Γίναμε κράτος στα τέλη του 19ου αιώνα και ο 20ος αιώνας αναλώθηκε από την πλευρά μας σε πολέμους, Παγκόσμιους, Ευρωπαϊκούς και Εμφύλιους. Που να βρεθεί χρόνος για ουσιαστική καλυτέρευση.
Ευτυχώς, μετά τα μέσα του προηγούμενου αιώνα γίνανε μεγάλα βήματα για την κάλυψη της απόστασης που μας χωρίζει από την Ευρώπη. Προσπαθούμε, άλλοτε με γοργούς ρυθμούς και άλλοτε με ποιο ράθυμους να την φτάσουμε. Κάποτε θα γίνει
κι αυτό, αρκεί να συνειδητοποιήσουμε ότι υστερούμε και να μην επαναπαυόμαστε στα κολοσσιαία επιτεύγματα των προγόνων μας.
Η πρόταση του Υπουργείου Παιδείας, για ονοματολογία των εκπαιδευτηρίων, δημοτικής και μέσης εκπαίδευσης, είναι μια έμπρακτη απόδειξη ότι γίνετε προσπάθεια για σμίκρυνση της διαφοράς. Πολύ σωστή κίνηση. Εμείς λοιπόν τώρα, η κοινωνία του Κιλκίς, παλιοί και νέοι κιλκισιώτες, ας δείξουμε ωριμότητα και ας κάνουμε τις αντικειμενικές προτάσεις για το ποιους θα πρέπει να τιμήσουμε, δίνοντάς τους τα ονόματά τους στα Σχολεία μας.
Ως παλιός κιλκισιώτης, γόνος δεύτερης γενιάς Ελλήνων του ευρύτερου Ελληνισμού, που δημιούργησε την σημερινή Ελλάδα, αλλά και ως απόφοιτος δημοτικής και μέσης εκπαίδευσης, της νεόδμητης, προσφυγικής πόλης του Κιλκίς, θέλω να καταθέσω τις
σκέψεις μου και τις προτάσεις μου για την ονοματολογία.
Ευνόητο, ότι τα τιμώμενα άτομα θα πρέπει να έχουν χαρακτηριστικά στοιχεία που τους έκαναν να ξεχωρίζουν και να έχουν διακριθεί στον τομέα που είχαν δραστηριοποιηθεί.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση θα πρέπει να τους αναζητήσουμε μέσα στο χώρο της Εκπαίδευσης, στη Δημοτική και Μέση.
Εμείς οι παλιοί είχαμε γνωρίσει Δάσκαλους με ήθος, με γνώσεις και με εθνικό φρόνημα, δασκάλους που είχαν καταφέρει να μας μεταδίδουν όχι μόνο γνώσεις αλλά και αρχές. Δάσκαλοι και Δασκάλες που στα περίεργα και αιματηρά εκείνα χρόνια, 1940- 50, κατάφεραν μέσα από αντίξοες συνθήκες να μας διδάξουν, να μας εμψυχώσουν και να μας παραδειγματίσουν με τη συμπεριφορά τους.
Θα μου επιτραπεί να αναφέρω τρία ονόματα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι και τα μοναδικά, τα οποία ξεχώρισαν από το σύνολο.

Δημοτική εκπαίδευση.
Αο Δημοτικό Σχολείο. Αφροδίτη Παναγιώτου, η πρώτη γυναίκα που έγινε διευθύντρια δημοτικού σχολείου στο Κιλκίς, ήρθε από την Στρώμνιτσα όπου και είχε σπουδάσει στην εκεί διδασκαλική Ακαδημία.
Υπάρχουν αρκετοί σημερινοί κιλκισιώτες που είχαν την τύχη να την έχουν Δασκάλα και σίγουρα μπορούν να επιβεβαιώσουν, τις γνώσεις της, τον ζήλο της για την εκπαίδευση και το αμέριστο ενδιαφέρον για το σύνολο των μαθητών της.
Βο Δημοτικό (Ντάνεφ). Από τα ελάχιστα παλαιά κτίρια της πόλης μας, που απαράδεκτα κατεδαφίστηκε.
Πλήθος σημαντικών Δασκάλων πέρασε και από αυτό το σχολείο. Χωρίς ν’ αδικώ τους υπολοίπους, ξεχωρίζω τον Μπουφίδη Δημήτριο, που χαρακτηρίζονταν, εκτός των άλλων, για την ένθερμή του αγάπη για την Μακεδονία (γόνος Μακεδονομάχων).
Γυμνάσιο (ένα και μοναδικό, ολιγάριθμο και μικτό). Τσούντας Αθανάσιος, Στενημαχήτης με υψηλή παιδεία, είχε κάνει το Γυμνάσιο Σπίτι του και είχε δώσει και την ψυχή του γι’ αυτό και για τους μαθητές του.
Δεν θα επεκταθώ στα πλεονεκτήματα του κάθε ενός από αυτούς, γιατί ίσως θ’ αδικούσα κάποιους άλλους. Αναφέρθηκα στα τρία αυτά ονόματα γιατί ήταν η πρώτη γενιά των εκπαιδευτικών στο νεοδημιουργηθέν Κιλκίς, που έφεραν την Ελλάδα που κουβαλούσαν μέσα τους, από τις ιδιαιτέρες πατρίδες τους και την φύτευσαν στις παιδικές μας καρδιές.
Σίγουρα θα προταθούν και άλλοι πολλοί οι οποίοι δεν θ΄ αξίζουν λιγότερο για να βαπτιστεί με τ’ όνομά τους το Σχολείο, αλλά αυτοί οι τρεις παρουσιάζουν ιδιαιτερότητες που θα πρέπει να προσεχθούν.
Εύχομαι και πιστεύω ότι θα πρυτανεύσουν αντικειμενικές γνώμες και ότι δεν θα μπουν κριτήρια με το πρόθεμα μικρό (διάβαζε μικρό-κομματικά, μικρό-τοπικά κτλ.)
Άσχετα από το ποιος θα είναι ο ονοματοδότης, σημασία έχει ότι αυτή η κίνηση του Υπουργείου είναι αξιόλογη και εύχομαι ν’ ακολουθήσουν κ’ άλλες.