H παρουσία τους τα τελευταία δύσκολα χρόνια της κρίσης είναι πολύ έντονη και στόχος τους να επισημαίνουν ή και να υποδείξουν τις χρόνιες παθογένειες του ελληνικού πολιτικού συστήματος όσον αφορά την διαφθορά στην οικονομία, στη δημόσια διοίκηση στην υγεία και γενικά στην όλη λειτουργία του ελληνικού κράτους, μη παραλείποντας τις συγκρίσεις με τη Γερμανία, και την ιδανική εικόνα της στους έλληνες πολίτες. Η Γερμανία υποστηρίζουν δεν είναι o Wolfgang Schoeble ούτε ακόμη-ακόμη και η Αgella Merkell, αλλά, όλος ο λαός της που κατά γενική ομολογία (σύμφωνα με όλες τις κατά καιρούς σφυγομετρήσεις της κοινής γνώμης) σέβεται και υπολήπτεται τον ελληνικό λαό και τις θυσίες του, προκειμένου να βγει από την πολιτική, οικονομική και κοινωνική κρίση που τον οδήγησαν τα Μνημόνια και οι Επιτροπίες.
Τα παραπάνω ιδρύματα που είναι εγκαταστημένα και δρουν στην Ελλάδα και η πολιτική του καθενός εξ αυτών,  σύμφωνα και με σχετική ανάλυση του Γ. Ευθυμίου (Ελευθερία 15/04/17) είναι:
1)    Konrad Adenauer. Ακολουθεί, κυρίως, την πολιτική του CDU. Eγκαταστάθηκε επίσημα στην Ελλάδα το 2012 και συνεργάζεται επίσημα με το ίδρυμα Ινστιτούτο Δημοκρατίας Κων/νου Καραμανλή, το ΕΛΙΑΜΕΠ, το ΙΟΒΕ, το Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων, και βεβαίως, με το κόμμα της Ν. Δημοκρατίας. Επικεφαλής είναι ο Jeroen Kohls και στόχος του η ανάπτυξη και προώθηση του διαλόγου ανάμεσα στη Γερμανία και την Ελλάδα. Το Ίδρυμα διοργανώνει εκδηλώσεις επιχειρηματικότητας και φοιτητικά σεμινάρια, όπως επίσης και για προβλήματα που απασχολούν τη γερμανική και ελληνική κοινωνία όπως οι διμερείς σχέσεις, η ανεργία, το μεταναστευτικό κ.α.
2)    Friedrich Ebert. Eίναι, νομίζω, το παλαιότερο γερμανικό  ίδρυμα στην Ελλάδα από το 1976, και θεωρείται προέκταση και πολιτικός βραχίονας τουSPD. Συνεργάζεται, κυρίως, με το ΠΑΣΟΚ και την συνδικαλιστική του παράταξη την ΠΑΣΚΕ. Έχει επαφές και συνεργασίες με την ΓΣΕΕ, το ΕΛΙΑΜΕΠ, το Πάντειο Πανεπιστήμιο και τον ΣΕΒ. Επικεφαλής του είναι ο Χρήστος Κατσιούλης με ένα εκλεκτό επιτελείο συνεργατών (μερικούς γνωρίζω προσωπικά όπως και τον επικεφαλής) και σκοπό έχει την εμβάθυνση και προώθηση του ελληνογερμανικού διαλόγου πάντα στα πλαίσια της ΕΕ και  της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Βρίσκεται σχεδόν πάντα κοντά στις ελληνικές θέσεις.                                                                                                                                                                                                    
3)    Freidrich Naumann. Είναι το ίδρυμα των Φιλελευθέρων και εμφανίστηκε κατά τη διάρκεια της κρίσης, το 2013, με εκπροσώπους στην πρώτη πορεία του τον ευρωβουλευτή Σκυλακάκη, τον Στέφανο Μάνο, Θάνο Τζήμερο κ.ά. Ο στόχος του και η προσπάθειά του έγκειται στη σύγκληση Βορά-Νότου και την αποφυγή συγκρούσεων λόγω της οικονομικής κρίσης των λαών της Ευρώπης (εγώ θα προσέθετα ως παρένθεση, αυτοί που συνέβαλαν τα μέγιστα δια του υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας Genscher στη διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας).
4)    Roza Luxemburg. Είναι η δεξαμενή σκέψης (think tank) του αριστερού κόμματος Die Linke της Γερμανίας. Ασχολείται, κυρίως, με ιδεολογικά θέματα μέσα από σεμινάρια, επιστημονικές διαλέξεις, workshops για τη μετανάστευση, ρατσισμό, φεμινισμό, ισότητα φύλων, και βέβαια, την οικονομική κρίση και τρόπους εξόδου από αυτήν. Το κόμμα της Αριστεράς στο οποίον όπως είπαμε πρόσκειται το ίδρυμα πήρε πολλές φορές θέση υπέρ των ελληνικών θέσεων στα θέματα της οικονομικής κρίσης που μαστίζουν τη χώρα.
5)    Heinrich Boell. Είναι το ίδρυμα του κόμματος των Πρασίνων (Die Grune). Επικεφαλής είναι ο Ευάγγελος Αστυράκης και όπως αναφέρεται στο ιδρυτικό του ανάμεσα στις δραστηριότητες και  στους  σκοπούς του είναι να συμβάλει στην έξοδο της χώρας από την κρίση και την ενδυνάμωση της ευρωπαϊκής της προοπτικής, καθώς επίσης και την αναζήτηση ενός βιώσιμου δημοκρατικού μοντέλου για τη ελληνική οικονομία. Έχει έδρα τη Θεσσαλονίκη (το μοναδικό ίδρυμα) και συνεργάζεται σε πολλά θέματα με το Δήμο Θεσσαλονίκης και το Γιάννη Μπουτάρη.
6)    Hans Seidel. Είναι το τελευταίο που εμφανίστηκε το 2013 και ανήκει στον Κεντροδεξιό χώρο. Συνεργάζεται με το Ινστιτούτο Δημοκρατίας Κων/νου Καραμανλή και πρωτοεμφανίστηκε με τη Νέα Δημοκρατία και τον κ. Σαμαρά σε μια προσπάθεια να χαλαρώσει η τρόικα το σφικτό εναγκαλισμό της ελληνικής οικονομίας. Πρώτοι συνεργάτες του στην Ελλάδα ο Ευριπίδης Στυλιανίδης, ο Γ. Μιχελάκης και ο Μάκης Βορίδης.
Όλα αυτά τα «ευαγή ιδρύματα» που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας και εκφράζουν το σύνολο των πολιτικών κομμάτων της Γερμανίας (πλην του ναζιστικού AfD εναλλακτική για τη Γερμανία)   χρηματοδοτούνται- δεν ξέρω και αν ελέγχονται- από το γερμανικό Κράτος, προσφέροντας υπηρεσίες πρωτίστως στη χώρα τους και δευτερευόντως στην δική μας, την Ελλάδα.