Παστωμένη στην κυριολεξία και κρεμασμένη στο χερούλι, το μυαλό μου σε πλήρη σύγχυση, όλη μέρα πάνω σε βιβλία με αριθμούς τι περιμένω να έχω; διαύγεια και καθαρό πνεύμα; αστείο..
Ωπ, η τύχη μου χαμογέλασε,ο κύριος που καθόταν δίπλα μου σηκώθηκε για να κατέβει..
Επιτέλους βολεύτηκα στο άβολο κάθισμα, στην κατάσταση που ήμουν έμοιαζε με θρόνο κι εγώ βασίλισσα της ταλαιπωρίας βυθίστηκα στις σκέψεις μου..
Μόλις επιστρέψω πρέπει να ετοιμάσω το τραπέζι και μάλιστα γρήγορα γιατί όλοι θα διαμαρτύρονται, πρέπει να φωνάξω μάστορα για το πλυντήριο, πάλι χάλασε και γεμίζει το μπάνιο νερά, το λογαριασμό της ΔΕΗ δεν τον πλήρωσα, λες να μου το κόψουν για πέντε μέρες;
Η κόρη μου δεν τα πάει καλά στα γερμανικά, πρέπει να περάσω από το φροντιστήριο να ρωτήσω αν καλυτέρεψε λιγάκι, αλλιώς τζάμπα τα χιλιάρικα που ‘σταξα για να μιλάει δεύτερη γλώσσα.
Ο Γιάννης θα φωνάζει πάλι αν καταλάβει ότι ο μεγάλος μας γιος, έκανε τόσες απουσίες, του ξεκαθάρισα ότι δεν πρόκειται να σπουδάσει, το παιδί θέλει να γίνει μουσικός, αλλά αυτός το βιολί του, νομική
του λέει θα περάσεις.
Που θα αφήσει βλέπεις το στρωμένο πελατολόγιο που όπως τονίζει, με τόσο κόπο και θυσίες έχει δημιουργήσει, με μοναδικό όνειρο να δει το γιο του να κάθεται στο γραφείο του. Άντε να δούμε τι ξεμπερδέματα θα έχουμε.. αν του πω μάλιστα πως το παιδί ήδη παίζει σε γκρουπάκι, αλοίμονό μας..
Να μην ξεχάσω να τηλεφωνήσω στη μαμά μου, πάλι θα αρχίσει τα παράπονα πως την ξέχασα και δεν ενδιαφέρομαι, να την ρωτήσω και για τον αδελφό μου, θα έρθει το καλοκαίρι για διακοπές, τρία χρόνια έχει να πατήσει με δικαιολογία τις δουλειές του στην Ρουμανία.
Τι να κάνει κι αυτός, τον έφαγαν οι υποχρεώσεις..
Α.. πρέπει να κανονίσω και το ζήτημα που προέκυψε στο γραφείο.
O προϊστάμενος θέλει να κάθομαι κάνα δύο ωρίτσες παραπάνω κάθε Παρασκευή.
Πως να το πω στον Γιάννη, θα αρχίσει τα παράπονα πως δεν σκέφτομαι την οικογένεια όσο θα έπρεπε..
Τώρα που το θυμήθηκα, να περάσω από το καθαριστήριο, το βράδυ θα ζητήσει το μπεζ κοστούμι, το δήλωσε πως πρέπει να το φορέσει, θα βγει με τους φίλους του, όταν μάλιστα του είπα πως μαζί έχουμε να βγούμε από το γάμο του φίλου μας του Θανάση, αυτός γεμάτος ειρωνεία μου θύμισε πως κάθε βράδυ κοιμάμαι από τις έντεκα, θέλω κι έξοδο;
Δίκιο έχει.. αλλά και που κοιμάμαι, μήπως ξεκουράζομαι;
Το μυαλό ότι κουβαλάει την ημέρα, το αναπαραγάγουν το βράδυ τα όνειρα.  Κι εκεί ένα μπάχαλο επικρατεί..
Υπομονή, το καλοκαίρι θα ρθει και θα πάμε στο αγαπημένο μας νησί, όπως κάθε χρόνο..
Εκεί τουλάχιστον θα ξεκουραστώ λιγάκι..
Το λεωφορείο σταματά στη στάση μου, βυθισμένη στις σκέψεις μόλις
που προλαβαίνω να κατέβω γρήγορα γρήγορα τις σκάλες, ενώ ακούω τον οδηγό να φωνάζει και να μου λέει πως είμαι στον κόσμο μου.
Εκείνη τη στιγμή ήθελα να του απαντήσω, αλλά κουράγιο δεν υπήρχε, άσε που είχε και δίκιο ο άνθρωπος..
Πέρασα από το φούρνο όπως κάθε μέρα, πήρα ψωμί και λίγα
κουλουράκια, θα ρθει η μαμά του Γιάννη το απόγευμα για καφέ και για επιπλήξεις του τύπου, οι σημερινές γυναίκες δεν ενδιαφερόμαστε για τίποτε, πέραν της καριέρας και της εμφάνισής μας.. θα το περάσω κι αυτό!
Άλλα κάποια στιγμή ίσως της εξηγήσω πόσο δύσκολο είναι να είσαι γυναίκα του Γιάννη μαμά του Αλέξη και της Μαρίας, υπάλληλος του κ. Χατζηγεωργίου, καλή νοικοκυρά και προπάντων ήρεμος άνθρωπος.
Γιατί κακά τα ψέματα, το να είσαι γυναίκα σήμερα είναι δύσκολη υπόθεση, πολύ δύσκολη...
Άνοιξα την πόρτα βγάζοντας αυθόρμητα έναν αναστεναγμό, όπως κάθε μέρα...