Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024, 12:30:55 μμ
Δευτέρα, 26 Νοεμβρίου 2018 15:05

Ο δυναμικός ποδοσφαιριστής με καρδιά… λαγού…

Του Αναστάσιου Αμανατίδη.

 

Για ένα διάστημα δύο τριών χρόνων ταλαιπωρήθηκα, ως ιατρός, με τον νεαρό ποδοσφαιριστή Τ.Κ. Δεν πρέπει να ξεπερνούσε τα 22, ήταν άρτιας σωματικής διάπλασης και μόλις απολύθηκε από το στρατό. Δυναμικός αμυντικός μέσα στο γήπεδο, με καθαρό παιχνίδι, ήταν από τα συμπαθέστερα παιδιά της κερκίδας. Ευοίωνο προβλέπονταν το μέλλον του!

 

Όμως η ελπιδοφόρα ποδοσφαιρική πορεία ανακόπηκε πρόωρα, εξ αιτίας ενός φοβικού συνδρόμου, που εμφιλοχώρησε μέσα του. Του είχε μπει έμμονη η ιδέα, ότι ‘έχει καρδιά’ και ότι θα πεθάνει από καρδιά. Η άσχημη ψυχολογική κατάσταση άρχιζε να επηρεάζει την πορεία του στο γήπεδο, αλλά και το κλίμα της οικογένειας καθημερινά, ιδιαίτερα όταν έπεφτε το σκοτάδι της νύχτας και εξέλιπε η βουή της ημέρας.
Δεν ήταν μία, δεν ήταν δύο, δεν ήταν τρεις, ήταν πάρα πολλές οι φορές, που εναγωνίως με τηλεφωνούσαν περασμένα μεσάνυχτα για ιατρική επίσκεψη στο σπίτι. Τις περισσότερες φορές πήγαινα για τους γονείς και ιδιαίτερα για τον πατέρα με τον οποίο διατηρούσα πολύ καλή γνωριμία από την εποχή της προεδρίας μου (1974-1977) του Κιλκισιακού, που ήταν από τους καλούς συνεργάτες μου.
Όμως το πράγμα παράγινε και εγώ δεν ήμουν ο ειδικός ιατρός να αντιμετωπίσω υπεύθυνα την παθολογική αυτήν αγχωτική συνδρομή. Αφήστε, που σε αυτές τις περιπτώσεις, οι ασθενείς αποφεύγουν να ζητήσουν τη συνδρομή ειδικού ιατρού για τον φόβο του στιγματισμού και καταφεύγουν στην εύκολη λύση του γενικού γιατρού και φυσικά το πρόβλημα, που προκαλεί το φοβικό σύνδρομο, μένει ανεξερεύνητο και αγιάτρευτο.
Περιοριζόμουν στις διαβεβαιώσεις, ότι το παιδί δεν έχει τίποτε το παθολογικό, ότι δεν κινδυνεύει να πεθάνει, έκαμνα και ένα καρδιογράφημα για επιβεβαίωση, ‘μάλωνα’ και λίγο τον αγωνιούντα ποδοσφαιριστή και αποχωρούσα, λέγοντας, όταν εξαντλούνταν η υπομονή μου, ότι θα πρέπει να υπάρχει και λίγος σεβασμός απέναντι στις αντοχές ενός γιατρού, όταν αποδεδειγμένα είναι πεπεισμένοι, ότι το πρόβλημα δεν είναι παθολογικό, που να θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του ανθρώπου.
Με την μικρή εμπειρία μου επάνω σε αυτές τις καταστάσεις, που δεν ήταν σπάνιες, πολλές φορές έβλεπα να λειτουργεί θεραπευτικά σε ανάλογες περιπτώσεις και η σκληρή γλώσσα του γιατρού, όταν βέβαια υπήρχε η βεβαιότητα της ασφαλούς διάγνωσης, ότι πρόκειται περί ψυχολογικής παρέκκλισης, χωρίς να τίθεται σε κίνδυνο η ζωή του εξεταζόμενου ‘ασθενή’.
Δεν έμαθα ποτέ αν κατέφυγε η οικογένεια του ποδοσφαιριστή εν τέλει σε ειδικό γιατρό. Πάντως σταδιακά αραίωσαν οι κλήσεις του τηλεφώνου, εγώ δε, σε τυχαίες συναντήσεις στο δρόμο απέφευγα να ρωτήσω για την πορεία του, μη τυχόν ξαναξυπνήσει και υποτροπιάσει το σύνδρομο, ανταλλάσσαμε φιλόφρονες εκφράσεις, έως και σκωπτικούς υπαινιγμούς εκ μέρους μου, που τους δεχόταν ο ρωμαλέος, με καρδιά… λαγού, πρώην ποδοσφαιριστής – ασθενής μου αδιαμαρτύρητα.
Ο Τ. Κ. δεν με απασχόλησε άλλο, εδώ και είκοσι περίπου χρόνια. Τον απασχολούν, ως με μαρτυρεί ο ίδιος, εμού δε ως δημάρχου Κιλκίς πλέον, προβλήματα εργασιακής αποκατάστασης, που τα αντιμετωπίζει μόνος του, μάλλον με ελαφρά την καρδία, που άντεξε τα ‘δύσκολα’.

 

Ο σκληρός φίλαθλος
με την ‘ευαίσθητη’ καρδιά…
Ιδιαίτερη περίπτωση φαίνεται να είναι αυτή του Δ.Β., άντρα κατά τι νεότερο από εμένα, παντρεμένο, που έχει και δύο όμορφες κορούλες, δυναμικού φίλαθλου του Κιλκισιακού, γνωστής σε μένα οικογένειας.
Τον γνώρισα στις κερκίδες του Κιλκισιακού. Ανήκε στην κατηγορία των ζωηρών, φωνακλάδων, έως ‘καβγατζήδων’ φιλάθλων. Γρήγορα έγινε άνθρωπος του στενού περιβάλλοντος του προέδρου, που την τριετία 1974-1977 δεν ήταν άλλος από τον γράφοντα, τον νεαρό ιατρό Αμανατίδη! Ήταν και εξάδερφος του συμμαθητή μου στο γυμνάσιο Κιλκίς Τ. Α., πράγμα που ισχυροποιούσε την αμοιβαία καλή γνωριμία.
Κάθε φορά που βρισκόμουν στο γήπεδο, ο ζωηρός φίλος μας με την στεντόρεια φωνή ήταν εκεί! Ένοιωθα ασφαλής εγώ, διότι σε τυχόν επεισόδια του γηπέδου θα τύχαινα προστασίας. Διότι ο Δ. Β. διέθετε θάρρος, κοινό ‘καυκάσικο’ μυαλό και μεγάλη σωματική δύναμη. Ανάστημα πάνω από 1,85μ. και αδρά σωματικά χαρακτηριστικά.
Ένα πράγμα δεν είχα προσέξει! Δε θυμάμαι, αν συνόδευσε την ομάδα, ως ‘πετσί’ φίλαθλος, που εμφανιζόταν, στα εκτός έδρας παιχνίδια. Το λέγω αυτό, γιατί έμπειρο ιατρικό ‘μάτι’, ή ένα καλό ιστορικό, από έναν γιατρό, για όλες τις ασθένειες, ως και τα ψυχολογικά σύνδρομα, πάντα έχουν να δείξουν κάποια συμπτώματα από νεαρότερες ηλικίες.
Χρόνια αργότερα, τη δεκαετία του ’80, που ήταν και η χρυσή ιατρική μου δεκαετία, τότε που άφησα τον Κιλκισιακό και ασχολήθηκα περισσότερο με τον Γυμναστικό Αθλητικό Σύλλογο (ΓΑΣ), έβλεπα, ότι ο ισχυρός φιλικός δεσμός με τον παθιασμένο φίλαθλο του ποδοσφαιρικού Κιλκισιακού, ‘μετακινήθηκε’ και συνεχιζόταν τώρα στις κερκίδες του κλειστού γυμναστηρίου, όπου αγωνίζονταν τα πολλά τμήματα του ερασιτέχνη ΓΑΣ. Παρακολουθούσε ακόμη και τις προπονήσεις και δεν έλειπε, όσο δεν έλειπα κι εγώ!
Και κάποια φορά, που έπαυσα να πηγαίνω στα γήπεδα, άρχισε να με αναζητά εκείνος. Μαθαίνω, από το οικογενειακό του περιβάλλον, πως ο φίλος μας πάσχει από μια καρδιακή βαλβιδοπάθεια, ασυμπτωματική, μικρού βαθμού μεν, που όμως του δημιουργούσε ανασφάλειες, έως και την βαριά σκέψη και το μελαγχολικό αίσθημα του αιφνιδίου θανάτου (καρδία γαρ), ιδιαίτερα τις νυχτερινές ώρες, τότε που έσβηναν τα φώτα και έπαυαν οι θόρυβοι της πόλης.
Υπήρξαν περίοδοι που σχεδόν κάθε νύχτα δεχόμουν τηλεφωνική κλήση για κατ’ οίκον εξέταση του ολιγόψυχου ασθενούς Δ. Β., πρώην ‘ταραξία’ των γηπέδων. Περιοριζόμουν σε πολλές ενθαρρυντικές παραινέσεις και σε ένα πειστικό καρδιογράφημα, παρ’ όλο που ήξερα ότι οι καρδιακές βαλβιδοπάθειες δεν ‘πιάνονται’ με το ηλεκτροκαρδιογράφημα! Ο μέσος ‘Καυκάσιος’ ασθενής έλεγα, ότι έχει μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στο μηχάνημα. Με σύμμαχο το ‘καλό’ καρδιογράφημα αποχαιρετούσα τον ‘ασθενή’, για να βρω κι εγώ λίγο χρόνο να κλείσω το υπόλοιπο της νύχτας τα μάτια μου.
Η κατάσταση άρχισε να γίνεται κουραστική έως αφόρητη, ιδίως εκείνο το μεταμεσονύκτιο ξύπνημα, και απείλησα ότι δεν θα ανταποκριθώ στις κλήσεις άλλο, εάν δεν επισκεφθεί ο ασθενής ειδικούς γιατρούς στη Θεσσαλονίκη.
Και τότε εξομολογήθηκε την αδυναμία του. Ο φίλος μας δεν μπορεί να κάνει βήμα έξω από την πόλη. Του σφίγγεται το στήθος και πάει να βγει η ψυχή του! Έχει βλέπετε και την καρδιά του… Που να βρεθεί γιατρός, πρώτες βοήθειες και νοσοκομείο, όταν βγει από την πόλη και απομακρυνθεί από κατοικημένο χώρο. Να που άρχισαν να ερμηνεύονται πολλά από την ‘αγάπη’ κι εμπιστοσύνη απέναντί μου! Ο καλός μου φίλος και φίλαθλος έπασχε, όχι τόσο από καρδιά, όσο από εκείνα τα αγχωτικά σύνδρομα των ανασφαλειών της κατηγορίας των αγοραφοβιών!
Άρχισα να συμπαθώ περισσότερο τον ‘ασθενή’ μου Δ.Β. Μετάνιωσα για πολλά σκληρά μεταμεσονύκτια λόγια μου προς αυτόν, τότε με τις επανειλημμένες κλήσεις, αυτού και των συγγενών του, που υπόφεραν μαζί του, ξενυχτώντας και αυτοί! Τον είδα με άλλο μάτι! Επιχείρησα και ανάλαβα εγώ να κάνω ψυχοθεραπεία στον δυστυχή.
Τον δεχόμουν στο ιατρείο να είναι απλώς κοντά μου. Να διαπιστώνει, ‘ιδίοις όμμασι’ (με τα ίδια του τα μάτια), την εμπιστοσύνη που μου έχει ο κόσμος, τις θεραπευτικές δυνατότητες που έχει η ιατρική, αλλά προ πάντων την πειστική δύναμη που έχει ο λόγος του ιατρού. Όταν είχα τηλεφωνική κλήση για επίσκεψη σε κάποιο χωριό και ήταν καθημερινό φαινόμενο αυτό, του πρότεινα να με κάνει παρέα στο αυτοκίνητο. Γνώριζε από μηχανές και αυτοκίνητα και του ανέθετα να παρακολουθεί την λειτουργία του αυτοκινήτου μου! Έτσι για να αποσπάσω έστω και λίγες στιγμές την προσοχή του και να απαλλαγεί από τις φοβικές του σκέψεις, ενόσω απομακρυνόμασταν από το Κιλκίς!
Ενθυμούμαι ένα απόγευμα πήραμε τον δρόμο της Ευκαρπίας για ιατρική επίσκεψη, άλλου αγχωτικού, κατά σύμπτωση, ‘γεράκου’. Κάπου στο ύψος της Εκάλης βλέπω τον φίλο μου στο κάθισμα του συνοδηγού ανήσυχο, να τεντώνει τα πόδια του, σα να ήθελε να πατήσει φρένο, να σφίγγει τα χέρια του, να δυσκολεύει την ανάσα του!
Κατάλαβα… Προσπάθησα να τον αποπροσανατολίσω αλλάζοντας συζήτηση, κάμνοντας τον αδιάφορο. Τα κατάφερα.
Πήγαμε στην Ευκαρπία, μαζί και ο συνοδός φίλος μας παρών στην εξέταση, άνδρα (ευτυχώς) ασθενούς, επίσης, όπως είπα, αγχωτικού, γνωστού μου από τις συχνές επισκέψεις, είπαμε πολλά παρηγορητικά, γράψαμε μικρή συνταγή, εισπράξαμε το ευχαριστώ και επιστρέψαμε σχετικά γρήγορα στην πόλη.
Αυτό ήταν!
Ο Δ. Β. άρχισε να ξεθαρρεύει. Πήρε επάνω του. Ήρθε και άλλες φορές μαζί μου για ιατρικές επισκέψεις εκτός Κιλκίς και σε μακρινότερα χωριά. Μέχρι και την ορεινή Ποντοκερασιά! Κατάφερε να πάει και στη Θεσσαλονίκη με το λεωφορείο με την συνοδεία πλέον των οικείων του. Επισκέφθηκε καρδιοχειρουργό και υποβλήθηκε στην εγχείρηση διάνοιξης της εστενωμένης βαλβίδας με επιτυχία. Τον διαβεβαίωσαν και τον έπεισαν, ότι αποκαταστάθηκε η οργανική του βλάβη και ότι δεν διατρέχει πλέον κανένα κίνδυνο…
Πέρασαν κοντά τριάντα χρόνια από τότε. Ο Δ. Β. πάντα ψηλός και ευθυτενής, δεν με απασχόλησε ιατρικά από τότε… Παρέμεινε ένας παλιός καλός φίλος και μάλιστα με πολύ προσγειωμένο μυαλό…
Κιλκίς Νοέμβριος 2018