Από την μισάνοιχτη πόρτα του γραφείου ακούω να μονολογεί μία ηλικιωμένη από το Χορήγι, που πρώτη μπήκε στο ιατρείο για ιατρική εξέταση.
…Για ας τερούμε, ντο γαζέτας δεβάζ’ ο διατρόν!... ’Κι εξέρω σε ποίον κόμμα έν’;
(Ας δούμε τι εφημερίδες διαβάζει ο γιατρός!... Δεν ξέρω τι κόμμα είναι!).
Διαισθανόμουν τις σκέψεις ιδίως, των εκ Καυκασίων ή των εκ Δυτικο - Ποντίων πελατών μου, γι’ αυτό δεν άφηνα εφημερίδες στον προθάλαμο, όχι για λόγους επαγγελματικούς, αλλά να δείξω ότι το ιατρικό λειτούργημα πρέπει να είναι απαλλαγμένο από κομματικά χρώματα!
Γιατί τα λέγω όλα αυτά; Για να πω, ότι συναφές με τα παραπάνω, μου ήρθε στο μυαλό σχετικό περιστατικό, που αξίζει να το αναφέρω, δείγμα του τι μπορεί να συναντήσει ένας ιατρός στην επαρχία στα καλά καθούμενα.
Ήταν η εποχή γύρω στο 1981.
Κάποιος, ασθενής ή συνοδός, δεν ξέρω, εγκατέλειψε μετά την επίσκεψη και αποχώρηση από το ιατρείο, κομματικό περιοδικό της Νέας Δημοκρατίας, που φιλοξενούσε σε όλο το εξώφυλλο φωτογραφία του Ανδρέα Παπανδρέου, σε φόντο βαμμένο στα κόκκινα! Ήταν φανερό και αντιληπτό σε όλους το υπονοούμενο του περιοδικού! …Κομμουνιστής ο Ανδρέας!
Κατανοητό από όλους, εκτός από τον ‘Μήτρο’ τον σαρακατσάνο, γνωστών κοινωνικών, πάντως όχι αριστερών, φρονημάτων, μεγαλύτερο της ηλικίας μου, που εξέλαβε το δεξιό περιοδικό, ως έντυπο του ΠΑΣΟΚ, και ούτε λίγο ούτε πολύ, το ιατρείο μου κέντρο προπαγάνδας υπέρ του Ανδρέα!
Αριστερός λοιπόν ο Τάσος!... Ιδού γιατί είναι αρνητικός ο Τάσος στην υπόθεση της σύνταξής μου…
Εκείνο τον καιρό ο ‘’φίλος’’ μας φορτικά επεδίωκε να εξασφαλίσει σύνταξη από τον ΟΓΑ, επικαλούμενος περίεργες ιατρικές διαγνώσεις περί καρδιοπαθείας από βόρεια Ευρωπαϊκή χώρα, που όμως για να είχαν ισχύ εδώ, έπρεπε να υιοθετηθούν με επανεξετάσεις από ανάλογα κρατικά ελληνικά νοσηλευτικά ιδρύματα. Δεν κατάφερα να τον πείσω, ότι δεν είναι δουλειά δική μου, αλλά άλλων ειδικότερων και πάντως νοσοκομειακών. Αφού είδε και απόειδε ο πεισματάρης ‘‘βλάχος’’, ότι δεν γίνεται τίποτε με τον Τάσο, αποφάνθηκε με πονηρία:
Αριστερός ο Τάσος, διαβάζει ‘’κόκκινα’’ περιοδικά…
…Τάσοοο, τι βλέπω; Κραδαίνοντας το περιοδικό με ‘’κόκκινο’’ τον Ανδρέα.
…Τώρα κατάλαβα… Προσπάθησε να ασκήσει επάνω μου κομματική τρομοκρατία, ως καθαρόαιμος και υπεράνω πάσης υποψίας δεξιός!
Οι σχέσεις μας κόπηκαν!... Τις έκοψα εγώ…
Πονηρός ο ‘’βλάχος’’, δεν ξέρω αν τελικά πέτυχε του σκοπού του, με άλλους γιατρούς και υπηρεσίες, πάντως τον βλέπω μέχρι σήμερα, σαράντα+ τόσα χρόνια, ζωή να έχει, να μετακινείται άνετα, συνήθως εποχούμενος σε θορυβώδες μηχανάκι…
Μια άλλη κατηγορία εργαζομένων στην αλλοδαπή, αυτή τη φορά, μικρή πάντως μερίδα από το σύνολο των υπερήφανων και φιλότιμων εργατικών κιλκισιωτών μεταναστών, είναι αυτή, που εκμεταλλευόμενη την ανεκτικότητα των αρμόδιων φορέων των Ευρωπαίων, επιζητούν πάση θυσία, να βγουν πρόωρα στη πολυπόθητη σύνταξη, λόγω κάποιας πάθησης. Εφευρίσκουν, ή μάλλον διογκώνουν σωματικά και ψυχολογικά σύνδρομα, που λόγω των υποκειμενικών συμπτωμάτων τους, παρουσιάζουν κάποια δυσκολία να επιβεβαιωθούν από τον γιατρό αντικειμενικά. Στην πραγματικότητα, έχω την γνώμη, ότι οι προηγμένες ευρωπαϊκές κοινωνίες, με τις δομές της υγείας τους, ιδίως η Σουηδία, άλλης κουλτούρας, με το παγκοσμίως γνωστό κράτος πρόνοιας, γνώριζαν, αλλά έδειχναν μεγάλη ανθρωπιστική ανοχή στις αγχώδεις και σωματικές αιτιάσεις των μεταναστών, που τις απέδιδαν στα στρες που επιφέρει η ξενιτιά σε έναν ανειδίκευτο βιομηχανικό εργάτη, πρώην αγρότη μεσογειακής χώρας, όπως η Ελλάδα. Αυτήν την βαθύτατα ανθρώπινη συμπεριφορά των ‘ψυχρών΄ Σκανδιναβών προς τους κιλκισιώτες μετανάστες μας, θελήσαμε να αναγνωρίσουμε επί δημαρχείας μας, με την ονοματοδοσία κεντρικής οδού του Κιλκίς στο όνομα του αγρίως δολοφονημένου πρωθυπουργού Ολαφ Πάλμε.
Ο Κώτσσιον Π. από κοντινό χωριό του Κιλκίς, μετανάστης, εξυπηρετήθηκε μερικά καλοκαίρια από εμένα, με ολιγοήμερες άδειες, όπου έγραφα, ότι πάσχει από οσφυαλγία και ότι χρειάζεται τρεις μέρες ανάπαυση κλπ…, για να έχει συνέχεια η πάθηση, με τις αιτιάσεις του εκεί που εργάζονταν… Ένα καλοκαίρι τον είδα να βολτάρει στο Κιλκίς στηριζόμενος σε πατερίτσες, ενώ άλλοτε χρησιμοποιούσε μπαστούνι!
‘Καλομελέτα και έρχεται’, του είπα, όταν διασταυρώθηκα μαζί του στο δρόμο. …Απέκτησες και επίσημα μέση;
Όχι ακριβώς, έχω βέβαια κάποιες ενοχλήσεις, αλλά θα σου πω κάτι και μη πεις σε κανέναν τίποτε! Υπάρχουν μερικοί ‘κακοί’ δικοί μας Έλληνες, εργάτες σαν και εμάς εκεί, οι οποίοι πάνε και μας καρφώνουν στις υπηρεσίες της χώρας αυτής, ότι δήθεν εκεί προσποιούμαστε τον άρρωστο, ενώ εδώ περπατούμε και κάνουμε ζωή άνετη. Γι’ αυτό όταν βγαίνω, χρησιμοποιώ περισσότερο για τα μάτια τις πατερίτσες και λιγότερο για τον πόνο που έχω, για να μη δώσω δικαίωμα!...
Ο Κώτσσιον Π. βγήκε στη σύνταξη, αλλά τις πατερίτσες δεν τις πέταξε, όταν έφτασε νομίζω στα 65, την πραγματική ηλικία της σύνταξης. Για να μην τον αδικώ, μάλλον είχε δίκιο, γιατί τον έβλεπα ως τα βαθιά γεράματα να στηρίζεται στις ‘αγαπημένες’ του πατερίτσες. Μπορεί και να τις συνήθισε και να μην ήθελε να τις αποχωρισθεί….
Με τον Νάστο από τα ορεινά του Κιλκίς, δηλαδή χωριανό μου (όλα τα χωριά της μιας λεωφοριακής γραμμής, από Τέρπυλλο και πάνω είναι χωριανοί μου) μετανάστη από χρόνια στη Σουηδία, ήμουνα και είμαι κάτι παραπάνω από γνωστός. Με επισκέπτονταν κάθε φορά που κατέβαινε στην Ελλάδα και ήταν αρκετά διαχυτικός μαζί μου, τόσο αυτός, όσο και η οικογένειά του. Απολάμβανα ως άνθρωπος και ως γιατρός τις ανθρώπινες και πατριωτικές σχέσεις μας. Ένα έμπειρο μάτι θα έβλεπε ότι υπήρχε κάτι το υπερβολικό στις εξωτερικεύσεις αυτές των συναισθημάτων του. Οι ψυχολόγοι λέγουν ότι υπάρχουν χαρακτήρες ανθρώπων που αντιδρούν διαφορετικά, όταν αλλάζουν και ζουν σε διαφορετικό κοινωνικό και πολιτιστικό περιβάλλον.
Βρέθηκα κάποια φορά, ως δήμαρχος, στη πρωτεύουσα της προηγμένης, πλούσιας και φιλόξενης αλλά πειθαρχημένης βόρειας χώρας! Ο συγχωριανός μας Γιάννης Φραγκίδης (ο Νάκης, ο ‘καπετάνιος’, με το παχύ μουστάκι, πρόεδρος του Ευξείνου Πόντου Στοκχόλμης, από τους πρώτους μετανάστες, μόνιμος συμπαραστάτης όσων είχαν ανάγκη, μας άφησε και αυτός χρόνους πέρυσι) ανέλαβε να με ξεναγήσει. Αρχίσαμε από την Κοινότητα, την Κομμούνα. (κομμούνα η κοινότητα στην ευρωπαϊκή γλώσσα. Και οι δικοί μας, ‘καίγονται για κομμούνα’! Φυσικά για συνάντηση για έναν καφέ ή αναψυκτικό και συζήτηση για την πατρίδα. Καταργήθηκε, μου φάνηκε, η ωραιότατη ελληνική λέξη Κοινότητα!). Πάμε λοιπόν στην κομμούνα!.
Η αίθουσα, που παραχωρήθηκε ευγενώς δωρεάν από τη τοπική δημαρχία, βρισκόταν πάνω από τον σταθμό του μετρό (τούνελ μπάνα ή πάνα στα ποντιακά). Όσοι βρέθηκαν στον ευρύχωρο χώρο με υποδέχθηκαν θερμά και με περίσσιες φιλοφρονήσεις! Πλην του πολύ γνωστού και αγαπητού μου, όπως είπα παραπάνω, Νάστου.
Ο τελευταίος κάθονταν μόνος παράμερα, είχε ένα απλανές βλέμμα στραμμένο πότε προς τον άδειο απέναντι ουδέτερο τοίχο και πότε προς το ταβάνι. Αυτός που χαλούσε κόσμο με μένα στο Κιλκίς, τώρα εμφανίζεται τελείως αδιάφορος για την παρουσία μου και μάλιστα να είμαι με επίσημη ιδιότητα!
Έκανα μια κίνηση να τον πλησιάσω, αλλά συγκρατήθηκα από τον Φραγκίδη…
…Αυτόν τον καιρό εμφανίζεται μελαγχολικός, παντού και πάντοτε, έχει κάποια προβλήματα, μερικοί λένε, κακώς για μένα, ότι το κάνει για να ‘εξασφαλίσει’ την σύνταξη, μέσω ψυχολόγου γιατρού…, μου είπε χαμηλόφωνα … Πάντα παραμονεύουν ‘τα καρφιά’, που θα καταγγείλουν, ότι τον είδαν να χαριεντίζεται…
Κατάλαβα και συμμορφώθηκα στις υποδείξεις του Νάκη. Αν και πίστευα, ως ιατρός, ότι ‘αδύναμοι’ χαρακτήρες εκδηλώνονται διαφορετικά, μη αντέχοντας την σκληρή ζωή της ξενιτιάς, όσο καλή και αν εμφανίζεται αυτή προς τα έξω.
Τον Νάστο τον έβλεπα για χρόνια συνταξιούχο να δραστηριοποιείται ως μικροεπιχειρηματίας στο Κιλκίς, μέχρι που έφθασε στην ηλικία συνταξιοδότησης, οπότε απελευθερώθηκε από τον φόβο της αποκάλυψης και αποδόθηκε πλέον κανονικός επιχειρηματίας στην κοινωνία του Κιλκίς.

Κιλκίς Ιούνιος 2018