Πέμπτη, 28 Μαρτίου 2024, 9:20:46 μμ
Παρασκευή, 15 Σεπτεμβρίου 2017 22:24

Συμβουλές, υποθήκες και τα “καταμπούρια” του γιατρού της Γουμένισσας Γεωργίου Σαμαρά

Του Αναστάσιου
Αμανατίδη. 

 

Αναφέρομαι συχνά στον διευθυντή μου ιατρό Γεώργιο Σαμαρά του νοσοκομείου της Γουμένισσας. Είναι αλήθεια, ότι πολλά αποκόμισα από αυτόν τον απλό γενικό Παθολόγο, αλλά άνθρωπο με πολύ εύστροφο και πρακτικό μυαλό. Μεγάλο προσόν για γιατρό της επαρχίας να ευδοκιμεί στον τόπο, που μεγάλωσε. Οι συμβουλές και οι υποθήκες του βγαλμένες από την μακρόχρονη εξάσκηση του ιατρικού λειτουργήματος (και επαγγέλματος), στη Γουμένισσα, ήταν κανόνες ιατρικής δεοντολογίας, βγαλμένες κατ’ ευθείαν από τον Ιπποκράτειο όρκο:
…Ου δώσω δε φάρμακον θανάσιμον… ουδέ γυναικί πεσσόν φθόριον… ή το δεύτερο …Ες οικίας, οκόσας  αν εσίω, εσελεύσομαι επ’ ωφελείη καμνόντων…, (σε όσα σπίτια πηγαίνω, θα μπαίνω για να βοηθήσω τους ασθενείς)… α, δ’ αν, ή ίδω, ή ακούσω… σιγήσομαι…, άρρητα είναι τα τοιαύτα… ( όσα θα δω και όσα θα ακούσω, να μη μαθευτούν, διότι αυτά είναι μυστικά)!


Αυτά έλεγε ο αρχαίος Ιπποκράτης, ο πατέρας της ιατρικής, τότε και μας συμβούλευε με τον τρόπο του ο γιατρός Σαμαράς, δυόμιση χιλιάδες χρόνια αργότερα στη Γουμένισσα! Άλλο αν έλεγε άλλα, σε ώρες σχόλης και εκτόνωσης με καλή παρέα εκτός υπηρεσίας και τα συνδύαζε αριστοτεχνικά, για να γίνουν πιστευτά, με παραδείγματα πραγματικά περιστατικά, ή κάπως παραλλαγμένα και διογκωμένα, αρκετά χιουμοριστικά, ανάλογα με τις ανάγκες της συζήτησης και των περιστάσεων, πάντα με προσοχή να μη θιγεί άτομο ή οικογένεια, αλλά ακόμη και ομάδες ή κατηγορίες ανθρώπων και φυλών!
Αλλά αυτά, έλεγε επανερχόμενος,  είναι φαιδρές συζητήσεις και ‘καλαμπούρια’, ενώ αποστολή γιατρού είναι να απαλύνει τον πόνο, να διαλύει την στενοχώρια, να θεραπεύει τον άρρωστο. Τα υπόλοιπα, που υποπίπτουν στην αντίληψή του γιατρού κατά την διάρκεια της εξέτασης, που δεν έχουν σχέση με το πρόβλημα, δεν πρέπει να ‘βγαίνουν’ έξω, πολύ περισσότερο  να αναφέρονται επώνυμα!.
Παρ’ όλα αυτά ήταν διακριτικά απολαυστικός σε ώρες διαλείμματος ή απογευματινών συζητήσεων, τότε που ξανοιγόταν ο μακαρίτης σε ατέλειωτες σπαρταριστές περιπτώσεις, βγαλμένες από σκηνές   κατά την διάρκεια της μακρόχρονης παρουσίας του στα ιατρικά πράγματα της Παιονίας. Οι ώρες της καλής παρέας, ίσως και το κρασάκι της Γουμένισσας, επέτρεπαν και κάποια δόση υπερβολής σε περιστατικά, πάντα  μέχρις ενός ορίου, στα πλαίσια καλοπροαίρετης καζούρας, σε βάρος ατόμων ή  φυλών, πχ Ποντίων, Θρακιωτών, ή Βλάχων κλπ, χωρίς να χαρίζεται ούτε και στους ‘δικούς’ του συμπολίτες! …
Από τα πολλά που έλεγε, ενθυμούμαι την περίπτωση αγαθού Γουμενισσιώτη, που όταν ο ‘κανακάρης’ εγγονός του ανέβασε πυρετό από τις αμυγδαλές του, αυτός (ο παππούς) πίστευε και επέμενε να ‘ρίξει’ τον πυρετό, με μόνη την εφαρμογή στη μασχάλη του θερμόμετρου!!!... Και το επανέλαβε με πείσμα, μέχρις ότου απογοητεύθηκε από το αναποτελεσματικό θερμόμετρο και κάλεσε τον γιατρό Σαμαρά στο σπίτι:
…Γιατρέ μου, τίποτε δεν λειτουργεί, την σήμερον ημέραν! Και τα θερμόμετρα χάλασαν! Πέντε φορές έβαλα το θερμόμετρο στη μασχάλη του παιδιού, και ο πυρετός αντί να ‘πέσει’, αυτός ανέβαινε!... ‘Κοτσάμ’ θερμόμετρο, δεν μπόρεσε να ‘ρίξει’ έναν πυρετό!…
Ή το άλλο ιατρικό περιστατικό, που μια χωρική προσήλθε για εξέταση ισχιαλγίας, με ‘πλυμένο’ μόνον το ένα, το πονεμένο πόδι, που έγινε ανέκδοτο και κυκλοφορεί από διάφορους γιατρούς, ενώ εγώ πείσθηκα ότι ήταν ‘κοπιράϊτ’ του Σαμαρά και αφορούσε χωρική της ορεινής Παιονίας… Πόσο πειστικά τα περιέγραφε ο μακαρίτης, καλή του ώρα εκεί που είναι…
Όμως αυτό το τελευταίο με ‘πλυμένο’ μόνο το ένα πόδι, μπορεί να έχει δόση αλήθειας, αν το συσχετίσει  κανείς με το περιστατικό, που έτυχε σε μένα κατά την διάρκεια της υπηρεσίας μου στη Γουμένισσα.
Η σκηνή στα εξωτερικά ιατρεία του εκεί μικρού, αλλά συμπαθητικού, όπως είπαμε και αλλού, απολύτως απαραίτητου για την επαρχία αυτή, νοσοκομείου. Από τους πρώτους για εξέταση ένας χωρικός από τα ορεινά. Χρειάσθηκε μετά την κλασική εξέταση, βήξε, ανάσαινε, κοιλιά, σήκω, κάθισε κλπ, να δω και τα πόδια του. Μέχρις εδώ τίποτε το μεμπτό! Μόνον που μου φάνηκε, ότι οι με χοντρές βελόνες και με τα χέρια πλεγμένες μάλλινες κάλτσες ήταν φορεμένες από την ανάποδη. Σε σχετική ερώτηση, πως έγινε αυτό, δικαιολογήθηκε ότι ντύθηκε βιαστικά μέσα στο σκοτάδι, γιατί το λεωφορείο του ΚΤΕΛ έρχεται από τα άγρια χαράματα…
Δεν ήταν όμως έτσι… Δεν ήταν ειλικρινής ο ‘βλάχος’.
Διότι από την καλή οι κάλτσες, ήταν μέσα στην αποξεραμένη κοπριά και βρώμα! Το δε δέρμα των ποδιών, γύρω από τους αστραγάλους είχε εικόνα μωσαϊκού…
Κατάλαβα… Πέσαμε σε εχθρό του νερού…
Μου ήρθε στο μυαλό, πως κάποιες κατηγορίες ανθρώπων, πάντως όχι Ποντίων και γενικά προσφύγων, ούτε φυσικά των υπερήφανων γηγενών της Γουμένισσας, η οποία, (ειρήσθω εν παρόδω),  κολυμπάει και πνίγεται στο νερό, κάποιοι λέγω, αποφεύγουν το νερό για να μη φύγει από πάνω τους το …μύρον του βαπτίσματος! Έτσι λέγαμε, όταν ήμασταν παιδιά!…
Δεν έδωσα συνέχεια… Τουλάχιστο να σωθεί η ψυχή του, αν είναι έτσι, σκέφθηκα… Το αναφέρω για πρώτη φορά, μετά από, κοντά, πενήντα χρόνια!
Κιλκίς Σεπτέμβριος 2017