβασε τα παντελόνια, πρόσταξε…
   Υπάκουσα και τα κατέβασα…
   Βάλτε του το θερμόμετρο από πίσω, τώρα, όπως κάνουμε στα μωρά παιδιά…
   …Ωχ, την πάτησα, σκέφθηκα!... Θα πιαστώ!... Θα ‘φάω’ και καμπάνα!...  
   Πήρε στροφές το μυαλό μου…  
   Με μιας, μάζεψα τις σκελέες μου και το έβαλα στα πόδια, όχι από εντροπή, αλλά γιατί εκεί που θα βάζανε το θερμόμετρο, δεν έβαλα καπνό! Έγινα ο ίδιος καπνός και εξαφανίσθηκα…  Όπως έμαθα αργότερα, με κάλυψε η καλή Παναΐλα από το Μύροβο Κιλκίς, από περαιτέρω περιπέτειες…
   Αυτά μου είπε πρωί – πρωί ο Νικόλας με την καλημέρα για να με αναγγείλει,  το …σε διαβάζω…, σε διαβάζω….
   Θα τα γράψω Νίκο, και …θα μας διαβάσουν και άλλοι, του είπα…
   …Γράψε τα, …γράψε τα …και λίγα σε είπα…, για να με απαλλάξει από τυχόν παρεξηγήσεις…
   Κιλκίς Σεπτέμβριος 2017                                
Αναστάσιος  Αμανατίδης