Ο Βασιλεύς Κάσσανδρος κτίζει την πόλη του θεού Διονύσου και την αφιερώνει στη σύζυγό του και αδελφή του μεγίστου των Ελλήνων, Αλεξάνδρου του Μακεδόνος. Θεσσαλονίκη· κόρη του Φιλίππου, αδελφή του Αλεξάνδρου, σύζυγος του Κασσάνδρου, αλλά και Βασίλισσα της Μακεδονίας, έμελλε να πρωταγωνιστήσει επί αιώνες στην παγκόσμια ιστορία. Ο κόλπος της Θέρμης, ο Θερμαϊκός, δέχεται την μοιρολογούσα γοργόνα, που διαλαλεί ότι ζει ο Βασιλιάς Αλέξανδρος.
Ρωμαίοι την πατούν μετά τη δόξα της Μακεδονίας. Τείχη και πύργοι υψώνονται. Τις μαγεμένες κόρες, τις μακεδονικές Καρυάτιδες, στην αγορά της πόλης, διαδέχονται ως σύμβολα του σήμερα, ο Λευκός Πύργος, τα Κάστρα και η Αψίδα του Γαλερίου (Καμάρα).
Εκεί, στο 50 μ.χ., πατά τα χώματά της ο Απόστολος Παύλος, με τον σύντροφό του, Σίλα. Τους φιλοξενούν και γίνονται κήρυκες του Χριστιανισμού ο Ιάσων, ο Σεκούνδος και ο Αρίσταρχος, που γίνεται και ο πρώτος Επίσκοπος της Χριστιανοσύνης στη Θεσσαλονίκη.
Όταν ο Γαλέριος βασιλεύει, ο Άγιος Δημήτριος, στο 305, θριαμβεύει με το μαρτύριό του. Τι και αν ο σύντροφός του, Νέστωρ, ενίκησε τον Λυαίο, θανατώνεται ο Νέστωρ μαζί με τον Μυροβλύτη, τον “φιλόπολι”, τον “σωσίπατρι”, τον “πολιούχο” και “υπέρμαχο” της συμβασιλεύουσας του Βυζαντίου. Συμβασιλεύουσα που έδωσε αυτοκράτορες στην Βασιλεύουσα, δοξασμένους νικητές. Δικαιωματικά τη σημαδεύει το Βυζάντιο ως δευτεραθλήτρια της Βασιλεύουσας, αφού και η πτώση της στους βαρβάρους έγινε το 1430, λίγο πριν την άλωση της Πόλης. Πέρασε χρόνους δίσεκτους, βάρβαροι της δύσης και της ανατολής τη λεηλάτησαν. Έχυσε αίμα στους χρόνους της Τουρκοκρατίας. Έγινε τόπος προσέλκυσης πολλών φυλών και λαών. Έδωσε και πήρε από αυτούς. Έγινε επίκεντρο αγάπης, καθολικά, από όλους τους Έλληνες. Έχυσαν αίμα γι' αυτήν και τη Μακεδονία, Έλληνες της Κρήτης, της Κύπρου, του Πόντου, του Μοριά, των νησιών και από την αλλοδαπή, γιατί γνώριζαν ότι σώζοντας τη Μακεδονία, ισχυροποιούν τον Ελληνισμό. Και έρχεται η ευλογημένη μέρα, μέρα του Αγίου Δημητρίου του 1912, να χτυπήσουν οι καμπάνες της ορθοδοξίας για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης. Στο Διοικητήριο παραδίδεται από τους Οθωμανούς στους Μεταξά και Δούσμανη. Με πρώτο κυβερνήτη της τον Πρίγκιπα Νικόλαο, η πόλις των ονείρων και ευημερίας, αναζητά την δόξα της. Ο άφθαρτος και νικηφόρος Ελληνισμός χτυπιέται ξανά και ξανά, από εχθρούς και φίλους και η πόλη του Μυροβλύτη δέχεται τους διωγμένους Έλληνες της ανατολής, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή.
Πλάθει το νέο μύθο της και, ως συνισταμένη σάρισα, οδηγεί το νέο Ελληνισμό. Αναδεικνύει καθάριους ανθρώπους, εμπνευσμένους από την παράδοση των αλησμόνητων πατρίδων τους και ποτισμένους από την πανάρχαια εδαφοκλιματική συνθήκη, της μάνας γης της Μακεδονίας.
Άγιε της πόλης· Σκέπε, φρούρει, φύλατε...