Επίσης, έδειχναν θυμωμένα και αυτό ήταν εμφανές στην έκφρασή τους αλλά και στην αντίδραση τους προς τον γονιό να τα κρατήσει κοντά τους.
Στην πρώτη περίπτωση μια έφηβη που έλεγε στην μητέρα της ότι δεν έκανε τίποτα για να συμμορφώσει τη συμπεριφορά της αδερφήw της, και ότι το ασανσέρ θα της έπιανε το χέρι. Το αποτέλεσμα ήταν η έφηβη να μην αποδεχθεί την αγκαλιά της μητέρας της. Στην δεύτερη περίπτωση ένας μπαμπάς με τον γιο του, που ενώ φαινόταν αρχικά οτι απολάμβαναν ο ένας την παρέα του άλλου, ο πατέρας του είπε “ δεν θέλω να ακούω άλλο για αυτό”.
Ο μικρός έφυγε θυμωμένος μπροστά και άφησε τον πατέρα να ακολουθεί από πίσω.
Και η τρίτη περίπτωση, μια μαμά με ένα κοριτσάκι γύρω στα 5, που της μιλούσε έντονα λέγοντας της, ότι δεν μπορεί να συγκεντρωθεί στα ψώνια, γιατί μιλάει συνεχώς. Ομολογώ ότι σπάραξε η καρδιά μου να την βλέπω να κατεβάζει το κεφάλι και να μένει πίσω, ενώ η μητέρα της συνέχισε τα ψώνια της. Αυτή η σύντομη παρατήρηση, με έκανε να αναρωτηθώ αν τελικά ακούμε τα παιδιά μας. Πόσο ουσιαστικό χρόνο τους αφιερώνουμε, ώστε να μοιραστούμε την αλήθεια τους, τους προβληματισμούς τους, να ακούσουμε τις επιθυμίες τους, τα παράπονα τους, τις ματαιώσεις τους. Να δεθούμε συναισθηματικά μαζί τους. Να γίνουμε συναισθηματικοί μέντορες και να τους βοηθήσουμε να φτάσουν στη δική τους λύση. Να τα αποφορτίσουμε και να τα αγκαλιάσουμε ζεστά. Πόσο εύκολα τελικά βάζουμε στην άκρη τα δικά μας ατελείωτα θέματα για να δώσουμε χώρο στα δικά τους; Νομίζω λίγο. Πολύ λίγο. Γιατί πάντα θεωρούμε τα δικά μας ποιό σημαντικά, ποιό αγχωτικά, ποιό μεγάλα, ποιό πολύπλοκα. Αυτομάτως, όλα γίνονται μικρά, ασήμαντα, απλά, ίσως και επιπόλαια. Αν όμως στραφούμε στο δικό μας εσωτερικό παιδί και θυμηθούμε, όλα ήταν μεγάλα, σημαντικά, δυσεπίλυτα, πολλές φορές χαοτικά. Ίσως γιατί δεν είχαμε κάποιον να μας ακούσει, να μας καταλάβει, να μας νιώσει, να μας αποφορτήσει συναισθημάτικά. Να μας δώσει την αγκαλιά που είχαμε ανάγκη. Η επαφή και η φροντίδα του δικού μας εσωτερικού τραυματισμένου παιδιού, μπορεί να βελτιώσει τη σχέση μας με τα παιδιά μας.