Ένας μέσος πολίτης, δύσκολα θα διαφωνούσε με την ατζέντα της Λεπέν, όπως παρουσιάζεται στο βίντεο που προβάλλει στο διαδίκτυο. Στο βίντεο, ακόμα και τα ζητήματα της παράνομης μετανάστευσης και της εγκληματικότητας, περνάνε ήπια, απρόσωπα. Η καμπάνια δεν στιγματίζει ανθρώπους αλλά φαινόμενα: Ο νέος που αναφέρει πως “θέλω ένα κράτος που να ενδιαφέρεται να βρίσκουν δουλειά οι Γάλλοι παρά οι μετανάστες”, δίνει μια προτεραιότητα, δεν ζητά διώξεις. Ο αστυνομικός που “θέλει να προσφέρει στην ασφάλεια της Γαλλίας, αλλά χρειάζεται την πραγματική στήριξη της κυβέρνησης”, δεν είναι άντρας αλλά γυναίκα – και δεν κρατάει γκλομπ, αλλά κοιτάει αυστηρά, με νόημα το φακό. Ο επιχειρηματίας που δεν θέλει φόρους, ο πολίτης που δεν έχει λεφτά αλλά θέλει δημόσια υγεία, ο νέος που ζητά να μην χρειάζεται να μεταναστεύσει προκειμένου να αξιοποιήσει το πτυχίο του, όλοι αυτοί “χρειάζονται την Μαρίν” και η Μαρίν τους απαντάει: “Για να φτιάξω τη Γαλλία χρειάζομαι εσάς!”.
Αν μπαίναμε στο μυαλό του επικοινωνιολόγου κατασκευαστή του βίντεο, το πρώτο πράγμα που θα διαπιστώναμε θα ήταν η αποφυγή της οποιασδήποτε πολιτικής δέσμευσης. Ο σκηνοθέτης αφήνει τις διάφορες κοινωνικές κατηγορίες να περνάνε, να λένε τον πόνο τους, να εκφράζουν την εμπιστοσύνη τους στην Μαρίν Λεπέν και να φεύγουν. Κάποιες πολιτικές υπονοούνται βέβαια – μπορεί κανείς να είναι βέβαιος πως μια κυβέρνηση Λεπέν θα αύξανε την αστυνόμευση, αλλά αυτό δεν είναι κάτι το καινούργιο. Τι γίνεται με τις άλλες κοινωνικές κατηγορίες; Μπορεί ο ψαράς π.χ. να θέλει να ψαρεύει όπως ο πατέρας κι ο παππούς του, χωρίς τους περιορισμούς της “γραφειοκρατίας των Βρυξελλών”, αλλά οι παλαιότεροι δουλεύαν με ψαρόβαρκες, όχι με αλιευτικό, κι οι ψαριές της Μεσογείου δεν κινδύνευαν απ' την υπεραλίευση. Η μείωση των φόρων που ζητά ο επιχειρηματίας, προκαλεί πιέσεις στο σύστημα της κοινωνικής πρόνοιας που θέλει όρθιο ο φτωχός του επομένου πλάνου. Η Μαρίν Λεπέν ωστόσο, δεν προτείνει συγκεκριμένες λύσεις. Γιατί να προτείνει;
Ο μέσος άνθρωπος στη Δύση, δεν θέλει πολιτικούς που να του εξηγούν γιατί οι επιθυμίες του δεν είναι εφαρμόσιμες. Αυτό το ξέρουν οι επικοινωνιολόγοι. Ξέρουν και κάτι ακόμα: Ότι κατά το παρελθόν, οι πολιτικοί δεν έμπαιναν καν στον κόπο να ακούσουνε αιτήματα και να εξηγήσουν τους όρους υπό τους οποίους αυτά είναι εφικτά ή ανέφικτα. Στο παρελθόν – το ζήσαμε και εδώ, στην Ελλάδα – ο πολιτικός κι ο επικοινωνιολόγος, περιέγραφαν έναν κόσμο κρύων αριθμών, συνοδευόμενο από έναν βομβαρδισμό εικόνων πλαστής πραγματικότητας.
Την ώρα της κρίσης, τα σποτάκια του “σοβαρού εκσυγχρονιστή”, ή του χαμογελαστού πολιτικού με τα κορίτσια του μόντελινγκ στο πλάι, δεν έχουν πέραση. Σειρά έχει πλέον ο "συμπονετικός" πολιτικός. Εκείνος που αφήνει τον κόσμο να μιλήσει για τις επιθυμίες του, να εκφραστεί και να δει τον εαυτό του σε καθρέφτη, νομίζοντας πως η εικόνα του αυτή, είναι και ο πολιτικός που υποστηρίζει.
