Σήμερα η κυβέρνηση φέρνει ένα καλό – κατά γενική ομολογία – νομοσχέδιο, που εμπεριέχει ωστόσο μία επίμαχη διάταξη: Την δυνατότητα αναδοχής παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια.

Την ώρα που γράφονται ετούτες οι γραμμές, το νομοσχέδιο περνά τη δεύτερη ανάγνωσή του στις αρμόδιες Επιτροπές της Βουλής, και αν μας επιτρέπεται μια πρόβλεψη, η κυβέρνηση θα επιμείνει στην συμπερίληψη της διάταξης στο τελικό του σχήμα, και η ΝΔ δεν θ' αποφύγει να ζητήσει ονομαστική ψηφοφορία. Τα κόμματα θα ζυγιστούν στο καντάρι της προοδευτικότητας, οι ΑΝΕΛ θα βρεθούν λειψοί και το Ποτάμι φιλοκυβερνητικό, δίνοντας λαβή για νέα σενάρια αναδιαμόρφωσης του κυβερνητικού σχήματος, με ή χωρίς εκλογές. Τα παιδιά και τα δικαιώματά τους, πού βρίσκονται όμως σε όλα αυτά;

Ας αναγνωρίσουμε πρώτα, δύο πράγματα. Φοβίες του είδους “θα πάρουν τα παιδιά οι ομοφυλόφιλοι και θα τα κάνουν σαν αυτούς”, δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, όπως τουλάχιστον έχει αυτή αποτυπωθεί σε χώρες που έχουν προχωρήσει σε τέτοιου είδους μεταρρύθμιση. Άλλο τόσο, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι οι ηθικοί μας κώδικες έχουν ραγδαία αλλάξει τα τελευταία χρόνια – όχι μονάχα σε ό,τι αφορά την αποδοχή των ομοφυλόφιλων, αλλά και τη σεξουαλική ζωή ημών των υπολοίπων. Οι εποχές που ο Καντιώτης επέβαλε ηθική έχουν παρέλθει. Το ερώτημα ωστόσο παραμένει: Για ποιον λόγο έρχεται μια τέτοια ρύθμιση;

Η αιτιολογική έκθεση του νομοσχεδίου, δεν γράφει απολύτως τίποτα. Ο συντάκτης δηλαδή του νομοσχεδίου, δεν νιώθει την ανάγκη να αιτιολογήσει τη ρύθμιση αυτή. Επιστρατεύονται ωστόσο στη δημόσια αντιπαράθεση 55 ψυχολόγοι καθηγητές πανεπιστημίου, για να μας πούνε ότι η επιστημονική βιβλιογραφία και ιδίως η αμερικανική, “καταλήγει στο ξεκάθαρο συμπέρασμα ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός των γονέων δεν έχει μετρήσιμες (sic) επιπτώσεις στην ποιότητα των σχέσεων γονέα-παιδιού, στην ψυχική υγεία των παιδιών ή στην κοινωνική τους προσαρμογή”. Και λίγο παρακάτω αναφέρουν: “Οι ισχυρισμοί ότι τα παιδιά ομοφυλόφιλων γονέων δεν αναπτύσσονται το ίδιο καλά σε σχέση με τα παιδιά ετεροφυλόφιλων γονέων, δεν βρίσκουν υποστήριξη στην επιστημονική ερευνητική βιβλιογραφία. Αντίθετα, τα επιστημονικά ευρήματα συμφωνούν στο ότι οι ομοφυλόφιλοι άνθρωποι είναι τόσο κατάλληλοι και ικανοί ως γονείς όσο είναι και οι ετεροφυλόφιλοι”.  

Την έκθεση αυτή επικαλέστηκε η αν. υπουργός Κοινωνικής Αλληλεγγύης στη Βουλή, η Θεανώ Φωτίου, για να υπερασπιστεί τη διάταξη. Απορούμε ωστόσο, εμείς οι αδαείς: Εάν οι επιπτώσεις είναι “μη μετρήσιμες”, είναι άραγε και ανύπαρκτες;  

Τα παλαιότερα χρόνια, γνωρίζαμε την ύπαρξη των ομοφυλόφιλων. Γνωρίζαμε και εκείνους που ένιωθαν την ανάγκη να αλλάξουν φύλο, καταφεύγοντας στο νυστέρι του χειρούργου. Η κοινότητα των σεξουαλικά εναλλακτικών στη χώρα μας (ΛΟΑΤΚΙ) αναφέρει στον τίτλο της έξι “ταυτότητες φύλου”. Στη Νέα Υόρκη ωστόσο, αναγνωρίζονται επισήμως 31 ολόκληρες κατηγορίες, ενώ το Facebook ικανοποιεί τις απαιτήσεις 71 κατηγοριών “ταυτότητας φύλου”. Από πού προκύπτει αυτός ο κατακερματισμός προσωπικοτήτων, πού θα σταματήσει, και πώς τον αντιμετωπίζουν οι ακαδημαϊκοί μας ψυχολόγοι;

Δεν θέλουμε να είμαστε αφοριστικοί, ούτε να προβάλουμε ομοφοβικά συμπλέγματα ως επιχειρήματα. Στο κάτω-κάτω της γραφής, στη χώρα μας τα παιδιά τα μεγαλώνουν οι παππούδες και οι γιαγιάδες, και κατά πάσα πιθανότητα το ίδιο θα συμβεί και τώρα.

Θα ρωτήσουμε όμως την κυβέρνηση, αλλά και την Κιλκισιώτισσα πρόεδρο του Κέντρου Ερευνών για Θέματα Ισότητας Φύλου, την "συριζαία" Ειρήνη Αγαθοπούλου: Ισοδυναμεί άραγε η συγκαταβατική παραδοχή, πως “δεν πειράζει αν ένα παιδί μεγαλώσει χωρίς τη μητέρα του”, με την πρόταση πως “δεν χρειάζεται μητέρα ένα παιδί για να μεγαλώσει”; Είναι κατάκτηση της ισότητας ανδρών και γυναικών, η τελευταία αυτή παραδοχή που σήμερα νομοθετούμε;