Γιατί όμως να μην επιτρέπεται να είμαστε θυμωμένοι. Είναι όντως τόσο κακό; Απεναντίας, είναι ένα απο τα πιο χρήσιμα που μας συμβαίνει. Ο θυμός επιστρατεύεται όταν θέλουμε να αντικρούσουμε μια απειλή. Μας προστατεύει απο την αδικία, την υποτίμηση, την ματαίωση, την προσβολή. Μας βοηθάει κυρίως να φροντίζουμε και να συντηρούμε ακμαία την αυτοεκτίμηση μας, τη συγκρότηση του “εγώ” μας, την εικόνα μας, την περηφάνια μας. Να βάλουμε όρια στον περίγυρο μας, να προστατέψουμε τα “θέλω” μας και τα ιδανικά μας.

Μας βοηθάει να εκτονώσουμε τυχόν εσωτερικές εντάσεις αλλά και να καλύψουμε μέσω αυτού, άλλα συναισθήματα πιο δύσκολα να διαχειριστούμε, όπως το άγχος και την λύπη. Ένα υγιές συναίσθημα όπως όλα τα υπόλοιπα, ένας εσωτερικός ρυθμιστής που προκύπτει ενστικτωδώς και που είναι αδύνατον να το αποβάλουμε. Ίσως η διακύμανση του συγκεκριμένου συναισθήματος είναι που δημιουργεί ενστάσεις και τόση κριτική. Η ένταση του θυμού μπορεί να κυμαίνεται απο μια μικρή ενόχληση εως ένα μεγάλο ξέσπασμα.

Σε οποιαδήποτε περίπτωση, είναι χρήσιμο να επιστήσουμε την προσοχή μας σε αυτό που μας θυμώνει, πότε μας θυμώνει, πόσο μας θυμώνει. Κατά κάποιον τρόπο, πρέπει να γίνουμε παρατηρητές του θυμού μας και να αποκωδικοποιήσουμε τις πληροφορίες που έχει να μας δώσει για τον εαυτό μας, τα βιώματα μας, ακόμη και για τραύματα της παιδικής μας ηλικίας. Να αναρωτηθούμε, αν είναι θυμός που μπορεί να μας φροντίσει και να μας προστατέψει ή είναι ένας θυμός που θα μας στοιχίσει μια σχέση στη ζωή μας, θα μας απομονώσει, θα μας βάλει στο περιθώριο. Είναι μια καλή ευκαιρία να τον παρατηρήσουμε, να τον αποδεχθούμε, χωρίς ενοχές και αυτοτιμωρία και να του επιτρέψουμε να μας οδηγήσει στα ενδότερα του εαυτού μας. Να αναλάβουμε την ευθύνη μας για αυτόν και να τον θεραπεύσουμε αν λειτουργεί καταστροφικά.

Είναι ανώφελο να συκρουόμαστε με κάτι τόσο “δικό μας” αληθινό, ενστικτώδες και αυθόρμητο. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να το φροντίσουμε όπως και αυτό φροντίζει εμάς.