Εξάλλου μετά τον πόλεμο – τρύγο ενδείκνυται και η χαρά της αξιοποίησης των κερδών του. Και το τσίπουρο, με ή χωρίς γλυκάνισο, που βράζει είναι δελεαστικότατο γέρας. Τόσο που κάθε μέρα και νύχτα το ταβερνείον – αποστακτήριον του Τερζή σφύζει από ταξιδιώτες της χαράς τη συνοδεία, σε καθημερινή βάση και λαϊκών οργανοπαικτών.
Σαν κι εκείνους τους δυο ρέκτες που με ένα κλαρίνο κι ένα νταούλι προσήλθαν …αυθορμήτως το βράδυ της Τρίτης και με μια καζάκσα άναψαν τα ήδη θερμασμένα αίματα των συνδαιτυμόνων. Αγροτοσυνδικαλιστές, αγροτοσυνταιριστές, δημοσιογράφοι και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις διασκέδαζαν στο αποστακτήριο.
Στο χορό διακρίθηκαν ο Φίλιππας Κοτανίδης κι οι Σαμαρικοί. Κέρδισαν κατά κράτος τους Μπακογιαννικούς. Ακόμα κι όταν ήρθε ο Μηνάς η πλάστιγγα δεν έγειρε υπέρ της Ντόρας κι ας ξεχειλίζει από κιλά ο συνάδελφος. Συν τοις άλλοις προσήλθε, καθυστερημένα μεν αλλά όχι ανεπανόρθωτα, ο Γιώργος Γεωργαντάς, οπότε η …τάξη αποκαταστάθηκε μέχρι νεωτέρας.
Αλλά δεν ήταν μόνο ο επίγειος πόλεμος Σαμαρικών – Μπακογιαννικών ένεκα του οποίου κάθισα ανάμεσα σε Γιώργο Λασκάκη και Αλέκο Σημαιοφορίδη, κάτι σαν ειρηνευτική δύναμη του ΟΗΕ. Απέναντι ένας αμετανόητος πόντιος συνεπικουρούμενος από τον Φίλιππα άνοιξε φραστική διαμάχη με τον Πογέλη   με ερώτημα «Εκ των Ποντίων και Θρακών τίνες υπερέχουν;» Ο τέως πρόεδρος της ένωσης συνεταιρισμών μάταια επικαλείτο την βυζαντινή προέλευση ηθών, εθίμων και πολιτισμού του θρακικού λαού. Οι πόντιοι αποδείχτηκαν ξεροκέφαλοι .
Ο Γιώργος Τερζής μέσα στο γενικό χαμό μού υπενθύμισε πως κάθε μέρα και βράδυ τα ίδια και χειρότερα διαδραματίζονται.
Φυσικά παρέλκει να προσθέσουμε πως τα ψητά κρέατα πήγαιναν κι ερχόντουσαν, τα ποτά έρρεαν και εκεί στο αποστακτήριο του Τερζή είναι κρίμα που θάρθει ο Δεκέμβριος και θα περάσει.
Άντε να περιμένεις ύστερα άλλους δέκα μήνες, τον Νοέμβρη του 2010 για να αναβιώσει ξανά τέτοιος χαμός…
Θεοφύλακτος  Παγλαρίδης