Η ανάρτηση αυτή τη φορά ανήκε σε μια εξαιρετικά συμπαθή εταιρεία μελισσοκομικών προϊόντων από την Καβάλα. Αναφερόταν στην απόπειρα των ΗΠΑ να βάλουν δασμούς στο μέλι Κίνας το 2001, και στην απάντηση της ασιατικής υπερδύναμης, με μία τεχνική που καθιστούσε αδύνατο εργαστηριακά τον εντοπισμό της χώρας προέλευσης. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, η πρώτη χώρα κατανάλωσης μελιού στον κόσμο, ηττήθηκε από την πρώτη σε ποσότητα παραγωγό μελιού στον κόσμο. Με την τεχνική αυτή, το κινέζικο μέλι φθάνει στα πιάτα μας, ευτελές αλλά πάμφθηνο. Ποιος βιομηχανικός κατασκευαστής, ποια μεγάλη αλυσίδα ζαχαροπλαστείων με μεγάλη παραγωγή, θα προτιμήσει το ελληνικό μέλι των 8 και 10 ευρώ το κιλό, όταν μπορεί να αγοράσει το κινέζικο με 1 ευρώ; Και πόσοι Έλληνες, με την οικονομική κρίση που μας μαστίζει, θα προτιμήσουν ένα ακριβότερο μελομακάρονο – ιδίως στις περιπτώσεις που θα θέλουνε απλά να βγάλουν μια υποχρέωση;
Η ανάρτηση που διαβάσαμε, έδωσε το έναυσμα και για μια ενδιαφέρουσα συζήτηση. Οι περισσότεροι αναγνώστες εξέφραζαν τον ενθουσιασμό τους για το ελληνικό μέλι και διαβεβαίωναν πως οι ίδιοι μελισσοκομικά ήταν πιστοί στα πάτρια. Ένας ωστόσο, ο γκρινιάρης της παρέας, είχε αντιρρήσεις. “Μπορεί με αυτά που μας συνέβησαν, να φάει ο Έλληνας μέλι με 7 και 8 ευρώ το κιλό; Στα κινέζικα τον σπρώχνετε εσείς με την απληστία και την αναλγησία σας, που επιμένετε να απευθύνεστε σε μισθωτούς των 1500 ευρώ, όταν οι μισθοί τους έχουν συρρικνωθεί στα 600!”.
Η αντίδραση ήταν άμεση και...“ελληνική”: “Αν νομίζεις πως μπορείς να βγάλεις μέλι με λιγότερα, έλα να κάνεις εσύ αυτή τη δουλειά” του αποκρίθηκε ένας παραγωγός. “Με 5 ευρώ λιανική, δεν μπορεί να πουληθεί το ελληνικό” απάντησε ένας άλλος. “Ό,τι πληρώσεις θα πάρεις. Αυτός είναι ο νόμος της αγοράς!” δήλωσε με ύφος ο στυγνός της παρέας. “Οι Έλληνες μελισσοκόμοι που δραστηριοποιούνται στην παραγωγή και το εμπόριο, δεν μπορούν να δουλέψουν μόνοι τους. Χρειάζονται και βοηθούς, μισθούς, ένσημα” παρενέβη ένας άλλος. “Είδες πολλούς μελισσοκόμους να έχουν υπαλλήλους, ή να κόβουν τιμολόγια;” παρενέβη μια δεύτερη αιρετική. “Πριν από χρόνια, τα καύσιμα ήταν στο ένα τρίτο της τιμής τους, η ζάχαρη το ίδιο, η ξυλεία το ίδιο, τα χρώματα, τα λάστιχα. Δεν γίνεται να πουλήσω πιο φθηνά το μέλι μου” επέμεινε ένας άλλος παραγωγός. “Στις καφετέριες, ο καφές πουλιέται για 4,5 ευρώ και είναι γεμάτες. Όπου θέλει ο καθένας, βρίσκει να τα δώσει” πρόσθεσε στη συνέχεια ένας...αποφθεγματικός!
Η ίδια συζήτηση διεξάγεται εδώ και χρόνια για μια σειρά από άλλα προϊόντα – από την διατροφή έως την ένδυση, από τα έπιπλα ως τα αξεσουάρ, ακόμα και για την προέλευση των σούπερ μάρκετ που ψωνίζουμε. Άκρη όμως δεν βγαίνει. Και δεν θα βγαίνει, όσο ο καταναλωτής παραμένει συνειδητά μακάριος, γνωρίζοντας ενδόμυχα, πως αν σκαλίσει λιγάκι παραπάνω τα πράγματα, θα κληθεί να βάλει το χέρι στην τσέπη και να φορτωθεί ευθύνες.
Τι μένει λοιπόν να γίνει; Μια εθνική προσπάθεια συνεννόησης ανάμεσα στους παραγωγούς και τους βιομηχάνους, τους οργανωμένους καταναλωτές, τους διαφημιστές και τους καναλάρχες, την τοπική αυτοδιοίκηση – και βεβαίως την κυβέρνηση, που με το δεξί μεριμνά για την παραγωγή, και με το αριστερό για την φορολογία, κι εκ των πραγμάτων μπορεί να συντονίσει τον διάλογο. Ετούτη την προσπάθεια την ακούμε διαρκώς μα δεν την βλέπουμε. Μέχρι να ευοδώσει, οι Μακεδόνες θα αγωνιούμε για την ονομασία του χαλβά μας, αλλά το μέλι μέσα θα έρχεται απ' αλλού.