Ημέρα σαν τη σημερινή μας θυμίζει ότι ως βία κατά των γυναικών νοείται κάθε μορφή σωματικής, σεξουαλικής και ψυχολογικής βίας, όπως:
α) Της βίας που ασκείται στα πλαίσια της οικογένειας (συμπεριλαμβανομένης της προγεννητικής επιλογής σε συνάρτηση με το φύλο του εμβρύου, εκτός από την περίπτωση ιατρικής ανάγκης), της συστηματικής παραμέλησης των μικρών κοριτσιών, των πρόωρων γάμων, της βίας που ασκείται από τους συντρόφους και τους πρώην συζύγους, των ξυλοδαρμών, της σεξουαλικής κακοποίησης που επιβάλλεται σε κορίτσια εντός της οικογενείας - μεταξύ των οποίων της αιμομιξίας, του βιασμού μεταξύ συνήθων συντρόφων ή συντρόφων που συζούν, των ακρωτηριασμών των γυναικείων γεννητικών οργάνων και άλλων παραδοσιακών πρακτικών που είναι επιβλαβείς για τις γυναίκες.
β) Της βίας που ασκείται στα πλαίσια της κοινωνίας (συμπεριλαμβανομένου του βιασμού, της σεξουαλικής κακοποίησης, της σεξουαλικής παρενόχλησης και κάθε μορφής παρενόχλησης, που σχετίζεται με το φύλο του θύματος, του εκφοβισμού κατά την εργασία, στα εκπαιδευτικά ιδρύματα και αλλού, της εμπορίας γυναικών και της εκμετάλλευσης της αλλότριας πορνείας, των σύγχρονων μορφών δουλείας, των κατά συρροή δολοφονιών γυναικών, του εμπορίου γυναικών και κοριτσιών για λόγους σεξουαλικής εκμετάλλευσης και για κάθε άλλο σκοπό εκμετάλλευσης).
Η Νέα Δημοκρατία, ως Κυβέρνηση, δεν υπήρξε αδρανής, ως προς το συγκεκριμένο θέμα.
Εντάξαμε στο νομικό μας οπλοστάσιο δύο καινούριους νόμους, που αφορούν τη γυναίκα και τη διασφάλιση των δικαιωμάτων της:
α) τον νόμο 3500/06 για την αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας και
β) τον νόμο 3488/06 για την ίση μεταχείριση ανδρών και γυναικών.
Ασφαλώς, η θεσμοθέτηση του νομικού πλαισίου παρέχει στην Πολιτεία το δικαίωμα και την υποχρέωση να το εφαρμόζει, όμως, δεν αρκεί για την αντιμετώπιση του φαινομένου.
Ως Γραμματεία Γυναικείων Θεμάτων της Ν.Δ. δεν έχουμε σταματήσει να τονίζουμε πως για την ουσιαστική αντιμετώπιση του φαινομένου της βίας κατά των γυναικών χρειάζεται συντονισμένη, πολυεπίπεδη παρέμβαση, μέσω δράσεων πρόληψης και εκπαίδευσης, με διάγνωση και αποτελεσματική προστασία των θυμάτων και με τη δημιουργία θεραπευτικών προγραμμάτων για τους δράστες. Στις διαδικασίες αυτές είναι απαραίτητη η συμμετοχή του συστήματος υγείας, δικαιοσύνης, της αστυνομίας, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, των ΜΚΟ, αλλά και όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης ».