"Πατρίδα είναι η γλώσσα" λέει ο Καζαντζάκης. Η ελληνική είναι η γλώσσα στην οποία έχουν αναπτυχθεί οι σημαντικότερες φιλοσοφικές απόψεις. Είναι η γλώσσα στην οποία έχουν απαθανατιστεί τα μεγαλύτερα έργα όλου του κόσμου κι όλων των εποχών.  Είναι όμως και η γλώσσα την οποία προσβάλλει καθημερινά η TV με τους αστοιχείωτους δημοσιολόγους της. Κανείς ωστόσο για το φαινόμενο αυτό δεν αντιδρά: Ούτε η Ακαδημία των Αθηνών ούτε και το Υπουργείο Παιδείας, που κάθε άλλο παρά αποτελεσματικό είναι. Νοέμβρης μήνας τώρα και λείπουν 5.000 εκπαιδευτικοί από τα σχολεία στην Ελλάδα  της ανικανότητας!
Πέρασαν εβδομήντα πέντε περίπου χρόνια από την Κατοχή κι ένα σταθερό εκπαιδευτικό σύστημα δεν μπορέσαμε να φτιάξουμε. Όλα σε τούτη την πατρίδα  είναι αμελέτητα και πρόχειρα. Ο κάθε υπουργός Παιδείας κάνει το «ψώνιο» του, με αποτέλεσμα ένας απόφοιτος γυμνασίου  να έχει σήμερα τις γνώσεις ενός παλιού αποφοίτου του δημοτικού!
Πατρίδα είναι επίσης η γη, όπου ανθίζει και καρπίζει το όνειρο. Όπου οι πολίτες δεν χωρίζονται με κομματικά κριτήρια. Είναι η χώρα που είναι μάνα για όλα της τα παιδιά. Κι όχι η χώρα που για κάποια από τα παιδιά της είναι μάνα και για κάποια άλλα μητριά.
Ελλάδα είναι η γη των μεγάλων ιστορικών μαχών: Η αγία γη που φιλοξενεί τα ιερά κόκαλα των Μαραθονομάχων, των Σαλαμινομάχων, των αγωνιστών του 1821 και των Αντιστασιακών της Ναζιστικής Κατοχής.
Ο τραγικός ποιητής Αισχύλος (Μαραθονομάχος και Σαλαμινομάχος) στην τραγωδία του «Επτά επί Θήβας» παρουσιάζει τον Ετεοκλή να παρακαλεί τον Δία και τη Γη για τη σωτηρία των Θηβών. Εκείνο όμως που κάνει την παράκλησή του ξεχωριστή, είναι ότι εντάσσει στη σωτηρία της πατρίδας του και τη γλώσσα: «Μη μοι πόλιν πανώλεθρον εκθαμνίσητε δηάλωτον, Ελλάδος φθόγγον χέουσαν». Δηλαδή «μη μου αφανίσετε την πόλη, που ομιλεί Ελληνικά»
Σήμερα  κάθε αμόρφωτος δημοσιολόγος, το κάθε αγράμματο φερέφωνο πετά κάθε τρεις και λίγο, και μια λέξη στα αγγλικά, σε μια εποχή που η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα, όταν θέλει να ακριβολογήσει, χρησιμοποιεί την ελληνική γιατί είναι σαφής.
Στη γραμματική της αρχαίας αυτό που μένει πάντοτε σταθερό στο ρήμα είναι το θέμα κι ο χαρακτήρας του. Αλλάζουν όμως το πρόσωπο, η φωνή, ο αριθμός, η διάθεση και η κατάληξη του.
Ενεργητικά λέγονται τα ρήματα αυτά στα οποία η ενέργειά τους μεταβαίνει σ’  ένα άλλο πρόσωπο. Ενώ παθητικά είναι εκείνα που η ενέργειά τους  γυρνά πίσω στο ίδιο το πρόσωπο. Λέμε π.χ. ντύνομαι, πλένομαι, χτενίζομαι και η ενέργεια του ρήματος επιστρέφει στον εαυτό μας. Δεν πάει σε άλλον. Είναι κατά κάποια έννοια τα «εγωιστικά» ρήματα.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τη πολιτική. Αυτός που ωφελείται συχνά δεν είναι ο λαός, αλλά ο πολιτικός, καθώς αντικατέστησε το ενεργητικό ρήμα με το παθητικό. Οι καταλήξεις των ενεργειών του  έχουν αποδέκτη τον εαυτό του. Διαφορετικά δεν θα υπήρχε ο νόμος "περί ευθύνης υπουργών". Ο απενοχοποιητικός των έκνομων πράξεών τους νόμος.
Προείπαμε, ότι μεταξύ των γραμματικών στοιχείων που αλλάζουν στο ρήμα  είναι και η κατάληξή του. Έτσι και στην πολιτική. Η λύση ενός θέματος είναι αυτή που προσδιορίζει, αν η πολιτική αυτή είναι καλή ή κακή, καθώς τα πάντα εκ του αποτελέσματος κρίνονται.
Στις μέρες μας με την ψήφο του λαού μπαίνει στη βουλή  κάθε καρυδιάς καρύδι, αρκεί να έχει κάποια δημοσιογραφική-τηλεοπτική παρουσία. Κάποιοι, που σε άλλες εποχές δεν θα περνούσαν ούτε έξω από τη βουλή, επιλέγουν σήμερα σειρά και κάθισμα στο κοινοβούλιο. Κι είναι συνήθως οι ίδιοι που στις παρελάσεις διαλέγουν την πρώτη θέση στην εξέδρα των επισήμων…..