Τέτοια ημέρα η Παντάνασσα του Πόντου, η Παναγία Σουμελά στο θρονί της ανιστοριθείσας μονής της απολαμβάνει την προγονική παράδοση της λατρείας της, που αιώνες οι Πόντιοι τηρούν απαρασάλευτα. Η εικόνα της Παναγίας Σουμελά ήταν και θα είναι για πάντα το ανεκτίμητο σύμβολο ενότητας, το κοινό σημείο αναφοράς για κάθε Πόντιο. Εκεί στην Καστανιά Ημαθίας για δύο ημέρες οι Πόντιοι απ΄ όλο τον κόσμο, κόντρα στον χρόνο και στα γεγονότα επιμένουν να σκύβουν ευλαβικά το κεφάλι μπροστά στην ιερή και θαυματουργή εικόνα της δικιά τους Παναγίας.
Το καθιερωμένο πανηγύρι του Δεκαπενταύγουστου αποτελεί το συνδετικό κρίκο των παλαιότερων με τους νεότερους, τη μεταλαμπάδευση όλων των ιδανικών της φυλής από γενιά σε γενιά. Σ’ αυτό το πανηγύρι της Παναγίας Σουμελάς βρέθηκα και εγώ ταπεινός προσκυνητής για πρώτη φορά το 1987. Έκτοτε κάθε χρόνο με έντονη συναισθηματική φόρτιση χρέος ιερό οδηγεί τα βήματα μου στη θλιμμένη πρόσφυγα Παναγία, καταθέτοντας σ΄Αυτήν μαζί με τις χιλιάδες των προσκυνητών την ελπίδα και την ζωή μας ολόκληρη. Ν’ ανάψουμε το κερί της αγάπης και να αφήσουμε πάνω στην Άγια μορφή της τις ελπίδες μας για ψυχική και σωματική υγεία. Να την παρακαλέσουμε να φωτίσει το νου και την καρδιά των ισχυρών της γης για ειρήνη και ευτυχία των λαών. Να την παρακαλέσουμε ακόμη να φωτίσει το δρόμο της σημερινής νεολαίας, την ελπίδα του μέλλοντος και τους συνεχιστές της ιστορίας της πατρίδας μας.
Οι όποιοι ισχυροί της γης θα πρέπει να γνωρίζουν πως η ιστορία είναι η μνήμη της ανθρωπότητας και η ιστορική αυτή μνήμη αρνείται να ρίξει στον καιάδα της λήθης τα απάνθρωπα και ειδεχθή εγκλήματα που διεπράχθηκαν συνειδητά κατά καιρούς. Αυτό το καντήλι της μνήμης οφείλουμε να το κρατήσουμε άσβεστο μέσα στις ψυχές μας, για να θυμίζει σε μας και στις επόμενες γενιές το Ιερό Χρέος της Μνήμης.
Κάθε τέτοια περίοδο του Αυγούστου, ανακαλούνται στο μυαλό μου μνήμες και εμπειρίες αξέχαστες, γεμάτες συγκινήσεις όπως αυτή που βίωσα το 1995 όταν συμμετείχα ως ζιπκοφόρος στην επίσημη Λιτάνευση και στην περιφορά της Ιερής Εικόνας, εμπειρία μοναδική και αξέχαστη.
Όμως στο μυαλό μου ανακαλούνται και μνήμες δυσάρεστες, μνήμες που στάζουν αίμα, αίμα ελληνικό…
1996, ο τούρκικος όχλος και Τούρκοι παραστρατιωτικοί δολοφονούν εν ψυχρώ τον Τάσο Ισαάκ και τον ξάδελφο του Σολωμό Σολωμού. Είκοσι δύο χρόνια μετά οι γείτονες μας μένουν ακόμη ατιμώρητοι. Είκοσι δύο χρόνια μετά οι γείτονες (η μάστιγα της Ασίας κατά τον Τζόρτζ Χόρτον) δεν έχουν αλλάξει στάση ούτε στο ελάχιστο και ούτε πρόκειται ν’ αλλάξουν. Το μαρτυρούν άλλωστε τα άπειρα γεγονότα που κατέγραψε η ιστορία τα τελευταία χρόνια. Η Ιστορία έχει επίσης καταγράψει ότι όσο υποχωρούμε, οι Τούρκοι τόσο προκλητικότεροι και επιθετικότεροι γίνονται.
Την ίδια στιγμή κάποιοι στο εσωτερικό της χώρας μας καλλιεργούν την ψευδαίσθηση πως η θέληση του τουρκικού λαού διαφέρει από την ηγεσία του. Μακάρι να ήταν έτσι, δυστυχώς πολύ πρόσφατα γεγονότα άλλα μαρτυρούν. Οι διεθνείς οργανισμοί παρότι γνωρίζουν τον έναν δολοφόνο (Κενάν Ακίν) σιωπούν προκλητικά, τα δε δικά μας «ηχηρά διαβήματα» έχουν καταντήσει να ακούγονται ως γραφικότητες. Η ενδοτική πολιτική μας συνεχίζει να προσφέρει δώρα στον νεοσουλτάνο Ερτογάν, όπως αυτό με τις μεθοδεύσεις που έγιναν για να περάσει «στα μουλωχτά» το θέμα των μουφτήδωνν Ξάνθης και Κομοτηνής. Οι απίθανοι πολιτικοί μας είδαν ανάμειξη της Ρωσίας στα εσωτερικά της χώρας μας, αλλά χρόνια τώρα παραβλέπουν, οι ανίκανοι, την ανθελληνική δράση της σφηκοφωλιάς που λέγεται τουρκικό προξενείο Κομοτηνής.
Ο φετινός Αύγουστος διαδέχθηκε έναν καταστροφικό για την χώρα μας Ιούλιο, 95 άνθρωποι μας έχασαν την ζωή τους στην πυρκαγιά της Ανατολικής Αττικής, μια πυρκαγιά που μαύρισε ακόμη περισσότερο τις ήδη μαυρισμένες ψυχές μας. Η Πολιτεία κήρυξε τριήμερο πένθος, μεσίστιες οι σημαίες στα δημόσια κτίρια και οι πολιτικάντηδες μας έκαναν πάλι αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά, να αλληκοκατηγορούνται, χρησιμοποιώντας πολλές φορές εκφράσεις πεζοδρομίου.
Και ενώ το μαύρο πέπλο της πυρκαγιά (και όχι μόνο αυτό) σκέπασε απ’ άκρη σ’ άκρη την πατρίδα μας, κάποια ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ έκαναν αυτό που κανένας πολιτικός των τελευταίων ετών δεν κατάφερε να κάνει, να σηκώσει ψηλά την σημαία μας. Ναι αυτά τα παιδιά σήκωσαν την σημαία μας πολύ ψηλά, ναι αυτά τα παιδιά της πληγωμένης Ελλάδας, της χτυπημένης από τραγωδίες και από κακοδιοίκηση κατάφεραν να ανεβάσουν την χώρα μας στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου, εκεί που καμιά πολιτική ηγεσία δεν μπόρεσε ποτέ να την ανεβάσει.
«Πλημμυρίζουμε, καιγόμαστε, ανεργία, φτώχεια, πείνα, αλλά μην το βάζετε κάτω!
Οι Έλληνες έχουμε ψυχή!» βροντοφώναξε η Μαρία Μπελιμπασάκη, η υπερήφανη Κρητικοπούλα που παλεύει μόνη, με μοναδικό στήριγμα τους γονείς, το ίδιο φυσικά ισχύει και για τα άλλα παιδιά.
Παιδιά μάς κάνατε υπερήφανους, σας ευχαριστούμε, η Παναγιά μας να σας φυλάει.
• Τζόρτζ Χόρτον, γενικός πρόξενος των ΗΠΑ στη Σμύρνη το 1922