αλλά και το υπόλοιπο των επανορθώσεων της εποχής του Α' ΠΠ. Πρόκειται για μια ιστορική κυριολεκτικά, απόφαση, που συναντά την καχυποψία, την αμφιβολία και την πικρία της ελληνικής κοινωνίας, μετά από τις ελπίδες πως η διεκδίκηση των οφειλών μπορούσε να απαλύνει ή και να εξαλείψει ακόμα, τις συνέπειες απ' τη μνημονιακή τραγωδία. Πού στεκόμαστε στην πραγματικότητα;
Οι Έλληνες έχουμε διαφόρων λογιών αξιώσεις απέναντι στους πρώην κατακτητές και νυν συμμάχους μας. Οι ατομικές αγωγές για τα ολοκαυτώματα των χιτλερικών, διεκδικούνται στα δικαστήρια. Σε ό,τι αφορά το ελληνικό Δημόσιο και μόνον, οι οικονομικές απαιτήσεις του κατατάσσονται σε δύο κατηγορίες:
* Αφ' ενός στο αναγκαστικό κατοχικό δάνειο, το οποίο έχει υπολογιστεί από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους σε μόλις 10,3 δισ. ευρώ (όταν άλλοι υπολογισμοί το ανέβαζαν σε εξαπλάσιες και δεκαπλάσιες τιμές).
* Αφ' ετέρου στις υπόλοιπες απαιτήσεις μας έναντι της Γερμανίας για καταστροφή υλικού (εργοστάσια, υποδομές, κλπ.), για αποθετικές ζημίες (οικονομικές συνέπειες από την καταστροφή υλικού) και για μείωση παραγόμενου προϊόντος, οι οποίες ανέρχονται σε περίπου 268,3 δισ. ευρώ - και πάλι από επίσημους υπολογισμούς του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους.
Το κατοχικό δάνειο συνιστά διακρατική σύμβαση και δεν είναι δυνατόν να αμφισβητηθεί νομικά. Αυτό η Γερμανία το γνωρίζει. Και το κυριότερο: το δάνειο από άποψη μεγέθους, είναι απολύτως αποπληρώσιμο. Δεν συμβαίνει ωστόσο το ίδιο με τις υπόλοιπες ελληνικές αξιώσεις έναντι της Γερμανίας, δεδομένου ότι η Ελλάδα δεν είναι η μόνη χώρα που δεν έχει αποζημιωθεί. Ο Πούτιν για παράδειγμα, ήδη "διέρρευσε" στην εφημερίδα "Ισβέστιγια", πως η Ρωσία των 20 εκ. νεκρών, διεκδικεί από την Γερμανία το ποσόν των 4 τρισεκατομμυρίων ευρώ για αποζημιώσεις - ποσόν που υπερβαίνει κατά πολύ το ετήσιο ΑΕΠ της Γερμανίας.
Όπως μπορεί να καταλάβει κανείς, αν συνυπολογίσει και τις απαιτήσεις των υπολοίπων χωρών (η Πολωνία και η μαρτυρική Γιουγκοσλαβία μας έρχονται στον νου) ποσά αυτής της τάξης είναι ρεαλιστικά αδύνατον να αποπληρωθούν, καθώς κάτι τέτοιο θα σήμαινε πως η Γερμανία θα αποδεχόταν να υποστεί μια οικονομική εκμηδένιση. Στην πράξη λοιπόν, εξαιρώντας το κατοχικό δάνειο που είναι άμεσα διεκδικήσιμο, οι υπόλοιπες ελληνικές αξιώσεις συναρτώνται με την διεθνή συγκυρία και τη στάση των υπολοίπων χωρών, και δεν είναι δυνατόν να διεκδικηθούν στο σύνολό τους.
Με την απλή λογική, όποια ελληνική κυβέρνηση κληθεί να υλοποιήσει την απόφαση αυτή του Κοινοβουλίου μας, θα βρεθεί μπροστά σε δύο ενδεχόμενα:
* Είτε η Γερμανία να θεωρήσει την αποπληρωμή του κατοχικού δανείου ως μια κακή αρχή που θα άνοιγε την όρεξη για αποζημιώσεις στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες, και να αρνηθεί πεισματικά την αποπληρωμή του.
* Είτε η Γερμανία να παζαρέψει την αποπληρωμή του δανείου, εξασφαλίζοντας σε αντάλλαγμα ότι η Ελλάδα θα αναστείλει επ' άπειρον τις υπόλοιπες διεκδικήσεις της.
Τα ενδεχόμενα αυτά θέτουν τις κυβερνήσεις μας μπροστά σε μεγάλα και αδυσώπητα διλήμματα στρατηγικής, με έναν λαό που εκ των πραγμάτων θα είναι έτοιμος να καταγγείλει μια νέα εθνική υποχώρηση, μειοδοσία και προδοσία. Ο κίνδυνος να καταστεί η υπόθεση των επανορθώσεων εσωτερικό μας πρόβλημα, είναι τεράστιος.
Από εδώ, θα περιοριστούμε να πούμε, ότι η Ελλάδα δεν θα πρέπει ποτέ να δώσει την εντύπωση πως αντισταθμίζει την φρίκη της σβάστικας και το χυμένο αίμα των παππούδων μας, με χρήματα που θα μπορούσαν κάλλιστα να καταλήξουν και πάλι, στις τσέπες κάποιων κρατικοδίαιτων "επενδυτών" ή τραπεζιτών.
Ο ελληνικός λαός δεν θα πρέπει ποτέ να κληθεί να διαλέξει ανάμεσα στην ακύρωση της διεκδίκησης και τον εκχυδαϊσμό της, όπως είδαμε να συμβαίνει τόσες φορές κατά το παρελθόν. Εάν κρατούν ακέραια την συνείδησή τους όσοι διεκδικούν την ψήφο μας, ας το έχουν και αυτό κατά νου.
