Χώρα στην οποία δεν υπάρχουν σχολικά γεύματα σε μαθητές, αλλά υπάρχουν κρατικά αμάξια σε βουλευτές, η χώρα αυτή  είναι κοινωνικά ανάλγητη κι άδικη.  Στη Χώρα όπου εκτός  από κομματικά γραφεία, υπάρχουν και βουλευτικά, η χώρα αυτή ιεραρχεί την εκλογική πελατεία πάνω από τη δημοκρατία.
Πολιτική σημαίνει αρετή. Σημαίνει αγάπη για την πατρίδα. Σημαίνει πίστη στα ιδανικά που σε κάνουν πατριώτη.  Όπου έχει διαβρωθεί η πολιτική, όπου δεν εκτιμάται η ηθική, η  αρετή δεν είναι αιρετή.
Πολιτικοί που δεν ξεχώρισαν πουθενά, όποια δουλειά κι αν έκαναν,  πολιτικοί  που δεν διακρίθηκαν επαγγελματικά, για τις ικανότητες που θα έπρεπε να είχαν, δεν μπορούν να πάνε την κοινωνία μπροστά.
Είναι αλήθεια πως ό,τι αποτυπώνεται  στη νοοτροπία ενός λαού, ό,τι του γίνεται  ήθος και εθισμός, συνείδηση και παράδοση, δύσκολα αλλάζει. Η νοοτροπία ενός λαού καθορίζει και τη δημοκρατία του. Κάθε αλλαγή πρέπει να έχει αφετηρία της εμάς τους ίδιους. Δεν μπορείς να ζητάς από τον άλλον να σου κάνει αυτό  που δεν το κάνεις ο ίδιος.
Στην πραγματική δημοκρατία οι καταχραστές του δημοσίου φυλακίζονται. Αντίθετα, στην πλασματική οι πολιτικοί θωρακίζονται με νόμο, για να γλιτώσουν από κάθε ποινή. Ένας τέτοιος νόμος είναι και ο περιβόητος νόμος περί (μη) ευθύνης υπουργών, που ακυρώνει  τη δικαστική εξουσία, κι από ανεξάρτητη την μετατρέπει σε εξαρτημένη, και μάλιστα «αμελητί»: δίχως χρονοτριβή και καθυστέρηση.  
Στη Σουηδία φορολογούνται οι Τράπεζες υπέρ της χρηματοδότησης των αμυντικών δαπανών της χώρας. Στην Ελλάδα φορολογούνται οι πολίτες της χαμηλής και  μεσαίας  τάξης, υπέρ της  ανακεφαλαιοποίησης  των τραπεζών.  Μετά, τα ανακεφαλαιοποιούμενα ποσά γίνονται θαλασσοδάνεια για επιτήδειους,  που τα παίρνουν καταθέτοντας «αέρα»,  όπως ομολόγησε σε προηγούμενη προανακριτική ένας από δαύτους.
 Πολιτικός που δεν έζησε ποτέ τον καημό της κοινωνίας,  πολιτικός που δεν μόχθησε ποτέ για την επιβίωσή του, που δεν έζησε την αφραγκία και την ανεργία, πολιτικός που κατοικεί στα βόρεια προάστια των Αθηνών, δεν μπορεί να νιώσει τα προβλήματα των νησιωτών του Β. Αιγαίου, ούτε φυσικά και της πλειοψηφίας  των Ελλήνων.
Οι μπαρούφες που ακούγονται κατά καιρούς, ότι με  200 ευρώ το μήνα μπορεί να ζει ο Έλληνας, όπως είπε στην TV  ένας υπουργός, μαρτυρά επιπολαιότητα  και ασχετοσύνη.  Αλλά και η απειλή από έναν άλλον, πρώην συνάδελφό του,  ότι «η  Μολδαβία είναι μια ώρα με το αεροπλάνο από εδώ, και, πως εκεί ζουν με 70 ευρώ το μήνα»,  μόνο ως αστείο μπορεί να εκληφθεί.
Η αληθινή ζωή είναι αυτή που καθορίζει τη συνείδηση του καθενός μας. Και οι σύντροφοι στο ίδιο κόμμα μεταξύ τους διαφέρουν, ανάλογα με την ταξική τους προέλευση. Άλλο οι σύντροφοι της μαρίδας κι άλλο της συναγρίδας. Η συνύπαρξη ανθρώπων, διαφορετικών κοινωνικών τάξεων, στον ίδιο κομματικό χώρο, αλλά σε διαμετρικά αντίθετο οικονομικό, αποδεικνύει ότι ο λαός της χώρας αυτής ταξικά δεν είναι συνειδητοποιημένος. Αλλιώς  δεν θα ψήφιζαν οι αποδέκτες του κοινωνικού μερίσματος αυτούς που τους το κατάργησαν. Ούτε οι δικαιούχοι της 13ης σύνταξης θα στήριζαν αυτούς που την ακύρωσαν, αλλά είχαν να δώσουν αναδρομικά σε βουλευτές συνταξιούχους! 
Το «νίπτω τας χείρας μου»,  στην πολιτική δεν ισχύει. Ο καθένας ευθύνεται  για τις πράξεις του. Ο Οιδίποδας όταν έμαθε το κακό που έκανε στη μάνα του, έβγαλε τα μάτια του με τα ίδια του τα χέρια. Ο Σωκράτης προτίμησε να πιει το κώνειο, παρά να λακίσει από τις ιδέες του.
Διλήμματα  παρόμοια αντιμετωπίζει ο άνθρωπος καθημερινά, είτε ως πολίτης είτε ως πολιτικός. Και, κυρίως, ποια θέση πρέπει να κρατά στην κοινωνία.  Να είναι με την ιδιοτέλεια ή με την ανιδιοτέλεια; Να μιλά ή να σιωπά; Να  μάχεται για την αλλαγή της κοινωνίας ή να δέχεται τη λαϊκή σοφία: «έλα μωρέ, εσύ θα βγάλεις το φίδι από την τρύπα»;