Έσπευσα!
  Σε λίγη ώρα βρέθηκα στον τέταρτο όροφο της γωνιακής πολυκατοικίας στο κέντρο του Κιλκίς, όπου το διαμέρισμα που ζούσε το ζεύγος Γ. και Ε. Κ.
   Η Ε. αυτό ήταν το όνομά της, λέγω ήταν, γιατί δεν είναι πλέον ανάμεσά μας, το χαμογελαστό, με τα μεγάλα μαύρα μάτια, κορίτσι, που θυμόμουν από τα μαθητικά χρόνια του γυμνασίου, έπασχε καιρό τώρα από σακχαρώδη διαβήτη, την πιο συχνή μεταβολική διαταραχή στον οργανισμό. Καθησυχαστικά τους έλεγα, ότι είναι ασθένεια της ευμάρειας και των καταναλωτικών κοινωνιών, αφού έρχεται ψηλά στις πρώτες θέσεις νοσηρότητας στις προηγμένες δυτικές χώρες.  Στην περίπτωσή μας εδώ, αντιμετωπίζονταν με δίαιτα και ινσουλίνη. Σε αυτές τις περιπτώσεις πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος υπογλυκαιμικών επεισοδίων, κυρίως λόγω υπέρβασης της δόσης του φαρμάκου. Τα συμπτώματα της υπογλυκαιμίας είναι οξέα, θορυβώδη και ανησυχητικά, που θέλουν άμεση αντιμετώπιση πριν μεταπέσει ο ασθενής σε υπογλυκαιμικό κώμα. Χρειάζεται επειγόντως σακχαρούχος ορός κι αυτό γίνεται εκ του ασφαλούς στο νοσοκομείο, στο οποίο συνέστησα την άμεση μεταφορά.
   Δεν υπήρξε αρνητική αντίδραση από τον σύζυγο δάσκαλο!
   Το λέγω αυτό γιατί πολλές φορές ο γιατρός συναντά, σε περιπτώσεις επείγουσας ανάγκης, την ακατανόητη άρνηση διακομιδής  του ασθενή, που κινδυνεύει, στο νοσοκομείο.
   Μέχρις εδώ ήταν μια συνήθης κατ’ οίκον επίσκεψη σε έκτακτο περιστατικό. Ο λόγος, που κάνω την ειδική αναφορά, προέκυψε με τον τρόπο μεταφοράς της ημιλιπόθυμης γυναίκας από τον τέταρτο όροφο της οικοδομής στο νοσοκομείο. Τον καιρό εκείνο δε λειτουργούσε ΕΚΑΒ. Οι διακομιδές ασθενών γίνονταν με ταξί ή με γιώτα χι  (ΙΧ), με την φροντίδα των οικείων και την συνοδεία ή συνδρομή του γιατρού. Ταξί, νύχτα που ήτανε, δε βρέθηκε. Ο σύζυγος που έδειχνε να τα είχε χαμένα, με το βλέμμα του τα περίμενε όλα από εμένα…
   Αποφάσισα να την μεταφέρω με το δίθυρο BMW μου. Άλλωστε δεν ήταν η πρώτη φορά με τους ασθενείς μου… Το πρόβλημα που ανέκυψε τώρα, ήταν, το πως πάμε από τον 4ο όροφο μέχρι το αυτοκίνητο. Η ασθενής ήταν σε λιποθυμική κατάσταση και δε στεκόταν στα πόδια της.
   Ο σύζυγος Γιώργος Κ. προφασίσθηκε:
  … Έχω καρδιά, δεν μπορώ να τη φορτωθώ!...  Άλλωστε, γιατρέ, εσύ με είπες χαρακτηριστικά να μη σηκώνω βάρος και να μη κουράζομαι, γιατί δεν αντέχουν τα στεφανιαία μου!...  Είπε και περίμενε την απαλλαγή του!...
   Είπα μέσα μου,  …σε είπα ακόμη και να μην καπνίζεις, αλλά εσύ καπνίζεις σαν ‘αράπης’ κρυφά, αλλά και καμιά φορά και φανερά στο καφενείο…,  αλλά τώρα έδειξα να συμφωνώ…
   Τον απάλλαξα!
   Η γραία μάνα Ελπίδα, που παρακολουθούσε με πόνο είπε :
… Είμαι γριά και αδύναμη, δεν αντέχω να κάνω κάτι…  Εγώ ’κί σώζω… (στα ποντιακά)
   Δεν είχα καιρό για χάσιμο…  Το αποφάσισα!... Θα την φορτωθώ εγώ!... Το περιστατικό δεν σήκωνε χρονοτριβή.
   Είπα:
   … Δάσκαλε πάρε τα κλειδιά και κατέβα να ανοίξεις το αυτοκίνητο.
    Πήρα την λιποθυμισμένη γυναίκα στην αγκαλιά μου. Το πρόβλημα δεν ήταν η μεταμεσονύκτια εικόνα του ιατρού να κατεβάζει με το ασανσέρ αγκαλιά την χωρίς αισθήσεις, μισόγυμνη και κάθιδρη  μεσήλικα ασθενή. Ήμουν αρκετά νέος ακόμη και τα χέρια μου βαστούσαν! Ούτε που με ένοιαζε τι θα έλεγε κάποιος, που τυχόν θα με έβλεπε μέσα στην κρύα νύχτα.  
   Το πρόβλημα ήταν εκείνο του στενού ασανσέρ, των παλιών οικοδομών, των δύο ατόμων και αυτών σε όρθια θέση. Νομίζω ότι ακόμη παραμένει το ίδιο!
   Τέλος πάντων με κομμένη την ανάσα, πάτησα το κουμπί της καθόδου. Αλλά και όταν βρέθηκα κάτω με την λιπόθυμη ασθενή στην αγκαλιά, βρήκα έναν, σε σύγχυση, σύζυγο, να δυσκολεύεται να διανοίξει το πίσω και ευρύχωρο κάθισμα του δίθυρου αυτοκινήτου με εμένα να περιμένω με την λιπόθυμη γυναίκα αγκαλιά, μεσάνυχτα στο δρόμο!
   Τέλος πάντων, με αυτά και τα λοιπά, μπήκαμε, έβαλα εμπρός και φτάσαμε στο νοσοκομείο, περασμένα μεσάνυχτα, όπου  η ασθενής βρέθηκε πλέον σε ασφαλέστερα και υπεύθυνα χέρια, για να ανανήψει τις λίγες επόμενες ώρες… Τόσο διαρκεί η αποκατάσταση, αν μεταφερθεί όσο γρηγορότερα γίνεται σε νοσοκομείο ο υπογλυκαιμικός.
   Δεν νομίζω, αν έμεινε κάτι στη μνήμη των ‘ηρώων’ μου, η άξια περιγραφής εικόνα της μεταφοράς της συζύγου στο νοσοκομείο, γιατί δεν θυμούμαι να αναφέρονταν αργότερα σ’ αυτήν, παρόλο που συνέχιζαν τις επισκέψεις τους στο ιατρείο μου και πολύ φοβούμαι ίσως και να μη το αναγνώριζαν και να το θεωρούσαν μέσα στις υποχρεώσεις μου. Πάντως τώρα που τα αφηγούμαι δεν υπάρχει κανείς από τους τρεις στη ζωή! Δεν είχα άλλους μάρτυρες να περιγράψουν τη σκηνή την νύχτα εκείνη.         
   Μια που αναφέρθηκα στον σύζυγο δάσκαλο Γ. Κ., θα μπορούσα να σταθώ κριτικά απέναντί του, για τον λόγο που προφασίσθηκε να μη φορτωθεί αυτός την λιποβαρή ημιλιπόθυμη σύζυγο, επικαλούμενος παλαιότερες δικές μου συστάσεις, όπως να αποφεύγει τα βάρη και τα ‘ζορίσματα’, λόγω των ευαίσθητων στεφανιαίων αγγείων του.
   Και ιατρικά μεν έπραξε σωστά, δεν έπραττε όμως το ίδιο σωστά και για το επικίνδυνο τσιγάρο, που το απαγόρευσα ‘δια μαχαίρας’,  αλλά αυτός συνέχιζε να καπνίζει, άλλοτε κρυφά και άλλοτε φανερά. Αλλά και το προκλητικότερο ήταν, να ανάψει τσιγάρο, όσο μας περίμενε να βγούμε από το ασανσέρ, στο αυτοκίνητο κάτω στο δρόμο εκείνη τη νύχτα.
   Ωστόσο, παρά τις σκληρές παραπάνω παρατηρήσεις μου για την ‘ψυχρή’ αντιμετώπιση του έκτακτου συμβάματος της συμβίας του, από τον καλό κατά τα άλλα δάσκαλο Γ. Κ. που κρατούσε από μεγάλο καυκάσικο χωριό του Κιλκίς, μου έμειναν στο νου οι μελαγχολικές διαπιστώσεις του από τον κύκλο ζωής ενός ζευγαριού, που τις εύρισκα σωστές γι’ αυτό και τις θυμούμαι. Τις θυμούμαι γιατί με άρεζαν και τον έβαζα να τις επαναλαμβάνει, κάθε φορά που επισκεπτόταν το ιατρείο με το βιβλιάριο, στις επισκέψεις ρουτίνας για αναγραφή φαρμάκων και εργαστηριακών εξετάσεων.
   Μου άρεζε αυτό που μονολογούσε με παράπονο, παρούσας μερικές φορές και της συνοδού γυναίκας του:
   …Κάποτε, τον καιρό της νιότης, γιατρέ, όταν περπατούσαμε πιασμένοι χέρι – χέρι, ως νεανικό ζευγάρι, στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, αναζητούσαμε ωραίες βιτρίνες για αγορές,  φημισμένα φαγάδικα με εδέσματα εκλεκτά τερψιλαρύγγια και όταν ήταν να μείνουμε, διαλέγαμε καλά, σοβαρά και ακριβά ξενοδοχεία!...  
   Τώρα με τα προβλήματα υγείας και των δυο μας, κάθε κάθοδος εκεί συνοδεύεται με αναζήτηση φημισμένων ιατρών και σύγχρονων ιατρικών εργαστηρίων και κλινικών…
    Αυτή είναι η ζωή…
   Το ζεύγος του δάσκαλου Γ. Κ. και της μαίας Ε., έφυγε σχετικά νωρίς από τη ζωή, ο ένας μετά τον άλλον, σε ηλικία γύρω στα εξήντα.  

   Κιλκίς Μάρτιος 2018