Η Ιστορία δημιουργείται από τους λαούς και τους ηγέτες τους αλλά καταγράφεται από τους ιστορικούς οι οποίοι, αν μεν κάνουν την καταγραφή την εποχή των γεγονότων διατρέχουν τον κίνδυνό να μην είναι πλήρως αντικειμενικοί φιλτράροντας τα  τεκταινόμενα μέσα από τα ιδεολογικά τους ή φιλοσοφικά τους πιστεύω, ή αντίθετα αν τα γεγονότα δεν έχουν καταγραφεί  άμεσα αλλά μετά πάροδο μεγάλου χρόνου, αυξάνονται οι πιθανότητες να καταγραφούν  αλλοιωμένα . Επιβεβαίωση του πρώτου είδους καταγραφής της ιστορίας όπου αποδεικνύεται η υποκειμενικότητα των ιστορικών είναι η τοποθέτηση ορισμένων ιστορικών πάνω στο θέμα Έθνος, Γένος, Εθνότητα, Εθνική ταυτότητα, Εθνικό κράτος. Υπάρχει σήμερα μερίδα ιστορικών όπως π.χ. ο Χορσπάουμ ο οποίος υποστηρίζει ότι η έννοια του έθνους και της εθνικής ταυτότητας «αποτελεί μια κοινωνική οντότητα μόνο στο βαθμό που παίρνει την μορφή του σύγχρονου εδαφικά προσδιορισμένου κράτους, δηλ. του εθνικού κράτους». Όλα τα έθνη είναι σχετικά πρόσφατα και σχετικά τεχνητά δημιουργήματα. Αυτό συμβαίνει συνεχίζει ο Χορσπάουμ και με το Ελληνικό έθνος που δεν υπήρχε πριν από τον 19ο αιώνα. Επομένως τα έθνη που ισχυρίζονται ότι προϋπήρξαν του «κράτους» έθνους έχουν μια ψευδή αντίληψη του ιστορικού παρελθόντος. Αυτό όλο το σκεπτικό του Χορσπάουμ και μερίδας της σύγχρονης ιστορικής επιστήμης θα έλεγα  ότι ίσως βρίσκει την δικαίωσή του στον  τρόπο δημιουργίας των Εθνοτήτων-Κρατών της κεντρικής Ευρώπης. Αλλά αυτά τα συγκεκριμένα μερικά παραδείγματα δεν μπορούν να διαγράψουν την πραγματικότητα από την εποχή που υπάρχουν ιστορικά κείμενα.  Το Έθνος του Ισραήλ υπήρχε επί αιώνες χωρίς να έχουν  κράτος, ο Κουρδικός και Παλαιστινιακό λαός αγωνίζονται ως ¨έθνος για ν’ αποκτήσουν δικό τους Κράτος  εδώ και δεκαετίες, και ας μην ξεχνάμε ότι το δικό μας Έθνος το ¨έθνος των Ελλήνων υπάρχει εδώ και πολλούς αιώνες, χωρίς να είναι ταυτισμένη μόνο με ένα Κράτος π.χ στην αρχαιότητα υπήρχαν κράτη-πόλεις της Ελλάδος μέσα σε δικά τους σύνορα που  λειτουργούσαν αυτόνομα και ανεξάρτητα όπως Αθήνα ,Σπάρτη, Θήβα  Μακεδονία κ.λ.π. αλλά όλοι τους γνώριζαν ότι είναι Έλληνες, Έλληνες πολλών Πόλεων -Κρατών. (πας μη Έλλην βάρβαρος). Αντιθέτως σήμερα στην νεώτερη Ιστορία έχουμε διαφορετικά  παραδείγματα  στα οποία  διαπιστώνομε ότι το γεωγραφικώς οριζόμενα κράτη δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν έθνος.  Η Γιουγκοσλαβία υπήρξε ως κράτος επί σειρά ετών αλλά δεν κατάφερε να δημιουργήσει έθνος Γιουγκοσλαβικό.
Το κράτος της Σοβιετικής Ένωσης παρ’ όλες τις προσπάθειες του δεν κατάφερε να  δημιούργησε τον σοβιετικό πολίτη και το Σοβιετικό  έθνος η σημερινή πραγματικότητα  (Τσετσενία Κριμαία κτλ ) διαψεύδει απόλυτα την θεωρία του Χορσπάουμ . Αυτά και πολλά άλλα παραδείγματα είναι αρκετά για να καταρρίψουν το επιχείρημα του ότι τα κράτη δημιουργούν έθνος. Ενώ η πραγματικότητα πείθει για το αντίθετο, η θεωρία αυτή βολεύει, το Κράτος των Σκοπίων. την ασπάζεται και πάνω σε αυτή την  θεωρία δημιουργεί ένα καινούργιο  έθνος που θα  κατοικεί στο νεοπαγές  κράτος της ΠΓΔΜ.  Έτσι δημιουργώντας το Κράτος του προσπαθεί να δημιουργήσει και μια  Εθνική οντότητα και αυτή είναι η των  «Μακεδόνων».
Η προσπάθεια αυτή βασίζεται σε δύο σκέλη πρώτον στην δημιουργία  ιστορικών στοιχείων ,και δεύτερο στην διάδοση αυτών των στοιχείων στους κατοίκους της χώρας τους. Αν αυτή η εμπέδωσης των πληροφοριών είναι εύκολη να γίνει στις νέες γενεές μέσω της εκπαίδευσης τους δεν είναι δυνατόν να έχει την ίδια επιτυχία και στους παλιούς κατοίκους των οποίων η καταγωγή ποικίλει.
Σε αυτόν τον γεωγραφικό χώρο της ΠΓΔΜ υπάρχει πανσπερμία εθνοτήτων που θα πρέπει να πειστούν ότι η εθνική τους συνείδησης είναι λανθασμένη   και θα πρέπει να ασπασθούν την θεωρία των ιθυνόντων, ότι όλοι τους είναι ¨Μακεδόνες» φυσικά  όσοι δεν συμφωνήσουν θα πρέπει να εξαφανισθούν. Το αν είναι επιστημονικά τεκμηριωμένη αυτή η θεωρία επαφίεται  στους ιστορικούς ,αλλά το κατά πόσο θα επικρατήσει στην παγκόσμια  κοινή γνώμη θα εξαρτηθεί  από το «Μάρκετικ» θα έλεγα των ενδιαφερομένων κρατών, και σε αυτό τον τομέα φοβάμαι ότι εμείς οι ¨έλληνες χάσαμε και δεν καταφέραμε να κάνουμε γνωστό στην παγκόσμια κοινότητα το αυταπόδεικτο που βγαίνει από την μελέτη της Ιστορίας ,το ότι οι Μακεδόνες είναι κομμάτι του Ελληνισμού. Οι Σκοπιανοί ,πρέπει να το παραδεχτούμε στον τομέα της προώθησης της δικιάς τους αλήθειας τα κατάφεραν.
Δουλεύοντας μεθοδικά από τότε που είχαν την φαεινή ιδέα για ίδιον συμφέρον να αυτό χρηστούν  «Μακεδόνες»  διέδωσαν σε όλες τις πανεπιστημιακές κοινότητες δικές τους εργασίες δικών τους  ιστορικών που υποστηρίζουν ήδη από τα μέσα του 20ου αιώνα «ότι δεν είμαστε ούτε Σέρβοι  ούτε Βούλγαροι ,ούτε  ¨Έλληνες αλλά ξεχωριστή  μακεδονική εθνότητα η οποία μάχεται για την εθνική της απελευθέρωση και την δημιουργία του Μακεδονικού  Κράτους της.(Απόσπασμα από  άρθρο –ομιλία στο  Ντιτροιτ  της Αμερικής το 1934. )Την θεωρία αυτή την διοχέτευσαν εντέχνως σε πλήθος συγγραμμάτων παγκοσμίως που ενισχύονταν κατά καιρούς από αντίστοιχα κείμενα ιδιοτελών ιστορικών.
Εμείς οι έλληνες δήξαμε αφελή αδιαφορία ,που ίσως να οφείλονταν στην σιγουριά του αυτονόητου ότι από την εποχή της δημιουργίας του Μακεδονικού Βασιλείου από τους  Αργείους Τημενίδες τον από  7ο π.χ. η Μακεδονία και ο ελληνισμός  ήταν αλληλένδετα.   
Αυτό που εμείς θέλουμε σήμερα να κουβεντιάσουμε είναι το τι συνέβη στην περιοχή της  Στρωμνίτσης την βορειότερη πόλη της  Μακεδονίας, η οποία ενώ έσφυζε επι εκατονταετίες από  Ελληνισμό,και σήμερα να μην εμφανίζει επισήμως ίχνος έλληνα. Μέσα από την καταγραφή του ελληνισμού της Στρώμιτσας θα καταλάβουμε πως λειτούργησαν οι Σκοπιανοί. και εξαφάνισαν τους εναπομείναντες έλληνες μετά την φυγή αυτών το1913,και τους εναπομείναντας τους  κάνανε «Μακεδόνες»
Σ’ αυτή την ιδιόρρυθμη αλλαγή εθνότητας θα ήθελα να αναφερθώ σήμερα όχι φυσικά σαν ιστορικός που δεν είμαι αλλά σαν σκεπτόμενο άτομο που είχε την τύχη να ανήκει στο κλαδί αυτό των Ελλήνων που βρέθηκε μέσα στα Ελληνικά σύνορα και καυχιέται που είναι Έλληνας , και που  βλέπει τα ξαδέρφια του να εξαφανίζονται μέσα στην ποικιλία εθνοτήτων του Κράτους των Σκοπίων και να μην δηλώνουν την Ελληνική  τους ταυτότητα.
Πιστεύω ότι σε πολύ λίγους είναι γνωστό ότι μέσα σε 100 χρόνια παρουσιάζεται το αξιοπερίεργο γεγονός ο κλάδος μιας οικογένειας που βρίσκεται στην Ελλάδα να είναι Έλληνες και το υπόλοιπο κλαδί που έμεινε από την άλλη πλευρά των συνόρων να υφίσταται οβίδες μεταμορφώσεις και να γίνεται «Σλαβομακεδόνες», «Σερβομακεδόνες» και τελευταίως «Μακεδόνες».
Αυτές οι ιδιόρρυθμες μεταμορφώσεις των συγγενών μας που γινόταν παρά την θέλησή τους και η σιωπή των εκάστοτε κυβερνήσεων μας, σκόπιμη ή όχι άγνωστο, με οδήγησαν εδώ και αρκετά χρόνια λόγω της καταγωγής μου και άμεσης γνώσης του θέματος, να ασχοληθώ έντονα με αυτό το πρόβλημα. Θ’ ασχοληθώ και θ’ αναπτύξω το θέμα μέσα από τα ιστορικά γεγονότα της Στρώμνιτσας και των Ελλήνων κατοίκων της περιοχής αυτής γιατί το γνωρίζω άμεσα τόσο από μελέτη ιστορικών στοιχείων όσο και από διηγήσεις του πατέρα μου και άλλων συγγενών που ήρθαν στην Ελλάδα το 1913. Στην γνώση του θέματος συνέβαλαν και οι ίδιες εμπειρίες από τα ταξίδια που έκανα παλαιότερα στην περιοχή αυτή και άμεση επικοινωνία με τους εκεί Έλληνες.
Στην Βόρειο Μακεδονία, στον γεωγραφικό αυτό χώρο της Νοτιοανατολικής Ευρώπης βρίσκεται η πόλις Στρώμνιτσα που αναφέρεται ήδη από τον Γεωγράφο Πτολεμαίο τον 2ο π.Χ. αιώνα ως Αστραίον. Τον 6ο μ.Χ. αιώνα επί Τιβερίου παίρνει το όνομα Τιβεριούπολις και την εποχή του Νικηφόρου του Α΄ αρχές του 9ου αιώνα κυριεύεται από τον Κούμο,  αρχηγό των Σλαβοβουλγαρικών φυλών και ονομάζεται Στρώμνιτσα από τον ποταμό Στρυμώνα που δίπλα του βρίσκεται η πόλης. Στα μέσα του 14ου αιώνα καταλαμβάνεται από τους Τούρκους και σ’ όλη την διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατοικείται από Χριστιανούς, Μωαμεθανούς και Εβραίους.
Από το 1882 που υπάρχουν επίσημα αρχεία της Στρωμνίτσης, τα παλαιότερα καταστράφηκαν από την μεγάλη πυρκαγιά του 1869, γνωρίζουμε ότι την εποχή αυτή κατοικείται από 8 χιλιάδες άτομα εκ των οποίων οι 4 χιλιάδες είναι Χριστιανοί, 3,5 χιλ. Μωαμεθανοί και 500 Ισραηλίτες. Το δε 1905 από απογραφή των τούρκικων αρχών εμφανίζεται η εξής εθνογραφική εικόνα Μουσουλμανικές οικογένειες 680 άτομα 3.903 Ελληνικές 618 άτομα 3318 Βουλγάρικες 220 άτομα 1569, Εβραϊκές 120 άτομα 679, φυσικά  πουθενά δεν αναφέρεται το όνομα «Μακεδονικές» οικογένειες.
Όταν αρχίζει η αφύπνιση των λαών των Βαλκανίων και η κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ξεχωρίζουν μεταξύ των Χριστιανών και οι διάφορες εθνότητες, δηλ. Σέρβοι, Βούλγαροι, Έλληνες. Τα βασικά στοιχεία διαφοροποίησης είναι η καταγωγή του κάθε ατόμου και η εθνική συνείδηση του καθενός. Κοινό στοιχείο μεταξύ των 4 χιλιάδων αυτών Χριστιανών που αναφέρονται σαν κάτοικοι της Στρώμνιτσας είναι η γλώσσα, ένα μείγμα Βουλγαροσερβοτουρκικής διαλέκτου ενισχυμένο με ελληνικές και τουρκικές λέξεις.. Φυσικά υπάρχουν αρκετά άτομα που μιλούν Ελληνικά αλλά και άλλα που ενώ δεν γνωρίζουν καθόλου την γλώσσα έχουν βαθειά Ελληνική συνείδηση. Την εποχή αυτή όχι μόνο στα δημοτολόγια της πόλης αλλά και σε κανένα κείμενο και σε καμία προφορική μαρτυρία δεν υπάρχει ο όρος «Μακεδών». Προσπάθειες γίνονται από την μεριά των Βουλγάρων να ονομασθούν συλλήβδην όλοι οι Χριστιανοί Σλαβομακεδόνες και από την μεριά των Σέρβων Σερβομακεδόνες. Ο όρος «Μακεδών» δεν έχει ακόμη δημιουργηθεί.
Αυτήν την εποχή δηλ. το 1882 από έγγραφα των αρχείων της Στρωμνίτσης διαπιστώνεται η κυριαρχία του Ελληνικού στοιχείου.. Συγκεκριμένα λειτουργούν Ελληνικά σχολεία από Νηπιαγωγείο μέχρι Γυμνάσιο με σύνολο 378 μαθητών, τους οποίους οι δάσκαλοι τους ,ειρήσθω εν παρόδω ότι η Στρώμνιτσα φημίζονταν στα τέλη του 19ου αρχές 20ου αιώνα για το υψηλό μορφωτικό και εθνικό επίπεδο των δασκάλων της. εκτός της μόρφωσης που τους πρόσφεραν αφύπνιζαν και την  Ελληνική συνείδηση τους.
. Αν σκεφτούμε ότι την εποχή αυτή κάθε οικογένεια αποτελείτο το λιγότερο από 5-6 άτομα, πρόχειρα βγαίνει ότι πάνω από 2 χιλιάδες άτομα από το σύνολο των 4 χιλιάδων Χριστιανών είναι Έλληνες, που όχι μόνο νοιώθουν έτσι αλλά και αγωνίζονται σθεναρά για να επιπλεύσουν μέσα στον κυκεώνα αυτής της εποχής της κατάρρευσης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και της δημιουργίας του Ελληνικού Κράτους. Από τα ίδια αρχεία της πόλεως διαπιστώνεται η ύπαρξη τουρκικών σχολείων καθώς και βουλγαρικών αλλά τίποτα από «μακεδονικά», ακόμη αυτή η εθνότητα δεν υφίσταται.
Ερχόμαστε στον Μακεδονικό αγώνα και τους Βαλκανικούς πολέμους, οι Έλληνες Στρωμνιτσιώτες βρίσκονται πάντα στην πρώτη γραμμή του αγώνα, για την απελευθέρωση της Μακεδονίας,  οι Βούλγαροι της Μακεδονίας είχαν ξεκινήσει από νωρίς την προσπάθεια προσηλυτισμού και εξαναγκασμού των κατοίκων στο να γίνουν «Εξαρχικοί» και τα Βουλγαρικά κομιτάτα αλώνιζαν την περιοχή όταν  όμως παρ΄ όλη την καθυστέρηση αφυπνίστηκαν οι έλληνες της περιοχής τα αποτελέσματα  ήταν θετικότατα για τον ελληνισμό.
 Πλήθος Στρωμνιτσιωτών οργανώνεται σε σώματα  μακεδονομάχων που αγωνίστηκαν με ανιδιοτέλεια και ηρωισμό θυσιάζοντας ακόμη και την ζωή τους.
Την εποχή αυτή αρχές 20ου αιώνα στην περιοχή της Στρωμνίτσης είχε κορυφωθεί η βία από την πλευρά των Βουλγάρων απέναντι στον ελληνισμό που αγωνίζεται μόνος του χωρίς την βοήθεια από την μητέρα πατρίδα. Τα Βουλγαρικά σώματα με επικεφαλής τον Τσερνοπέεφ περιφέρονταν στην περιοχή της Στρώμνιτσας και εντείνουν  την τρομοκρατική τους δράση. ευνόητο ήταν λοιπόν να δημιουργηθούν τα ελληνικά ανταρτικά σώματα.
Σχηματίζονται  και δρουν στην περιοχή τα παρακάτω σώματα μακεδονομάχων, το πρώτο δημιουργείται από  τον  Παπαϊωάννου Παντελή  γνωστού ως καπετάν «Νικοτσάρα»,από το Κολέσινο (προτομή του  κοσμούσε το «εξαφανισθέν» πάρκο του Κιλκίς), στην συνέχεια σχηματίζεται του  εξάδελφου του Χαράλαμπου Μπουφίδη ή καπετάν  «Φουρτούνα»,και ακολουθούν του Νικόλα Αγγειοπλάστη, του Χρήστου Πάρτη ή «Τσαν Καπετάν»,από την Στρώμνιτσα καθώς και του Τσιτσίμη Δημήτρη  τα οποία με την παλικαριά τους παρουσιάζουν λαμπρή δράση.
  Η δικαίωση του αγώνα τους και των θυσιών τους έρχεται στις 23 Ιουνίου του 1913 όταν ο Ελληνικός Στρατός μετά την θριαμβευτική επιτυχία της μάχης του Κιλκίς  προωθήθηκε  και απελευθέρωσε την Στρώμνιτσα.
Η χαρά όμως των ελλήνων της Στρώμνιτσας  δυστυχώς  κρατάει μόνο 30 ημέρες γιατί με την συνθήκη του Βουκουρεστίου η περιοχή παραχωρείται στο Βουλγαρικό Κράτος. ,για να καταλήξει τελικά στους Σέρβους.
Οι Έλληνες της Στρωμνίτσης αποφασίζουν να ξεριζωθούν από τη γη τους και να πάνε στην ελεύθερη και καινούργια Ελλάδα.
Μετά από μία γενναία και μεγαλειώδη ενέργεια καίνε τα σπίτια τους για να μην μείνουν στα χέρια των αντιπάλων, παίρνουν τον κινητό βίο τους και τις μνήμες τους και ξεκινούν για την Ελλάδα, γεμάτοι ενθουσιασμό ,ελπίδες και όνειρα.
Ελάχιστοι όμως έλληνες δεμένοι περισσότερο με την γη τους και την περιουσία τους μένουν πίσω στην γενέτειρα τους.
 Οι υπόλοιποι έρχονται στην ελεύθερη Μακεδονία και εγκαθίστανται κυρίως στο Κιλκίς και λιγότεροι στη Θεσσαλονίκη.
Τα πρώτα χρόνια μετά τους Βαλκανικούς πολέμους που η Ελλάδα επουλώνει τις πληγές της και έχει όμως στο μυαλό και στην καρδιά της το άπιαστο και φιλόδοξο όνειρο της Μεγάλης Ελλάδας δεν μπόρεσε να βοηθήσει όσο ήθελε τους πρόσφυγες, με αποτέλεσμα ,εκτός των άλλων μερικές οικογένειες Ελλήνων μην μπορώντας να αντέξουν στις δυσμενείς συνθήκες εγκατάστασης τους στην Ελλάδα να  γύρισαν  πίσω στην Στρώμνιτσα όπου και επαναεγκαταστάθηκαν.
Μέχρι τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο η επαφή των  συγγενών παραμένει στενή  και η επικοινωνία μεταξύ των ήταν τακτική, έχω ακόμη έντονες τις κοινές πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις στην Δοϊράνη  μεταξύ των από την εδώ και εκεί πλευρά των συνόρων Στρωμνιτσιωτών.
Έρχεται ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, η ήττα του χιτλερισμού και η κυριαρχία στην γειτονική χώρα του Τίτου που δημιουργεί, της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας.
Τίτο και Σκοπιανοί ενστερνίζονται την φαεινή ιδέα δημιουργίας μιας νέας εθνότητας, της “Μακεδονικής” και μιας Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της “Μακεδονίας”.
Από εκείνη την στιγμή το τμήμα των ελλήνων  που είχαν παραμείνει ή επιστρέψει καθώς και οι απόγονοι τους έπαψαν να υφίστανται  ως Ελληνικό κομμάτι.
Οι Σκοπιανοί ιθύνοντες με ιδιαίτερο οφείλουμε να ομολογήσουμε ζήλο, ασχολήθηκαν με την αλλοίωση του φρονήματος αυτών των ανθρώπων. Η πρώτη γενιά η γενιά των ηλικιωμένων, που νοιώθει και πιστεύει στην Ελληνικότητα τους και μιλάει την Ελληνική γλώσσα υφίσταται τρομερή καταπίεση όλων των μορφών. Ένα τμήμα που αντιστέκεται εξαφανίζεται με τις γνωστές μεθόδους των απολυταρχικών καθεστώτων .Ως χαρακτηριστικό παράδειγμα θα αναφέρω οικογενειακή ιστορία.
Μία  εξαδέλφη η Ελισάβετ Τσιτσιμη συγγενής του Μακεδονομάχου Τσιτσίμη μέχρι το 40 ζει στο Κιλκίς ,εδώ έχει τελειώσει το γυμνάσιο και διορίζεται στην γεωργική υπηρεσία της πόλης  τον Οκτώβριο με τη κήρυξη του πολέμου τα αδέλφια της που είχαν εγκατασταθεί  στα Σκόπια  την καλούν να πάει κοντά τους για να γλιτώσει από τον πόλεμο .Το 1949 τόσο αυτή όσο και ο ένας από τα αδέρφια της ο Ελισαίος συλλαμβάνονται, αρνούνται να απαρνηθούν την  ελληνική τους καταγωγή και εκτελούντε.
Το υπόλοιπο τμήμα των συγγενών μαζί με πλήθος άλλων Ελλήνων που είχαν παραμείνει  στην Στρώμνιτσα και σε άλλες πόλεις μετά από πιέσεις υπομένει και σιωπά, άλλωστε σε τι να ελπίζει και από που να περιμένει βοήθεια και συμπαράσταση, παθητικά ποια ακούει την σκοπιανή προπαγάνδα που λειτουργεί με επιτυχία. Οι ιθύνοντες της ΓΔΜ   λειτουργώντας βάσει του δικού τους σχεδίου έχουν εμπλουτίσει την  σχολική ύλη με  την δική τους ιστορία για την φυλή και το ¨Εθνος των Μακεδόνων, και όπως είναι φυσικό  αυτή η ιστορία περνά στην νέα γενεά με αποτέλεσμα το σύνολο σχεδόν των κατοίκων  της ΠΓΔΜ να πειστεί ότι αποτελούν την συνέχεια των Μακεδόνων του Μ. Αλεξάνδρου. Οι απόγονοι των μακεδονομάχων, χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό που ανέφερα των αδελφών Τσιτσίμη, απογόνων του Καπετά Τσιτσίμη Δημήτρη εξαφανίσθηκαν και η νέα γενεά των τσιτσίμιδων που παρέμειναν εκεί γίνανε Τσιτσίμοφ με «μακεδονική» συνείδηση . Ας δούμε λοιπόν να δούμε «τις πταιει»
Την εποχή που η Ελλάδα παλεύει για να κρατηθεί έξω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα, η καινούργια παγκόσμια δύναμη, οι Αμερικάνοι, θέλουν να βοηθήσουν το άτακτο παιδί του Ανατολικού Μπλοκ τον Τίτο, και φυσικά εκτός των άλλων δεν επιτρέπουν σε κανέναν να τον ενοχλήσει. Από την μεριά των  ελλήνων δεν ακούγεται καμία φωνή διαμαρτυρίας γιά τις ενέργειες των Σκοπιανών οι οποίοι αφήνονται ανενόχλητοι δουλεύουν σε δύο μέτωπα ,από την μια δημιουργούν ψευδοιστορία  την οποία διαχέουν  παγκοσμίως  και από την άλλη κάνουν «εθνοκάθαρσ绨.και εθνικό φρονηματισμό.
Πολιτικές σκοπιμότητες, διεθνείς συγκυρίες, αδυναμία χάραξης ίδιας  εξωτερικής πολιτικής από την ελληνική πλευρά περιχαράκωσης μέσα στα στενά πλαίσια των Ελληνικών  οδήγησαν σε απραξία.
Νομίζω όμως ότι στην όλο αρνητικό κλίμα σημαντικότατο πόλο έπαιξε  ή αλλαγή νοοτροπίας του επίσημου κράτους και του μέσου Έλληνα. Τα  οράματα και τα πιστεύω των σημερινών ελλήνων απέχουν πόρο από τα οράματα και τα πιστεύω των Ελλήνων στα τέλη του 19 αιώνα και στις αρχές του 20ού αιώνα που θυσιάζονταν ανιδιοτελώς για το μεγαλείο της Πατρίδας. τα πιστεύω αλλοιώθηκαν επεκράτησε ο καιροσκοπισμός και η ιδιοτέλεια και θόλωσε επικίνδυνα ο πατριωτισμός και η εθνική περηφάνια σε σημείο μάλιστα που ορισμένη μερίδα ελλήνων να θεωρεί την αγάπη για την πατρίδα πατριδοκαπηλία.  .
Και  φτάσαμε σήμερα στην δεύτερη δεκαετία του 21ού αιώνα όπου εμφανίζονται ομολογουμένως ιδιόρρυθμα γεγονότα, από την μία δημιουργείται η Ευρώπη χωρίς σύνορα και από την άλλη με την κατάρρευση του σιδηρού παραπετάσματος έγινε αναδιάρθρωσης παλιών κρατών  και δημιουργία νέων.
Οι δεσμοί της κοινής καταγωγής λαών αποδεικνύεται για μία ακόμη  φορά ότι είναι ισχυρότατοι, Σέρβοι, Αλβανοί, Κροάτες, Σλοβένοι είχαν κρατήσει τα πιστεύω στην καταγωγή τους και με την πρώτη ευκαιρία θέλουν ο καθένας για την εθνότητά τους ιδιαίτερο κράτος και το πετυχαίνουν. Οι οπουδήποτε στα Βαλκάνια κατοικούντες παρ’ όλη την προσπάθεια της Κομμουνιστικής Γιουγκοσλαβίας για διεθνισμό κράτησαν την εθνική τους ταυτότητα ιστορικά αποδεδειγμένη (Κροάτες ,Σλοβένοι Σέρβοι κ.α δημιούργησαν ανεξάρτητα κράτη  οι πλασματική «Μακεδόνες»προχώρησαν παραπάνω δημιούργησαν όχι μόνο ανεξάρτητο Κράτος αλλά και εθνότητα.
Εμείς οι Έλληνες τι κάνουμε τι φταίει και οι απόγονοι των συμπατριωτών μας που βρίσκονται στο κράτος των Σκοπίων έχουν χάσει την  ελληνική τους συνείδηση  
. Δεν είναι απορίας άξιον να παρουσιάζονται στην τελευταία απογραφή σ’ όλο τον χώρο της Βόρειας Μακεδονίας μόνο 700 Έλληνες όταν μόνο τα μέλη του Συλλόγου Στρωμνιτσιωτών Θεσσαλονίκης γύρω στις 200 οικογένειες και άλλες τόσες οικογένειες που ζουν στο Κιλκίς έχουν συγγενείς στην περιοχή της Στρωμνίτσης .και στην υπόλοιπη ΠΓΔΜ.
Εύκολα βγαίνει το συμπέρασμα ότι δύο τινά συμβαίνουν, ή ότι καταπιέζονται, απειλούνται και σωπαίνουν ή ότι ο μακροχρόνιος προσηλυτισμός, «αντιστάσεως μη ούσης» έπεισε την νέα γενιά για την μη  ελληνικότητα της..
Το ίδιο γεγονός της αποσιώπησης ή αλλαγής του ελληνικού πιστεύω δεν συμβαίνει μόνο στην Στρώμνιτσα αλλά και σ’ όλες τις άλλες πόλεις της Βόρειας Μακεδονίας, Μοναστήρι, Δοϊράνη, Γευγελή κ.τ.λ.
Με οποιοδήποτε τρόπο και εάν έχει συμβεί αυτό η ευθύνη των από εδώ Ελλήνων δεν  είναι μικρή νομίζω ότι, χωρίς καταλογισμό ευθυνών, θα πρέπει σήμερα που το θέμα της δημιουργίας «Νέας Μακεδονίας» επιτέλους μας καίει, να συνέλθουμε και να βρούμε λύση που δεν θα επιτρέψει στους ιθύνοντες της  ΠΓΔΜ να δημιουργήσουν εκ του μη όντος κράτος «Μακεδονία» με εθνότητα και γλώσσα
«Μακεδονική»
Αυτό φυσικά δεν θα γίνει αν δεν ομονοήσουμε  όλοι μας και επιτρέψουμε στους  αρχηγούς  των Ελληνικών κομμάτων να συνυπογράψουν  την επίσημη δημιουργία της όποιας δήποτε, Νέας ,¨Ανω, Βόρειας, κ.λ.π  «Μακεδονίας.» Οι γείτονες μας έχουν κάθε δικαίωμα  να έχουν Κράτος αλλά δεν έχουν το δικαίωμα αυτό να το κάνουν εις βάρος της  ιστορικής αλήθειας . Πιστεύω ότι τα δύο συλλαλητήρια των ημερών μας , που γίνανε αυθόρμητα από το σύνολο των ελλήνων να πείσουν του υπευθύνους και να μην υποχωρήσουν στις πιέσεις εξωελλαδικών  δυνάμεων. Τα δύο υπέροχα συλλαλητήρια είναι μία απόδειξη ότι δεν στερούμεθα ιδανικών και υψηλών στόχων και  ότι δεν ασχολούμαστε  μόνο με το κυνήγι της   επιβίωσης  αδιαφορώντας για το ποιο αύριο θα αφήσουμε στους απογόνους μας.