Παρασκευή, 19 Απριλίου 2024, 3:10:50 πμ
Τρίτη, 29 Μαϊος 2018 20:01

Ο νόμος του Λυντς

Του Ανδρέα Μακρίδη.

 

Στην Άγρια Δύση της Αμερικής, πριν από 200 χρόνια γεννήθηκε ο λεγόμενος “νόμος του Λυντς”. Αφορούσε την εξωδικαστική απονομή δικαιοσύνης, με μόνη πρωτοβουλία της τοπικής κοινότητας, που μπορούσε να παίρνει το νόμο στα χέρια της κατά το δοκούν – απ' την κατάσχεση περιουσιών, μέχρι τους ομαδικούς ξυλοδαρμούς και τον θάνατο. Στα ελληνικά, αυτό ονομάζεται λυντσάρισμα – και η πιο πρόσφατη εφαρμογή του επιχειρήθηκε εναντίον του δημάρχου Θεσσαλονίκης.


Ο Γιάννης Μπουτάρης είναι ένα πρόσωπο με φανατικούς υποστηρικτές και φανατικούς αντιπάλους – συνήθως για τους λάθος λόγους. Οι επιλογές του είναι ιδιόμορφες, η συμπεριφορά του επίσης. Πετυχημένος επιχειρηματίας στο επάγγελμα, στην τοπική αυτοδιοίκηση συνεργάστηκε με το ΚΚΕ. Θρησκευόμενος ο ίδιος, συγκρούεται συχνά με την διοικούσα Εκκλησία. Γόνος οικογένειας με συνεισφορά στην ελληνικότητα της Μακεδονίας, προωθεί σήμερα τον συμβιβασμό με τα Σκόπια. Και μια επίμαχή του φράση, που αφορούσε τους Ποντίους, οδήγησε κάποιους στον ξυλοδαρμό του. Έχουν άραγε δίκιο;

Ο κόσμος που ωρύεται εναντίον του Γιάννη Μπουτάρη σήμερα, ξεχνά πως ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, είναι ο πρώτος Έλληνας δήμαρχος που προώθησε μαθήματα ποντιακής διαλέκτου τριετούς διάρκειας, ήδη από τον Ιανουάριο του 2013, με συγκεκριμένο εγχειρίδιο σε συνεργασία με τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Ποντίων Εκπαιδευτικών. Όλοι οι άλλοι δήμοι που προχώρησαν σε αντίστοιχα σεμινάρια – μεταξύ τους και ο δήμος Κιλκίς – το έκαναν δυο χρόνια αργότερα, καθυστερημένοι και καταϊδρωμένοι. Δείχνει άραγε αυτό περιφρόνηση για τους Ποντίους;
Υπάρχει βεβαίως, μια επίμαχη φράση που δικαίως σκανδάλισε την ποντιακή κοινότητα: Πριν από ένα χρόνο, σε συνέντευξή του στον ελληνικό δημοσιογραφικό κόμβο Greekreporter.com, ο Γιάννης Μπουτάρης αναφέρθηκε στις προσπάθειές του να προσελκύσει στη Θεσσαλονίκη Τούρκους, Εβραίους και Ρώσους τουρίστες. Κι αναφερόμενος στους Τούρκους, είπε μεταξύ άλλων πως “δεν μου καίγεται καρφί για το αν ο Κεμάλ σκότωσε Έλληνες ή οτιδήποτε άλλο. Όπως εμείς πηγαίνουμε στην Κωνσταντινούπολη, στη Σμύρνη και στην Τραπεζούντα για να επισκεφθούμε την ιερή γη των προγόνων μας, έτσι και οι Τούρκοι έχουν το ίδιο συναίσθημα για τον Κεμάλ και θέλουν να επισκεφθούν την γενέτειρά του. Θα τους δώσω την ευκαιρία αυτή”.
Η πρώτη διαστρέβλωση των δηλώσεων Μπουτάρη, έγινε στον τουρκικό Τύπο. Από την αναφορά του στην “ιερή γη των προγόνων μας”, αφαιρέθηκε η λέξη “ιερή” και έμεινε σκέτη η “γη των προγόνων μας”. Στη συνέχεια την σκυτάλη ανέλαβε ο ελληνικός Τύπος, που παρουσίασε τις δηλώσεις του ως “συνέντευξη σε τουρκική εφημερίδα”. Όι ιστότοποι του ψευδώνυμου εθνικισμού και της αλητείας, αφαίρεσαν και την αναφορά του Μπουτάρη στην ελληνικότητα της Μικρασίας και του Πόντου, παρουσιάζοντας τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης υπό τον τίτλο: “Μπουτάρης: Χέστηκα για την Γενοκτονία”. Σήμερα κυκλοφορούν και ένα βίντεο, απομονώνοντας την επίμαχη φράση για να την συνδέσουν στη συνέχεια με τις εικόνες του ξυλοδαρμού. Στα social media, σερβιρίστηκε και μια νέα εκδοχή: Ότι ο Μπουτάρης, τρεις μονάχα μήνες μετά την εγχείρηση καρδιάς στην οποία υποβλήθηκε, “επεδίωξε ο ίδιος να δημιουργήσει θέμα”...
Δεν ξέρουμε αν νιώθουν υπερήφανοι για τα παραπάνω, όσοι εκτοξεύουν ακόμα ύβρεις για τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης. Δεν ξέρουμε εάν ο ομιλητικός Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης νιώθει χριστιανικό καθήκον του να βλέπει τέτοια φαινόμενα και να σιωπά. Από πλευράς μας, θα προσθέσουμε μονάχα μερικές απλές και λογικές σκέψεις.
Οι τελετές μνήμης της Γενοκτονίας, είναι ένα μείζον γεγονός που αφορά το σύνολο των προσφύγων της Συμπρωτεύουσας. Κανένας δήμαρχος Θεσσαλονίκης δεν δικαιούται να απουσιάσει απ' αυτές – και αν το έκανε ο Μπουτάρης, δικαίως θα τον κατηγορούσαμε. Αν όμως οι διοργανωτές θεωρούσαν πως για οποιονδήποτε λόγο ήταν ανεπιθύμητος στην εκδήλωση, όφειλαν να του το είχαν διαμηνύσει με σαφήνεια και δημόσια. Δεν είναι δυνατόν ένας ολόκληρος κόσμος που διεκδικεί την αναγνώριση της Γενοκτονίας των προγόνων του, να ορμά ενάντια σε έναν ανυπεράσπιστο άνθρωπο. Δεν είναι δυνατόν οι Πόντιοι να καταφεύγουμε στον “νόμο του Λυντς”.